Έτσι οδηγήθηκε ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός στη «χρεοκοπία»

Τελειώνοντας το σχετικό αφιέρωμα, περνάμε στο οικονομικό μέρος των όσων έγιναν στον πολυμετοχικό Παναθηναικό. Ξεκαθαρίζοντας κάτι εδώ ξεκινώντας. Έγιναν και σ’ αυτόν τον τομέα απίστευτα πράγματα. Πετάχτηκαν στον αέρα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Οδηγήθηκε με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία ο Παναθηναϊκός. Αυτά ακόμα και αν τα αμφισβητεί κάποιος, οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Κι εδώ είναι που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αυτό που είπα.

Παρουσιάζοντας όσα έγιναν, δεν λέμε κανένα ούτε απατεώνα ούτε κλέφτη. Τέτοιες εκφράσεις δεν μπορείς ποτέ να χρησιμοποιήσεις αν δεν παρουσιάσεις και τις σχετικές αποδείξεις. Λέμε όμως ξεκάθαρα, ότι ο Παναθηναϊκός είχε την χρυσή ευκαιρία της ιστορίας του να εκτιναχθεί και όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά αντίθετα κατάφερε να βυθισθεί κιόλας το καράβι.

Κι επειδή ακούω συνέχεια να αμφισβητούν τα νούμερα κάποιοι, όταν μιλάμε για εκατοπενήντα και βάλε εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύτηκαν από τον Παναθηναϊκό αυτά τα χρόνια. Πως βγαίνουν τόσα τα λεφτά, απορούν.

Απλά είναι τα πράγματα.

Εξήνταπέντε εκατομμύρια ήταν η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου που πήγε ολόκληρη στην ομάδα. Να θυμίσω εδώ, ότι λίγο πριν την πολυμετοχικότητα, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, είχε προχωρήσει από μόνος του σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της τάξης των 17 εκατομμυρίων, ώστε ο Παναθηναικός να μπει στην νέα περίοδο καθαρός από κάθε άποψη οικονομικά και χωρίς κανένα χρέος και υποχρέωση.{textlink}

Από κει και πέρα στα 65 εκατομμύρια συνυπολογίστε στα τρία αυτά χρόνια. Ο Παναθηναϊκός μετράει δύο χρονιές σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Την μία μάλιστα και με πρόκριση στην δεύτερη φάση. Μετράει και μια χρονιά στο Γιουρόπα Λιγκ. Στο ίδιο διάστημα, ο Παναθηναϊκός έχει μέσο όρο διαρκείας πάνω από 20.000 με τις δύο χρονιές μάλιστα να ανεβάζει σε 25000 και βάλε τον σχετικό αριθμό. Μετράει επίσης πάνω από είκοσι σολντ-άουτ σε γήπεδο 65.000 θέσεων. Και ταυτόχρονα συνυπολογίστε σ’ αυτά και τα έσοδα από εισιτήρια, χορηγούς και όλα τα σχετικά.

Κάνοντας την σχετική σούμα, το ερώτημα καταλαβαίνετε όλοι, πως αντικειμενικά δεν είναι αν είναι αληθινό το νούμερο των 150 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά πόσο το ξεπερνάει η πραγματικότητα.

Και βέβαια το δεύτερο ερώτημα που έρχεται από μόνο του, είναι το που πήγαν αυτά τα λεφτά; Πως κατάφερε ο Παναθηναϊκός να μην έχει στον ήλιο μοίρα αυτή την στιγμή, με τέτοια δυσθεώρητα ποσά στην διάθεσή του;

Κι εδώ να πω και κάτι ακόμα. Το σίγουρο είναι, πως στα τρία αυτά χρόνια εκτοξεύτηκαν τα έξοδα στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Κι αυτό από μόνο του δεν ήταν κακό. Το θέμα όμως είναι, πως αυτό το ποδοσφαιρικό τμήμα και έτσι όπως ξοδεύτηκαν τα λεφτά γι’ αυτό, δεν έβγαλε ποτέ στο χορτάρι τα λεφτά που κόστισε. Κι ακόμα χειρότερα και το κυριότερο που το πληρώνει και σήμερα ο Παναθηναίκός;

Με τόσα λεφτά, αντί να στηθεί μια ομάδα και ένας οργανισμός υγιής για μια πενταετία τουλάχιστον, φτιάχτηκε μία ποδοσφαιρική ομάδα ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ και με ημερομηνία λήξεως τόσο από πλευράς συμβολαίων όσο και ηλικιακά, μόλις την επόμενη χρονιά ενός νταμπλ. Αν αυτό ήταν αποκλειστικά ο στόχος να πάρουμε δηλαδή ένα νταμπλ για να πούμε ότι πετύχαμε, με το συμπάθιο φίλοι μου, αλλά νταμπλ αξίας 180 εκατομμυρίων και μετά το… χάος, λίγο υπερβολικό μου φαίνεται.

