Από τον Κόκκαλη στον Μαρινάκη

Σωκράτης Κόκκαλης-Βαγγέλης Μαρινάκης. Δύο πρόεδροι, μια ιστορία. Αυτή του Ολυμπιακού, του συλλόγου που εκατομμύρια πιστοί έχουν στην καρδιά τους και παρακολουθούν καθημερινά ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους…

Ως επιχειρηματίες, αλλά και ως άνθρωποι ένας απλός παρατηρητής θα μπορούσε να επισημάνει ότι δεν έχουν πολλά κοινά. Ως πρόεδροι του λαοφιλούς συλλόγου, ωστόσο, δείχνουν να λειτουργούν με το ίδιο πάθος και την ίδια… τρέλα. Μια… τρέλα διαρκείας που απαιτεί διαρκή προσήλωση, πάθος, ατελείωτα χρήματα και σημασία στη λεπτομέρεια.

Ο πρώτος ανέλαβε το καράβι μέσα στη φουρτούνα. Τότε που χτυπημένο από τα κύματα, λόγω κακών χειρισμών, λίγο έλειψε να βουλιάξει. Δεν δίστασε να πάρει το πηδάλιο στα χέρια του και να το οδηγήσει σε ήρεμα νερά, αλλά και να το μετατρέψει σε… θωρηκτό. Ως φανατικός οπαδός του από παιδί κι ένας από τους ανθρώπους που ακολουθούσαν την ομάδα, όπου κι αν έπαιζε, αποφάσισε να μπει στη μάχη στα πολύ δύσκολα και να δώσει στο Θρύλο αίγλη ανάλογη του ονόματός του και να γράψει ιστορία που δύσκολα θα επαναληφθεί.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν ήταν άνθρωπος των λόγων, αλλά των πράξεων. Σπάνια εμφανιζόταν ενώπιων των ΜΜΕ, ακόμη πιο σπάνια αποφάσιζε να σταθεί μπροστά στα μικρόφωνα και να μιλήσει. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι ως μεγαλοεπιχειρηματίας, ένας από τους σημαντικότερους της χώρας εδώ και δεκαετίες ή ως πρόεδρος του Ολυμπιακού, ένιωθε άνετα μπροστά στους ρεπόρτερ και τα μικρόφωνα.

Σχεδόν πάντα ήταν λιγομίλητος, ελαφρώς αγχωμένος, έλεγε τα απολύτως απαραίτητα και απέφευγε τις «δύσκολες» ερωτήσεις με χιούμορ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απαντούσε μονολεκτικά ή με… ερώτηση στην ερώτηση.

Όταν ήθελε κάτι να πει το έλεγε. Όταν δεν ήθελε, η επιμονή των δημοσιογράφων αποδεικνυόταν μάταιος κόπος.

Όπως στις επιχειρήσεις του, έτσι και στον Ολυμπιακό του άρεσε να «μιλάει» με πράξεις κι όχι με λόγια. Πολλές φορές θα έλεγε κανείς ότι του άρεσε να «παίζει» με τα ΜΜΕ. Αγαπημένη του συνήθεια ήταν να αφήνει τους άλλους να πιστεύουν ότι θα κινηθεί προς μία κατεύθυνση και ξαφνικά έκανε κάτι διαφορετικό ή το ακριβώς αντίθετο, σύμφωνα με το δικό του γνώμονα και με κριτήριο τα «θέλω» των οπαδών. Όχι μόνο δεν έκρυψε ότι είναι ένας από αυτούς, αλλά φρόντιζε να το υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία. Μπροστά στο λαό της ομάδας, άλλωστε, ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν είχε ούτε άγχος, ούτε διλήμματα. Ο κώδικας επικοινωνίας ήταν πολύ απλός.

Το παράδειγμά που ακολουθεί είναι το πλέον χαρακτηριστικό: «Κόκκαλη, Κόκκαλη σε παρακαλώ φέρε τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό» απαιτούσαν οι οπαδοί και ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ ήρθε λίγο καιρό αργότερα, χωρίς να το περιμένει κανείς…

Σπάνια ο άνθρωπος που λατρεύτηκε όσο λίγοι από τον «ερυθρόλευκο» κόσμο, ενώ όλοι οι άλλοι μισούσαν… θανάσιμα, παρότι πολύ θα ήθελαν έναν τέτοιο στο τιμόνι της δικής τους ομάδας, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.

