Μπαρτσελόνα - Τσέλσι: Η... αναδρομική δικαίωση μίας επικής πρόκρισης

Μ’ αυτή την ταπεινή μου γνώμη (και είμαι βέβαιος ότι έχω μεγάλη παρέα  και στα δύο σκέλη της σχετικής ετυμηγορίας) θα προχωρήσω,  σε μία απόπειρα να μην παρεξηγηθώ  από ουκ ολίγους ευθύς εξ αρχής,  στην ομολογία ότι με χαροποίησε η χθεσινοβραδινή αποκαθήλωση της  από τον ευρωπαϊκό θρόνο (αντίθετα από  εκείνη στον ισπανικό λίγα 24ωρα νωρίτερα,  αλλά αυτή είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση φυσικά).

Και εξηγούμαι για ποιόν  ή πιο σωστά ποιους λόγους ένιωσα κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Δεν είναι τα ομολογούμενα φιλοαγγλικά ποδοσφαιρικά  (και όχι μόνον τολμώ να παραδεχθώ) μου συναισθήματα τόσο,  όσο πιθανότατα  η αίσθηση απόδοσης… αναδρομικής δικαιοσύνης .

Τι, πως , πότε ποιος;  Έχουμε και λέμε:

Η Τσέλσι σε καμία περίπτωση  αγωνιστικά δεν δικαιούταν αυτό το 2ο της εισιτήριο   για τελικό της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Οι Καταλανοί ήταν ανώτεροι και στα δύο ματς αυτής τους της νέας, γεμάτης σε ποδοσφαιρικό μεγαλείο και συναρπαστικές εικόνες δράσης,  μονομαχίας στο υπέρτατο μέτωπο του Τσάμπιονς Λιγκ.
Και μπορεί η 10αδα των πολεμιστών  των «μπλε» (και λιγότερο  αλλά  αναμφίβολα σε μεγάλο επίσης βαθμό υπερπροσπάθεια της  …πλήρους σύνθεσης της έξι βράδια νωρίτερα στο «Στάμφορντ Μπριτζ» στην πρώτη πράξη της  επικής τους  κόντρας) να άξιζε το καλύτερο,  για το σθένος και το αλύγιστο ποδοσφαιρικό τους ηθικό,  αλλά η  ομάδα του Πέπ Γκουαρντιόλα,  ως σχεδόν απόλυτη κυρίαρχος και στις δύο μεγάλες μάχες , σίγουρα ήταν εκείνη που είχε το καθολικό δικαίωμα εξασφάλισης του πρώτου εφετινού εισιτηρίου για τον τελικό του Μονάχου.  Και  2ο  διαδοχικό της για την κορυφαία γιορτή της μπάλας όχι μόνον στη «Γηραιά Ήπειρο» αλλά και σ’ όλο τον πλανήτη.
Αλλά αυτό το μικρό,   και συνήθως άνευ  ουσίας , διάστημα,  ανάμεσα στο σχεδόν  της ολικής κυριαρχίας των «μπλαουγκράνα» εντός αγωνιστικού χώρου  και στα δύο παιχνίδια τούτη τη φορά,  και το τελικό αποτέλεσμα των αναμετρήσεων έμελλε να αποδειχθεί η κερκόπορτα της άλωσης του «Καμπ Νου»  (αλλά και  σε μεγάλο βαθμό  και της εντός έδρας επικράτησης  της αντιπάλου τους  στο πρώτο ματς) και ο δρόμος του θριάμβου των Λονδρέζων.

Οι τελευταίοι με σύστημα ….Ζοζέ Μουρίνιο από τον Ρομπέρτο Ντι Ματέο μπόρεσαν και έκαναν την μεγάλη απόδραση από τη Βαρκελώνη και πλέον περιμένουν πιθανότατα (σύμφωνα με ειδικούς και μη) τον πρώην τεχνικό τους  και την Ρεάλ Μαδρίτης (ή την οικοδέσποινα Μπάγερν αν οι Βαυαροί αποδειχθούν εξίσου με τους «μπλε» ….ισπανοφάγοι) στην τελική αναμέτρηση της 19ης Μαΐου στην «Αλιάνζ Αρίνα».

Και αυτή τη φορά γέλασαν  τελευταίοι,  σαφώς άδικα για ουκ ολίγους, με τον Φερνάντο Τόρες στις καθυστερήσεις να προσθέτει ένα ακόμα  μεγάλο… καρφί στην εξαιρετική  συλλογή του σε βάρος της συγκεκριμένης αντιπάλου στερώντας της έστω την ασφαλώς πολύ μικρή χαρά της νίκης.

