Χίλιες φορές Παπαλουκάς, παρά Κακιούζης…
Ο Νίκος Συρίγος γράφει γιατί είναι λυπηρό για τον κάπτεν της Εθνικής του 2005 να παίξει στα αλώνια της Α2.
Η αλήθεια είναι ότι το «κόβω το μπάσκετ» δεν είναι εύκολη απόφαση. Δεν ξέρω σε τι οικονομική κατάσταση βρίσκεται ο Μιχάλης Κακιούζης κι αν έχει βιοποριστικό πρόβλημα. Αν δεν είναι αυτός ο λόγος που παίζει ακόμη μπάσκετ, το ότι ο αρχηγός της Εθνικής Ομάδας που σήκωσε το ευρωπαϊκό το 2005, έχει εξελιχτεί σε γυρολόγο ολκής-οκτώ ομάδες σε πέντε χρόνια- και φέτος θα παίξει στην Α2 στο Φάρο Κερατσινίου, να με συμπαθάτε, αλλά το θεωρώ ατόπημα. Αν όχι κατάντια.
Ακόμη και αν ο Κακιούζης εξελιχθεί ο… Υπερπολυτιμότερος Παίκτης της Α2 και ανεβάσει τον Φάρο στη μεγάλη κατηγορία, για τον Μιχάλη του Βελιγραδίου, της Σαϊτάμα, της μεγάλης ΑΕΚ και της Μπαρτσελόνα, το να βολοδέρνει στα αλώνια της Α2, είναι λυπηρό.
Και, ξαναλέω, μακάρι ο άνθρωπος να το κάνει επειδή γουστάρει να παίζει μπάσκετ και όχι για το μεροκάματο. Αν ισχύει το δεύτερο, στα 39 του, με τέτοια καριέρα και τόσο μεγάλα συμβόλαια, η στενοχώρια θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Για πολλούς λόγους.
Την ακριβώς αντίθετη διαδρομή ακολούθησε ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Ο κατά ένα χρόνο μικρότερος του Κακιούζη παρακαλώ. Ο «Τεό» που μόλις πάτησε τα 36 και είδε ότι δεν είχε κάποια πρόταση που να καλύπτει τα στάνταρ του, αποχαιρέτισε την αγαπημένη του ΤΣΣΚΑ και μας άφησε με τις αναμνήσεις… Αυτές που ήθελε και του άξιζαν πραγματικά. Και μην μου πείτε ότι αν ήθελε δεν θα έβρισκε ομάδα.
Υγ. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω ενστάσεις με τις επιλογές Κακιούζη. Η πρώτη ήταν όταν έβγαλε το περίφημο βιβλίο που έκραζε το μισό ελληνικό μπάσκετ καταστρατηγώντας έναν βασικό κανόνα του αθλητισμού: Το «Βατικανό» των αποδυτηρίων. Όσα, δηλαδή, λένε οι άντρες μεταξύ τους.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.