Οι χαρακτήρες της πλαζ

Καλά, ο εμπρηστής που έκαψε το Άγιο Όρος προκρίνεται άνευ αγώνος απευθείας και χωρίς προκριματικούς αγώνες στην κόλαση και στο πυρ το εξώτερον σε πριβέ καζάνι μάλιστα.

Η χώρα έχει… παραλίσει και όχι δεν το γράφω λάθος, αφού  βρίσκεται στις παραλίες και ετοιμάζεται για το νέο… τσουτσουνάμι μέτρων που έρχεται τον Σεπτέμβρη.

Με ιδιαίτερη προσοχή παρακολουθώ και φέτος τις διάφορες μορφές, τους χαρακτήρες στις πλαζ. Ιδού οι πιο χτυπητοί:

Ο τατουαζάκιας: Έχει τόσα τατουάζ που μπροστά του ο Σισέ, η μόνη βελόνα που γνωρίζει είναι αυτή της γιαγιάς που του ράβει το κουμπί από το γαμπριάτικο πουκάμισο. Το σώμα του είναι  σαν υδροηλεκτρικός χάρτης της Μολδαβίας.
Ιδιαίτερα μουράτα θεωρούνται τα τατουάζ γραμμένα στα κινέζικα. Όπου πάντα είχα την εξής απορία: Πού ξέρουμε ότι αυτό που μας χτυπάει στα κινέζικα ο τύπος, σημαίνει όντως πχ. «Μόνο ο Θεός μπορεί να με κρίνει, ή «δυνατός για πάντα» και δε σημαίνει  «όσοι λένε ότι οι Κινέζοι την έχουν μικρή να μην τους ξανακάνει κούκου η δικιά τους»;

Ο φουσκωτός: Φέτες κορμί, μπράτσο αλά Ποπάι και ψάχνεις που είναι η βαλβίδα να την ανοίξεις να τον δεις να εκτοξεύεται. Δεν έχει σβέρκο, στους κοιλιακούς του παίζεις τρίλιζα, αλλά το ξέρει και έχει το ύφος θα σας κάνω όλους μπλε λουλακί από το ξύλο. Δίπλα του μια τύπισσα που δεν κατάλαβε καλά κι επειδή άκουσε ότι όλοι πήραν φουσκωτό για τη θάλασσα πήρε κι αυτή… φουσκωτό!  

Ο κούτρα αναγνώστης: Πριν πάρεις την παρθενιά της φρέσκιας εφημερίδας, είναι ο τύπος από τη διπλανή ξαπλώστρα που λέει  «φίλε να ρίξω μια ματιά για ένα λεπτό;» Παίρνει την ατσαλάκωτη εφημερίδα τη γεμίζει λάδια αντηλιακά, μέλια από λουκουμάδες, καφέδες, μουστάρδες από το χοτ ντοκ, ζουμιά από τη φασολάδα ή τέλος πάντων ό, τι υπάρχει σε λεκέ και αφού διαβάσει μέχρι και τις κηδείες και τους γάμους στην επιστρέφει μετά από κανα τρίωρο σταβοδιπλωμένη και μαγαρισμένη.   

Η Μπραζίλιαν. Και καλά δεν ξέρει ότι το υπέροχα κωλομέρια της είναι τελείως έξω αφού έχει κάνει ατελείωτες πρόβες στον  καθρέφτη. Όλα τα βλέμματα είναι εκεί. Κυριλέ προστυχιά, ψηλοτάκουνη πλατφόρμα κι ας μην μπορεί να σταθεί στην αμμουδιά, και φυσικά γυαλί τεράστιο τύπου μάσκα που σου’ ρχεται να της πεις «κοπελιά θα μου κάνεις μια οξυγονοκόλληση τον προφυλακτήρα;».

Η σιτεμένη: Μπορεί να είναι τόσο μεγάλη που δούλεψε ως μοντέλο στην Πομπηία, αλλά με υπερβολικό βάψιμο Φαραώ, αρνείται τα χρόνια της και μπαίνει να κολυμπήσει μαζί με τον συμμαθητή της από το δημοτικό, Ποσειδώνα.

Η στρίγγλα: Έχει το θύμα σύζυγο, που κουβαλάει από ομπρέλα, καρεκλάκι μέχρι φορητό υποβρύχιο και δορυφορική κεραία. Η συνήθως εύσωμη θηλυκή τρίφυλλη ντουλάπα πιθανώς σε μια άλλη ζωή να υπήρξε τυμπανιστής σε ρωμαϊκή γαλέρα ή δεσμοφύλακας σε γυναικείες φυλακές στην Ανατολική Γερμανία. Τώρα απλά είναι η σύζυγος και ο ταλαίπωρος μικροκαμωμένος ιπποκόμος-σύζυγος σκέφτεται αυτό που λέει «η γυναίκα είναι σαν τον θησαυρό. Γι’ αυτό πρέπει να τον θάβεις πολύ βαθιά». Αν παρ’ ελπίδα τον συλλάβει να κρυφοκοιτάει κανα ωραίο κορμί που περνάει δίπλα από την ξαπλώστρα, μπορεί να το βγάλει το μάτι με την ομπρέλα για να το χρησιμοποιήσει για μπάλα στο Subbuteo με τις φίλες της.

Ο βαριεστημένος: Χυμένος στην ξαπλώστρα δείχνει τόσο ακίνητος, που σκάνε μύτη οι φίλοι της Μαντάμ Τισσό για να επιστρέψουν το έκθεμα  στο μουσείο κέρινων αγαλμάτων. Βαριέται τόσο να κουνηθεί που έχει τον καφέ στο σέικερ και περιμένει τον επόμενο σεισμό για να κάνει φραπέ!

Ο χοντρός: Μόλις βγάλει τα ρούχα του για ηλιοθεραπεία καταφτάνουν άμεσα  τα συνεργία της Greenpeace του ρίχνουν κουβάδες με νερό και τον τραβούν με σχοινιά στη θάλασσα.

Ο γκατζετάκιας: Δεν ξεκολλάει από το κινητό όπου χάνεται με τις ώρες στο internet να αναζητήσει μέσω facebook από τους φίλους του μέχρι πληροφορίες για τον πουά μπαμπουίνο στο Κατμαντού στα τέλη του 16 ου αιώνα.