Αλλά αν όχι εξίσου, σε αναμφίβολα μεγάλο βαθμό, άδικη ήταν και η πρόκριση της Μπάρτσα με το γκολ στις καθυστερήσεις από τον Αντρές  Ινιέστα στην προηγούμενη τους  ημιτελική μονομαχία για τον ίδιο θεσμό τρία χρόνια πριν.

Τότε η ομάδα του Γκους Χίντινκ άξιζε πιστεύω (και πάλι δεν είμαι ο μόνος,  ούτε εκτιμώ πως αποτελεί η σχετική μας  συντροφιά μειοψηφία στο εν λόγω άτυπο δημοψήφισμα ) την πρόκριση για τον τελικό της Ρώμης κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Μπάρτσα,  που στο πρώτο ματς είχε υποχρεωθεί σε ισοπαλία 1-1 εντός έδρας,  εν μέσω  έντονων διαμαρτυριών των Άγγλων κατά της διαιτησίας του Νορβηγού  διαιτητή Χένινγκ Οβρεμπο (που είχαν μεταξύ άλλων ως συνέπεια και τις μετέπειτα βαριές καμπάνες στους Ντιντιέ Ντρογκμπά και Ζοσέ Μποσίνγκουα για τις αντιδράσεις τους μετά το φινάλε της δραματικής εκείνης μάχης στο Λονδίνο) πήρε με το αλησμόνητο γκολ του Ισπανού διεθνή της μέσου τη νίκη –πρόκριση 1-0.  Για να αναδειχθεί,   λίγες εβδομάδες αργότερα στην «αιώνια πόλη», για 3η φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης με το άνετο 2-0 επί μίας άλλης αγγλικής ομάδας.

Πέρασε μία 3ετία στην  διάρκεια της οποίας οι Λονδρέζοι προσπαθούσαν μάταια να κλείσουν τις πληγές τους  από τον ξαφνικό εκείνο  και άδικο κατά τη γνώμη τους αποκλεισμό ένα βήμα πριν από την πηγή της δόξας.  Και η ποδοσφαιρική μοίρα όπως συχνά το συνηθίζει θέλησε να κάνει ξανά τα ….εντυπωσιακά δικά της φέροντας τις δύο αντιπάλους  εκ νέου αντιμέτωπες στην ίδια φάση.  Με φυσικά το αυτό τεράστιο διακύβευμα.  Ένα εισιτήριο για ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ.

Η Τσέλσι κόντρα στα προγνωστικά, ιδιαίτερα μετά και τα όσα συνέβησαν στα πρώτα 40 λεπτά της χθεσινής τους συγκλονιστικής μάχης , ήταν εκείνη που πανηγύρισε τούτη τη φορά.  Άδικα εν πολλοίς, άξια από μία άλλη οπτική γωνιά. Αλλά το σημαντικότερο ασφαλώς είναι ότι θα είναι εκείνη,  και όχι το μεγάλο φαβορί της μονομαχίας Μπάρτσα,  φιναλίστ του εφετινού τελικού. Έστω και αν το τίμημα της πρόκρισης είναι σίγουρα πολύ μεγάλο με την απουσία τόσο του (ανόητα συμπεριφερόμενου χθες) κάπταιν της Τζον Τέρι όσο και πολύ περισσότερο του τεράστιου μαχητή και καταλύτη της επικής ανατροπής Ραμίρες (για μία για διαμαρτυρία κίτρινη κάρτα που μπορούσε ο άψογος Τούρκος ρέφερι να μην του την είχε «φορτώσει» αμέσως μετά το 2-0 των γηπεδούχων) αλλά και του, επίσης μέγιστου εργαλείου –καταστροφής και υποδειγματικού  σωματοφύλακα – με την όποια επιτυχία μπορεί κανείς να του πιστώσει επ ‘ αυτού του Λιονέλ Μέσι,   Ραούλ Μεϊρέλες (που πλήρωσε στην εκπνοή του αγώνα την  αξιοθαύμαστη μαχητικότητα του). Και φυσικά του αμυντικού και όχι μόνο, πολυεργαλείου που ακούει στο όνομα Ιβάνοβιτς...
Όμως μέχρι το μεγάλο ραντεβού του Μονάχου όλοι  στο μπλε στρατόπεδο , ακόμα και οι τέσσερις μεγάλοι απόντες του  από αγγλικής πλευράς,  μπορούν να αισθάνονται ευτυχείς για  το ότι συνέβαλαν στο να έχει το σωματείο του Λονδίνου μία 2η ευκαιρία για τον υπέρτατο τίτλο της στρογγυλής θεάς σε συλλογικό επίπεδο.

Και να αποκατασταθεί έτσι μία σε βάρος του αδικία που κρατούσε χρόνια. Έστω , για κάποιους  σίγουρα όχι λίγους, με μίαν… άλλη.