Η Παιχνιδούπολη

Πόσο μάλλον όταν σε τέτοιες περιόδους οικονομικής κρίσης, απόλυτης σήψης και αποσύνθεσης της κοινωνίας, ο εξτρεμισμός βρίσκει πάντα πρόσφορο έδαφος να αναδυθεί στην επιφάνεια. Να δηλητηριάσει ακόμα και ένα τόσο τιμαλφές αγαθό και αναφαίρετο δικαίωμα της ανθρώπινης υπόστασης, όπως είναι η ελευθερία του λόγου και η Δημοκρατία.

Η φτώχεια, η ανεργία, η ανασφάλεια, το αβέβαιο μέλλον, η αδυναμία μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης και η έλλειψη προσωπικής προοπτικής άλλωστε, πάντα μπόλιαζαν τα ευπαθή τμήματα της κοινωνίας με οργή για τη Δημοκρατία. Ακόμα και ασυνείδητα. Αν αναλογιστεί κανείς δε και την έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής, αλλά και την αδυνασία των πρώην «μεγάλων» κομμάτων να αποδεχθούν το μερίδιο ευθύνης τους για την κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα (και σε πολλά μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας) με τη μεγάλη παραβατικότητα και την ανομία να βασιλεύει, ακόμα και η (πιο) Ακροδεξιά  (δεν πάει) δύναται να φορέσει τη μάσκα του προστάτη.

Και μάλιστα, όχι απλά και μόνο υπό την ανοχή (αφού κανείς δεν μιλάει), αλλά σε αρκετές περιπτώσεις καλείται να παίξει αυτόν το ρόλο (οι εικόνες άλλωστε με τη… συντροφιά των ηλικιωμένων στα ΑΤΜ είναι ακόμα νωπές)! Τότε όμως είναι που έρχεται η στιγμή της ψευδεπίγραφης χειραφέτησης, η στιγμή που η ελπίδα λιγοψυχεί και περιχαρακώνεται, αναζητώντας παρηγοριά σε ένα καρκίνωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Τότε που οι γέφυρες επικοινωνίας με όσα πρεσβεύει η χώρα μας έχουν ολικά και οριστικά διαρραγεί.

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ υποστήριζε πως τα άσχημα έργα των ανθρώπων ζουν και μετά από αυτούς, ενώ οι καλοσύνες θάβονται με το κορμί τους. Οι τελευταίες (τουλάχιστον) κυβερνήσεις μπορεί να μην έχουν τίποτα να πάρουν μαζί τους, αλλά φέρουν βαριά την ευθύνη ενός ανατριχιαστικά άσχημου έργου. Την απενοχοποίηση της ψήφου στην ακροδεξιά (συγχωρέστε με, δεν θα το γράψω με κεφαλαία).

Όσο μάλιστα δεν καταγγέλλονται οι πρακτικές της (υπό το φόβο της σωματικής ακεραιότητας;) και προτιμάται η δημόσια σιωπή, τόσο το αυγό θα εκκολάπτεται. Τόσο θα γιγαντώνεται το τέρας, προσηλυτίζοντας όλο και περισσότερους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους. Δεν καταλαβαίνουν όμως οι τελευταίοι πως, άθελα τους, γίνονται ανδρείκελα που καρκινοβατούν. Πολιορκούνται από την παραμυθία και φαλκιδεύονται οι αξίες τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο η δημοκρατία μπορεί να δώσει λύσεις. Πως το μίσος, η βία, το αίμα, φέρνουν ακόμα περισσότερο μίσος, βία και αίμα. Πως οι φτωχοί γίνονται, όχι μόνο φτωχότεροι, αλλά και περισσότεροι. Η οργή τους δεν πρέπει να τους τυφλώσει.

Και όχι, ο ακροδεξιός δεν είναι κομμάτι του αγανακτισμένου λαού! Δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί ως φορέας λαϊκής οργής να τρομοκρατεί, γιατί πολύ απλά δημόσια ζωή και φασισμός δεν συνάδουν! Οι πράξεις του μπορεί να πλησιάζουν σε πολλές περιπτώσεις εκείνες της παρέμβασης του αυθεντικά αγανακτισμένου λαού, ωστόσο δεν μπορούν να λογιστούν ως θεμιτή πολιτική έκφραση και μη καταδικαστέες, γιατί απέχουν μακράν από την αγωνιστική και επαναστατική παράδοση του λαού μας. Πώς όχι, όταν πηγάζουν από μια ιδεοληψία φασιστική που υποσκάπτει τη δημοκρατία και την ελευθερία, παρασύροντας το λαό σε πνευματική ατροφία. Σε τραμπουκισμό απεχθή και βία φασιστική.

Το πιο ανατριχιαστικό ωστόσο από όλα είναι πως οι ιδέες του αντανακλώνται πάνω στο ξυρισμένο του κεφάλι, ποτίζοντας μυαλά όπως της νοικοκυράς και του νέου της διπλανής πόρτας.

Και δεν υπάρχει χειρότερος φασισμός από έναν εντεταλμένο αιθεροβάμων ψηφοφόρο.

Δεν υπάρχει χειρότερος φασισμός από το να ευνουχίζει κανείς τον νέο (το αύριο του τόπου) πολιτιστικά, πολιτικά και φιλοσοφικά, πατώντας πάνω στην ευαισθησία των ημερών και αποκρύπτοντας τους σκοπούς, το «βρόμικο» παρελθόν και τις παλινωδίες του. Να του κονιορτοποιεί τα όνειρα, κόβοντάς του τη φόρα με ένα «έλα σε μας, έτσι δοκίμασαν και άλλοι και τίποτα δεν έγινε».

Δεν υπάρχει χειρότερος φασισμός από το να διαδίδει ανερυθρίαστα πως έννοιες όπως η αδελφότητα και η αγάπη είναι κίβδηλες και ουτοπικές που δεν αξίζει να θυσιαστείς γι αυτές.  

Γιατί φασίστας στην πιο απεχθή μορφή του είναι αυτός που σκοτώνει την ελπίδα… Και ελπίδα δεν είναι αυτή που πεθαίνει τελευταία, αλλά αυτή που αναγεννά τα πάντα!

Το 18,6 % στις εκλογές της Γαλλίας κρούει τον κώδωνα! Στην Ελλάδα το γυαλί μπορεί να έχει ραγίσει από καιρό, ωστόσο είναι στο χέρι μας να αποτρέψουμε τη δική μας «Νύχτα των Κρυστάλλων»…

Και επειδή τα πολλά λόγια τις περισσότερες φορές μοιάζουν με σαπούνι σε ξυρισμένο κεφάλι (γλιστρούν και φεύγουν εννοώ για να μην παρεξηγηθώ), απλά δείτε την παρακάτω ταινία μικρού μήκους, αξίζει. Και αν αναρωτηθείτε πάλι τι σχέση έχει με όλα αυτά, απλά θα έχετε συνειδητοποιήσει την επιτυχία της προπαγάνδας…