Η «Δικτατορία» του Μπόλονι

Τέταρτη συνεχόμενη νίκη. Άλλο ένα παιχνίδι με μηδέν παθητικό. Κι όλα αυτά με δεύτερο γκολ του «κομμένου» Καμπετσή. Ξανά στον πάγκο Μακέντα – Καρλίτος, ξανά βασική επιθετική τριάδα ο Καμπετσής με τον Εμμανουηλίδη και τον Ιωαννίδη. «Μονιμοποίηση» του Βέλεθ στα χαφ, καινούργιο κεντρικό αμυντικό δίδυμο με Σχέκενφελντ – Πούγγουρα. Μολό και όχι Σάντσες στο δεξί άκρο. Τέταρτη συνεχόμενη νίκη και μηδέν παθητικό με ένα σωρό πράγματα που μοιάζουν παράταιρα, «λάθη», μακριά από την ποδοσφαιρική λογική. Κι όμως, όλα αυτά τα «λάθη» βαλμένα μαζί, κάνουν ένα «σωστό».

Ο Μπόλονι δεν είναι κανένα «παιδάκι» που θέλει να αποδείξει πράγματα ή να φτιάξει το βιογραφικό του ώστε να πάει κάπου καλύτερα του χρόνου. Του ζητήθηκε να έρθει και να βάλει σε μια τάξη το «χάος», με τον τρόπο που έκρινε εκείνος ότι μπορούσε να το κάνει. Ερχόμενος, είχε δυο βασικά πράγματα να αντιμετωπίσει – τα κατονόμασε κιόλας στις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις του: το ένα ήταν το έλλειμμα αυτοπεποίθησης. Βρήκε μια ομάδα που σχεδόν είχε εθιστεί στην αποτυχία, που έμεινε ένα κάρο βαθμούς πίσω από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, που δεν ήξερε πώς να κερδίσει ακόμα και το πιο «εύκολο» παιχνίδι. Και το άλλο ήταν το μπάχαλο στα αποδυτήρια: γκρίνια, μουρμούρα, αδιαφορία, πειθαρχικά παραπτώματα.

Ξεκίνησε φυσικά φτιάχνοντας το πρώτο – η ομάδα έπρεπε να «ξαναμάθει» να κερδίζει. Με ένα-μηδέν ή και με μισό-μηδέν αν χρειαζόταν. Σουλούπωσε πρώτα την αμυντική λειτουργία, διότι είναι πιο εύκολο να «καταστρέφεις» παρά να δημιουργείς και να σκοράρεις. Και δούλεψε με επιμονή στις στατικές φάσεις και τα τελειώματα, ώστε με τις λιγοστές καλές φάσεις που έφτιαχνε η ομάδα, να μπορούσε να βρει έστω το ένα γκολ που θα μπορούσε να της δώσει νίκες.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παναθηναϊκός φέτος έχει «κόφτη» στην επίθεση στα δυο γκολ – σε μερικά παιχνίδια μάλιστα το δεύτερο γκολ το πετυχαίνει στο τέλος, όταν ο αντίπαλος ανοίγεται για να ισοφαρίσει. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι οι αντίπαλοι φτύνουν αίμα για να βάλουν γκολ στον Παναθηναϊκό τις τελευταίες εβδομάδες. Όσο κι αν δείχνει η ομάδα του Μπόλονι ότι «υποφέρει» σε κάποια διαστήματα των αγώνων, ότι πιέζεται, ότι αμύνεται μαζικά, ουσιαστικά υπηρετεί το πλάνο του προπονητή της: σκοράρει και αφήνει τη μπάλα στον αντίπαλο. Αμύνεται προσεκτικά αλλά όχι «μίζερα». Ο αντίπαλος έχει τη μπάλα αλλά όχι πάνω από 1-2 πραγματικά καλές ευκαιρίες. Και όλα αυτά σε παιχνίδια που λόγω κορωνοϊού και τραυματισμών, ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε να αγωνιστεί χωρίς τους πιο ποιοτικούς παίκτες του ρόστερ του: Μαουρίσιο, Κουρμπέλη, Βιγιαφάνες, Μακέντα, Σάντσες.

Τι έκανε ο Μπόλονι για να «γιατρέψει» τα ατίθασα αποδυτήριά του; Κοίταξε βαθιά στο ρόστερ του και έβγαλε «λαγούς», δείχνοντας ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη κανέναν, αλλά οι παίκτες έχουν ανάγκη τον Παναθηναϊκό. Κι αν το να βάλει στον πάγο τον γκρινιάρη Αγιούμπ ήταν το «εύκολο», το να διαχειριστεί τα «μουτράκια» του Χατζηγιοβάννη, τα νεύρα του Βιγιαφάνες και τη δυσφορία του Μακέντα, έμοιαζε με γερό στοίχημα. Ο Μπόλονι ρίσκαρε, «τζόγαρε» και πέτυχε, διότι οι παίκτες που «ανέσυρε από το υπόγειο», απέδειξαν ότι έχουν και τσαγανό και ποδοσφαιρικό εγωισμό και θέληση.

Στο τέλος της ημέρας η αξιοκρατία πάντα νικά ή πρέπει να νικά. Και αυτή ακριβώς η στάση του Μπόλονι, η ευκαιρία που έδωσε στο Μολό, τον Καμπετσή, τον Εμμανουηλίδη, τον Ιωαννίδη και άλλους, είναι και αυτό που μπορεί να τον βοηθήσει να «κερδίσει» ξανά έναν καλύτερο Σάντσες, έναν συνειδητοποιημένο Βιγιαφάνες, έναν πιο ορεξάτο Μακέντα και πάει λέγοντας. Διότι θα είναι «έγκλημα» να μην παίζουν αυτοί οι παίκτες στον Παναθηναϊκό, να μην βρουν το κίνητρο και την όρεξη να ξαναπάρουν θέση βασικού – αυτό όμως θα συμβεί όχι επειδή παίρνουν τα πιο πολλά ή έχουν παχύ βιογραφικό, αλλά μέσα από τις προπονήσεις και τη διάθεση που θα δείξουν.

Ο Παναθηναϊκός έφτιαξε την εικόνα του και μείωσε την απόσταση από την τετράδα αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει τίποτα απολύτως. Και το κάκιστο ξεκίνημα στη χρονιά, δεν του επιτρέπει άλλα στραβοπατήματα μέσα στη σεζόν: δεν «δικαιούται» να περάσει ντεφορμάρισμα ή «κακό φεγγάρι» - διαφορετικά θα πάει στα play-offs με μια εις βάρος του διαφορά που δεν θα μπορεί να καλύψει. Το ότι επέστρεψε το «κέφι» και το χαμόγελο στα πρόσωπα των παικτών, μαζί με ένα ποδόσφαιρο που μπορεί να μην είναι ελκυστικό αλλά είναι πολύ αποτελεσματικό, είναι αυτά στα οποία πρέπει να «πατήσει» η ομάδα και να συνεχίσει με «υποταγή» στο πλάνο του προπονητή της.