Για να περάσουμε όμως και στο δια ταύτα. Στο που πήγαν δηλαδή αυτά τα λεφτά. Εδώ έγιναν πραγματικά όργια. Και δεν μιλάω καν για το γεγονός του νεοπλουτισμού και της επίδειξης των χρημάτων που διαθέταμε, που έγινε σήμα κατατεθέν για τον Παναθηναϊκό. Σε σημείο που να είναι η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη, που ξεκίναγε τις μεταγραφικές της αναζητήσεις, διαλαλώντας παντού ότι… υπάρχει χρήμα ελάτε να σας το δώσουμε. Δεν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο, όχι σε ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά φαντάζομαι ούτε σε επιχειρηματικό επίπεδο.

Τέλος πάντων όμως. Για να περάσουμε και σε πιο ουσιαστικά στοιχεία.

Από την πρώτη χρονιά, τα έξοδα του ποδοσφαιρικού τμήματος εκτινάχθηκαν. Έφτασε μάλιστα, να κοστίζει το ποδοσφαιρικό τμήμα κοντά στα 50 εκατομμύρια ετησίως με ότι αυτό συνεπάγεται σε βάθος τριετίας.

Και δυστυχώς δεν έφτασε επειδή πήραμε τον Ζιμπέρτο και τον Σισέ.

Αλλά έφτασε γιατί έγιναν μερικά πράγματα απ’ αυτά που θα πούμε στην συνέχεια.

Ξεκινάω από το πιο εντυπωσιακό. Την πρώτη χρονιά λοιπόν δόθηκαν από τον Παναθηναϊκό σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΠΑΕ, 25.237.275 γα μεταγραφές και ανανεώσεις συμβολαίων. Χωρίς εδώ να συνυπολογίσουμε και το κόστος συμβολαίων των ποδοσφαιριστών σε βάθος τριετίας τουλάχιστον. Μέχρι εδώ τίποτε το κακό. Ίσα-ίσα που γι’ αυτό έγινε η πολυμετοχικότητα, για να πέσουν λεφτά.

Μια προσεκτική ματιά όμως στην ανάλυση αυτού του ποσού (τα στοιχεία στην διάθεση οποιουδήποτε θελήσει) δείχνει ότι τα ποσά που δόθηκαν στις ομάδες για αγορές ήταν 16.635.775 ευρώ. Απομένουν 8.601.500 ευρώ. Που πήγαν αυτά τα λεφτά; Όσο κι αν σας φανεί απίστευτο, μιλάμε ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, διατέθηκαν σε… αμοιβές και δικαιώματα ΜΑΝΑΤΖΕΡ. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείτε τα νούμερα και τα ποσοστά. Σε όλες τις ομάδες του κόσμου, οι μάνατζερς δουλεύουν με 10% άντε με 12, 15%. Αλλά με… 50% αυτό μόνο στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό επετεύχθη. Μιλάμε δηλαδή ότι μόνο την πρώτη χρονιά ξοδεύτηκαν σχεδόν ΕΝΝΕΑ εκατομμύρια ευρώ για αμοιβές και δικαιώματα μάνατζερ.

Ταυτόχρονα άρχισαν να συμβαίνουν απίστευτα σκηνικά.

Ο Παναθηναϊκός για κάποιο λόγο, σαν να αποφάσισε έτσι ξαφνικά να γίνει… χορηγός στον ΠΑΟΚ. Πήρε δυο παίκτες δίνοντας περίπου 4,5 εκατομμύρια ευρώ. Κι αν ακόμα και ο Χριστοδουλόπουλος αποτελεί πρόκληση σε σχέση με το ποσό που δόθηκε (απλά να θυμίσω ότι ο παίκτης ήταν κλεισμένος από τον Λιβαθηνό με 250.000 ευρώ αλλά στον Παναθηναϊκό κόστισε 2,5 εκατομμύρια) η αγορά του Μελίση που ο ΠΑΟΚ έδινε ΤΖΑΜΠΑ την ίδια περίοδο στον Ολυμπιακό Βόλου με ΔΥΟ εκατομμύρια ευρώ, ακόμα κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να μας εξηγήσει, πως έγινε, με ποιο σκεπτικό και κυρίως με ΤΙΝΟΣ πρόταση και εισήγηση. Μιλάμε ότι αν ο ΠΑΟΚ είχε πραγματικά φιλότιμο, θα έπρεπε έξω από την Τούμπα, εκεί που έχει την προτομή του Κούδα, να στήσει και ένα χρυσό τριφύλλι, γιατί αν υπάρχει ακόμα, υπάρχει χάρις στον Παναθηναϊκό.