Το έκανε μόνο όταν ένιωθε ότι η ομάδα του βρισκόταν στο… στόχαστρο κι έπρεπε να βγει μπροστά για να αντιδράσει.

Ήξερε κάθε στιγμή το πώς έπρεπε να λειτουργήσει για να φτάσει στο στόχο. Άλλοτε με το καρότο κι άλλοτε με το μαστίγιο είχε τον τρόπο και να ξυπνήσει την ομάδα, αλλά και να αφυπνίσει τις μάζες, προκειμένου να φτάσει στο στόχο.

Το αποτέλεσμα; Ανεπανάληπτο! Ο Ολυμπιακός στη διάρκεια της προεδρίας του δεν σάρωσε απλά τους τίτλους. Ξέφυγε από τα ελληνικά δεδομένα, λειτούργησε σε πρότυπα ευρωπαϊκά, απέκτησε το δικό του γήπεδο στολίδι, εγκαταστάσεις εκπληκτικές, ενώ παρέλασαν πολλοί σπουδαίοι παίκτες από το ρόστερ του.

Μπορεί συνήθως να έβγαιναν μπροστά οι άνθρωποι του προέδρου κι εκείνος να «φαινόταν» μόνο όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν, αλλά όλοι ήξεραν ότι στο διάστημα που είχε το τιμόνι στα χέρια του ίσχυσε το «ενός ανδρός αρχή». Για χρόνια αποφάσιζε ο ίδιος μέχρι και για το ποιος παίκτης της ομάδας θα μιλήσει και πού. Αν δεν υπέγραφε τα σχετικά αιτήματα, συνήθως με χοντρό μαύρο μαρκαδόρο που έκανε την υπογραφή του ακόμη πιο επιβλητική, δεν κουνιόταν φύλλο στην ΠΑΕ, έστω κι αν είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη στους στενούς του συνεργάτες όπως ο Γιώργος Λούβαρης, αλλά και οι Πέτρος Κόκκαλης, Γιάννης Χρυσικόπουλος που ανέλαβαν θέσεις κλειδιά στο σύλλογο επί σειρά ετών.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είχε χρόνια στο μυαλό του τη σκέψη να αναλάβει μία μέρα και να οδηγήσει την ομάδα που αγάπησε από μικρό παιδί. Το… μικρόβιο, εξάλλου, του το μετέδωσε ο πατέρας του Μιλτιάδης και όσοι τον ξέρουν καλά ήταν σίγουροι ότι από τη στιγμή που το αποφάσισε ήταν θέμα χρόνου να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Είχε επιχειρήσει και στο παρελθόν να εμπλακεί ενεργά με την ΠΑΕ, αλλά δεν τα είχε καταφέρει, όχι λόγω των δικών του ενεργειών, αλλά κυρίως λόγω του ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν είχε αποφασίσει να αποχωρήσει από το προσκήνιο.

Μέχρι τη μέρα που οι δυο τους κάθισαν στο τραπέζι, κανείς δεν μπορούσε να προεξοφλήσει το τι θα ακολουθήσει. Εκείνο που μέτρησε περισσότερο για τον Κόκκαλη, αλλά και τον Μαρινάκη είναι ότι στις κουβέντες που έκαναν για τη μεταβίβαση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών, το τελευταίο που συζήτησαν ήταν το οικονομικό σκέλος. Ο πρώην πρόεδρος ήθελε να «μετρήσει» το πόσο πολύ θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με το σύλλογο ο διάδοχός του κι αυτό κατάλαβε όσες φορές κάθισαν οι δυο τους στο τραπέζι σε αντίθεση με άλλους ενδιαφερόμενους, που έβλεπαν τον Ολυμπιακό αποκλειστικά ως «μαγαζί γωνία» για να αυξήσουν το κομπόδεμά τους…

Συνεχίζεται…