Αγώνες επιβίωσης
Ούτε φέτος είχαμε κάποια έκπληξη. Ο Κύριος αναστήθηκε τιμώντας την παράδοση, αφήνοντας ξοπίσω τον Παναθηναϊκό να διανύει μόνος του την Εβδομάδα των Ατέλειωτων Παθών προσδοκώντας μια Ανάσταση Νεκρών κομματάκι χλωμή.
Προσδοκία που αν την καλοσκεφτείς συγκεντρώνει τόσο λίγες πιθανότητες υλοποίησης που οι book έχουν κλείσει τα ταμεία και δεν δέχονται στοιχήματα. Τα πράγματα στο Τριφύλλι είναι κλινικά νεκρά. Ακόμα και αν πάρεις το ευνοϊκότερο σενάριο –να τερματίσει δηλαδή ο Παναθηναϊκός πρώτος στα πλέι-οφ- τα κουκιά δεν βγαίνουν. Βέβαια στην περίπτωση που μπουν στο χιλιόπαθο ταμείο της ομάδας πέντε-δέκα εκατομμύρια ευρώ από το Τσάμπιονς Λιγκ θα υπάρξει μια μικρή ανάσα, όμως και πάλι οι πωλήσεις κάποιων πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών αυτή τη στιγμή φαντάζουν κάτι παραπάνω από αναπόφευκτες.
Και κάπου στη μέση αυτού του ωκεανού αβεβαιότητας ο Δημήτρης Γόντικας πλέει μόνος του αναζητώντας τον άνθρωπο-γαλλικό κλειδί, τον τεχνικό διευθυντή-ταχυδακτυλουργό που θα μπορεί με το πιο φτωχό μπάτζετ των τελευταίων ετών να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο που θα κοιτάζει στα μάτια τον Ολυμπιακό του Μαρινάκη. Ποιος θα είναι αυτός ο θαυματοποιός; Ούτε ο ίδιος δεν ξέρει. Και είναι απόλυτα λογικό αυτό αφού έτσι όπως είναι η κατάσταση καλά, καλά δεν γνωρίζει ούτε τι μπάτζετ θα έχει η ομάδα. Τι να υποσχεθεί, λοιπόν, τι να εξασφαλίσει στους υποψήφιους. Αρκείται απλώς σε κουβεντολόι φιλολογικού ενδιαφέροντος. Και βλέπουμε...
Το μόνο σίγουρο είναι ένα: ο Παναθηναϊκός μπαίνει στα πλέι-οφ με την πλάτη καρφωμένη στον τοίχο. Περιθώρια για λάθη δεν υπάρχουν. Και αυτό είναι πρώτο που πρέπει να αντιληφθούν οι ποδοσφαιριστές. Πλέον ο Παναθηναϊκός δεν αγωνίζεται για τους οπαδούς, τη διοίκηση, την ιστορία ή ο καθένας για την ποδοσφαιρική του περηφάνια. Αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Ίσως για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια...