Πάμε παρακάτω.

Αν δούμε τα λεφτά που ξοδεύτηκαν σε συνδυασμό με το αγωνιστικό κομμάτι, εκεί πραγματικά σηκώνει κάποιος τα χέρια ψηλά. Καθώς εδώ μιλάμε για καθαρη ποδοσφαιρικό και οικονομικό έγκλημα.

Για παράδειγμα τα αμυντικά χαφ. Ο Παναθηναικός για μια θέση που είχε ήδη τρεις παίκτες, έκανε το εξής απίστευτο στην διάρκεια μιας μόλις τριετίας. Πιο συγκεκριμένα έδωσε. ΔΕΚΑ εκατομμύρια για τον Ζιλμπέρτο. ΠΕΝΤΕ σχεδόν εκατομμύρια για την απόκτηση των δικαιωμάτων του Μάτος. Και ΠΕΝΤΕ εκατομμύρια για τον Κατσουράνη, αν υπολογίσουμε τα λεφτά σε Μπενφίκα, ΑΕΚ (;) και παίκτη. Και δεν υπολογίζω εδώ, το ότι στην διάρκεια της τριετίας χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτή την θέση και οι Γκάμπριελ, Μελίσης, Σιόντης ακόμα και ο Ντέίβιντ δηλαδή με λίγα λόγια όλοι εκτός του Μάτος.

Τέλος πάντων πες ότι αυτ΄πο ήταν παραξενιά των… προπονητών. Άλλο όμως είναι το θέμα. Ο Παναθηναικός ξόδεψε ΕΙΚΟΣΙ εκατομμύρια για μια θέση που είχε ήδη τρεις παίκτες και το χειρότερο, στο τέλος της τριετίας ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΟΥΤΕ ένα παίκτη σ’ αυτή την θέση και έπρεπε να πάρει και δύο μάλιστα. Αν αυτό δεν είναι κατόρθωμα και ποδοσφαιρικό και οικονομικό, τότε ποιο είναι;

Από κει και πέρα, υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα, ορισμένα από τα οποία αποτελούν πραγματικά σκάνδαλα από πλευράς ποδοσφαιρικής λογικής και οικονομικής.

Με την περίπτωση Σεϊταρίδη και το συμβόλαιο που του έφτιαξε, ο Παναθηναικός έσπασε άλλο ρεκόρ. Θα πρέπει να είναι η μοναδική περιπτωση ποδοσφαιριστή στον κόσμο, που με μόλις πέντε συμμετοχές έστω και σαν αλλαγή του ενός λεπτού, εξασφάλιζε μπόνους τριπλάσια του μισθού του και συγκεκριμένα μπόνους πάνω από 600.000 ευρώ.

Η περίπτωση Μουν επίσης. Για τον οποίο ήρθε πρόταση αγοράς κοντά στα 1,6 εκατομμύρια ευρώ. Και με τον πρόεδρο Νικόλα Πατέρα να δηλώνει, δεν τον πουλώ γιατί είναι παικταράς. Και δέκα μέρες μετά την δήλωση αυτή, ο… παικταράς για τον οποίο αρνηθήκαμε πρόταση 1,6 εκατομμύρια να παραχωρείται ΤΖΑΜΠΑ στον (που αλλού;) ΠΑΟΚ και ο Παναθηναικός να αγοράζει για την ίδια θέση τους Μαρίνο και Σειταρίδη.

Μιλάμε για απίστευτα πράγματα.

Όπως επίσης η περίπτωση του περιβόητου Ροντρίγκο Σόουζα. Που δεν φτάνει ότι αγοράσθηκε με περίπου 3 εκατομμύρια και ένα παχυλό συμβόλαιο αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων ευρω ετησίως. Δεν είναι ούτε καν ότι παραχωρήθηκε μια τέτοια επένδυση σε τρεις μόλις μήνες τρεις φορές κάτω από την τιμή που αγοράσθηκε, που από μόνο του θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας και απορίας. Καθώς πως γίνεται να πέφτει κατά τόσα εκατομμύρια η τιμή ενός παίκτη σε τρεις μόλις μήνες;

Είναι ότι πρέπει να πιστέψουμε, πως ο Σόουζα ένιωσε πραγματικά Παναθηναικά συναισθήματα και ενώ είχε κλειστό συμβόλαιο που θα του απέφερε κοντά στο ένα εκατομμύριο και βάλε, δέχθηκε (;) να φύγει, να… χαρίσει αυτά τα λεφτά στον Παναθηναϊκό και να πάει σε μια ομάδα που θα έπαιρνε μόλις εκατό χιλιάδες ευρώ τον χρόνο. Εκτός κι αν τον.. πληρώσαμε κιόλας για να φύγει.

