Η πιο ευτυχισμένη μέρα του Μπόλονι

Με βάση το ρόστερ που έχει ο Παναθηναϊκός, τις ελλείψεις και τις «κακοτεχνίες» του, αλλά και βάσει του συγκεκριμένου προπονητή που έχει, έκανε το τέλειο παιχνίδι. Το απόλυτο παιχνίδι. Χωρίς ούτε ένα ψεγάδι σε άμυνα και επίθεση. Χωρίς να υστερήσει σε καμία γραμμή του γηπέδου. Χωρίς ούτε μια στιγμή αφηρημάδας.

Ο συγκεκριμένος Παναθηναϊκός, δεν φτιάχτηκε, ούτε δουλεύτηκε (από τον Πογιάτος ή τον Μπόλονι) για να είναι παραγωγικός, δημιουργικός ή επιθετικός. Δεν μπορεί να κυριαρχήσει στο χορτάρι, δεν μπορεί να επιβάλει το παιχνίδι του, να κλείσει τον αντίπαλο στο 1/3 του γηπέδου, να κάνει 10 και 15 φάσεις για γκολ. Μπορεί όμως να κάνει κάποια άλλα πράγματα καλά: να αμυνθεί σωστά, να κλείσει τους χώρους, να τρέξει πολύ και να ψάξει τις αντεπιθέσεις. Να ζητήσει μέσα από τις λιγοστές ευκαιρίες που μπορεί να φτιάξει, το ένα τουλάχιστον γκολ που μπορεί να του φανεί αρκετό για να νικήσει.

Με τον ΠΑΟΚ η ομάδα του Μπόλονι τα έκανε όλα τέλεια, διότι οι παίκτες του εκτέλεσαν στο 101% το πλάνο του προπονητή: αμύνθηκαν σωστά αλλά όχι μίζερα, έτρεξαν πολύ σε όλα τα σημεία του γηπέδου, έδωσαν βοήθειες στον συμπαίκτη τους και όταν είχαν την ευκαιρία να βγουν μπροστά, το έκαναν με προσοχή και συγκέντρωση και – κυρίως – με σχεδόν απόλυτα ποσοστά ευστοχίας: σαν παίκτες του μπάσκετ από τη γραμμή του φάουλ, με 3 στις 4 τελικές να καταλήγουν στα δίχτυα.

Για να γίνουν όλα αυτά βέβαια, χρειάστηκε ο Χατζηγιοβάνης με τον Μακέντα να μας χαρίσουν ένα από τα πιο δύσκολα και όμορφα γκολ της χρονιάς: σέντρα του πρώτου χωρίς καν να κάνει κοντρόλ, επαφή του δεύτερου με τη μπάλα από πολύ δύσκολη θέση. Και έχοντας αυτό το μικρό «μαξιλαράκι» ο Παναθηναϊκός, μπόρεσε να κάνει αυτό που του αρέσει: να διαχειριστεί το παιχνίδι, να «προσκαλέσει» τον αντίπαλο να ανέβει και να προσπαθήσει να τον χτυπήσει σε κάποια αντεπίθεση.

Σε αντίθεση με το πρόσφατο ματς με τον ΠΑΟΚ για την κανονική περίοδο, όπου λαχτάρησε στο τέλος, όπως συνέβη και με την ΑΕΚ και με τον Ολυμπιακό και σε αρκετά άλλα παιχνίδια φέτος, αυτή τη φορά έκανε εύκολη τη ζωή του: αντεπίθεση με τον Νιάς, κερδισμένο φάουλ, Βιγιαφάνες και 2-0. Αντεπίθεση με τον Αϊτόρ και 3-0. Και θα μπορούσε να έχει και συνέχεια σε ακόμα δυο αντεπιθέσεις, αν Ιωαννίδης και Καμπετσής ήταν πιο γρήγοροι ή πιο τυχεροί. Κι όλα αυτά χωρίς να πιεστεί ιδιαίτερα, χωρίς να χρειαστεί ο Διούδης να κάνει «όργια», χωρίς να αναγκαστούν οι «πράσινοι» να είναι όλοι μαζεμένοι μέσα στην περιοχή τους και να κοιτάνε το ρολόι με αγωνία.

Είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός «γύρισε το διακόπτη» μπαίνοντας στα play-offs. Στην Τρίπολη, παρότι το πάλεψε δεν τα κατάφερε με όσα έγιναν στο 98’, αλλά στη Λεωφόρο με τον ΠΑΟΚ έκανε τη δουλειά τόσο αποτελεσματικά, που δεν το είχε ονειρευτεί κανείς – ούτε οι φίλοι του, ούτε καν ο Μπόλονι. Αρκεί όλο αυτό, να έχει και την ανάλογη συνέχεια, να χτίσει πάνω σε αυτό το αποτέλεσμα και αυτή την εμφάνιση η ομάδα και να συνεχίσει με την ίδια φόρα στο κυνήγι του ευρωπαϊκού εισιτηρίου.