Δεν έχει τέλος πραγματικά αυτή η ιστορία. Και δεν μπαίνω καν στον κόπο να εξετάσω εδώ, το πώς γίνεται μια ομάδα για την οποία πετάχτηκαν τόσα εκατομμύρια να μην μπορεί από κάποιο σημείο και μετά να αλλάξει δεύτερη πάσα μέσα στο γήπεδο. Ίσως να το εξηγεί από μόνη της, η λέξη «πετάχτηκαν» που ανέφερα παραπάνω. Γιατί η ουσία είναι ακριβώς αυτή. Πετάχτηκαν.

Και δυο ακόμα τελειώνοντας σαν… κερασάκια στην τούρτα.

Το πρώτο είναι η περιβόητη Γκόλντεν Τιμ. Μιλάμε για μια ομάδα, που ήταν η ομάδα νέων πριν, την ονομάσαμε Γκόλντεν Τιμ και την στήσαμε με ετήσιο κόστος πάνω από ΔΥΟ εκατομύρια ευρώ. Μέχρι και… ξένους παίκτες είχε σαν κανονική επαγγελματική ομάδα. Ε λοιπόν, όποιος μου πει, μετά από τρία χρόνια και συνολικό κόστος κοντά στα ΕΞΙΜΙΣΗ εκατομμύρια ευρώ, ένα παίκτη που να βγήκε απ’ αυτή την ομάδα, να έρθει να μου τον δείξει, Με λίγα λόγια, άλλα εξίμιση εκατομμύρια, πεταμένα στο χιόνι. Μιλάμε δηλαδή για πραγματικά… Γκόλντεν ομάδα.

Τέλος και ενδεικτικό της νοοτροπίας, του νεοπλουτισμού και της επιδειξιομανίας με τα λεφτά της ΠΑΕ που κυριάρχησε σ’ αυτή την τριετία. Θέλαμε συνεχώς να κάνουμε φιγούρα ότι έχουμε και ξοδεύουμε. Και φτάσαμε έτσι σε απίστευτες γραφικότητες και κιτσαρίες. Θα θυμάστε αλήθεια την μέρα της απόκτησης του Σισέ το περιβόητο ιδιωτικό τζετ του προέδρου που θα πήγαινε με ιδιωτική πτήση και συνεπιβάτη τον Ησαία να φέρει τον Σισέ.

Παραλήρημα είχε πέσει σε ραδιόφωνα, σάιτ και εφημερίδες για το τζετ του προέδρου. Και χιλιάδες Παναθηναϊκοί ένιωσαν ότι πραγματικά γίναμε μεγάλη ομάδα με πρόεδρο που συμπεριφέρεται σαν τους μεγαλοιδιοκτήτες των μεγάλων ευρωπαικών συλλόγων. Όλα καλά και όλα ωραία λοιπόν. Πήγε το τζετ, πήγε και ο Ησαίας μαζί του, έφερε τον Σισέ και όλοι καμαρώναμε πιο πολύ για τον… τζετ του προέδρου, παρά για τον ερχομό του Σισέ. Μόνο μια λεπτομερειούλα υπήρχε ακόμα, την οποία όλως παραδόξως ποτέ κανείς δεν την… έμαθε και δεν γράφτηκε ποτέ. Το… τιμολόγιο. Το τιμολόγιο αξίας 120.000 ευρώ που έφτασε στην ΠΑΕ λίγες μέρες αργότερα από την ΙΔΙΩΤΙΚΗ εταιρεία που είχε ναυλωθεί για να μεταφέρει με λίαρ τζετ τον Σισέ.

Τέλος πάντων. Δεν τελειώνουν ποτέ τα… στιγμιότυπα. Η ουσία είναι μία. Πως στην τριετία ξοδεύτηκαν πάνω από 150 εκατομμύρια ευρώ και μετά απ’ αυτό, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε ξαφνικά και κατεστραμμένος οικονομικά και ανύπαρκτος και με ανάγκη άλλων τόσων μεταγραφών για να γίνει κανονική ομάδα, αγωνιστικά. Κι αυτά από μόνα τους είναι πραγματικά… κατορθώματα.