Η κρίση φέρνει νοικοκύρεμα

 Ρεκόρ όμως που μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε δικτατορικές τριτοκοσμικές χώρες. Στην Ελλάδα βέβαια ούτε δικτατορία έχουμε και δόξα τον Θεό παρά την κρίση δεν έχουμε γίνει ακόμα Τανζανία. Ο αθλητισμός όμως είναι όμηρος των δύο ισχυρών ομάδων της χώρας.

Ο Ολυμπιακός στο πόλο αγοράζοντας ότι βγάζουν οι ομάδες που έχουν φυτώρια έχει φτάσει στο σημείο να παίρνει πρωταθλήματα και οι αθλητές του να μην νιώθουν την ανάγκη να πάνε στη καθιερωμένα μπουζούκια για να γιορτάσουν τον τίτλο. Βέβαια είναι δικαίωμα της οποιαδήποτε διοίκησης να θέλει να δυναμώσει την ομάδα της και να την κάνει να κυνηγήσει μεγαλύτερους στόχους όπως κάνουν για πολλά χρόνια οι Γιαννακόπουλοι στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού και τα τελευταία οι Αγγελόπουλοι δημιουργώντας ομάδες με σκοπό να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη.

Αυτές οι δυο οικογένειες όμως έχουν τον τρόπο να συντηρήσουν τα τμήματα τους. Στα υπόλοιπα αθλήματα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στο πόλο του Ολυμπιακού για παράδειγμα ο Ολυμπιακός έχει στο ρόστερ του το 90% από τους μεγάλους πολίστες της χώρας, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να καλυφτεί το μπάτζετ της ομάδας και οι παίκτες που δημιούργησαν αυτό το ιστορικό ρεκόρ είναι απλήρωτοι.

Τα ίδια συμβαίνουν και στο βόλλευ. Θυμάμαι πέρσι το τμήμα βόλευ του Παναθηναικού να ανακοινώνει τις μεταγραφές των Χριστοφιδέλη, Παπαδημητρίου, Ζαγκουμνη σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν διοίκηση. Αυτές οι λογικές οδήγησαν αυτά τα αθλήματα που βασίζονται στο μεράκι στην απαξίωση, καθώς δημιούργησαν φούσκες και πρωταθλήματα στα οποία δεν γίνεται να υπάρξει ανταγωνισμός. Και όλο αυτό το άρρωστο σκηνικό φτιάχτηκε στην λογική πως κάτω από την πίεση των οργανωμένων όλο και κάποιος μεγαλοπαράγοντας των ομάδων θα καλύψει την τρύπα επιβεβαιώνοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη του είτε για τον Ολυμπιακό είτε για τον Παναθηναϊκό.

Θυμάμαι μετά τον τελικό πρωταθλήματος βόλεϊ στην εκπομπή έναν φίλο του Ολυμπιακού να λέει πως αν θέλει να δείξει την αγάπη του ο Μαρινάκης οφείλει να δώσει λεφτά για να κρατήσει τον Μίλκοβιτς. Να συνεχίσει δηλαδή ο σύλλογος να δίνει 500 χιλιάδες ευρώ συμβόλαιο σε έναν αθλητή όπου δεν έχει την δυνατότητα να φέρει πάνω από 100 ανθρώπους στο γήπεδο. Σε όλη την περσινή σεζόν οι φίλοι του Ολυμπιακού μόνο στον τελευταίο τελικό επισκέφτηκαν το κλειστό του Ρέντη για να σηκώσουν ως οφείλουν οι ίδιοι την κούπα. Όποιος ασχολείται με αυτό το όμορφο άθλημα έχει ζήσει στο πετσί του την καταστροφή που προκαλούν σε αυτό οι δυο αιώνιοι.

Εκτός ότι με την λογική που προαναφέραμε μείωσαν τον ανταγωνισμό άφησαν τα αθλήματα στο έρμαιο των οργανωμένων όπου την έκαναν και αυτή δική τους υπόθεση.  Θυμάμαι στις τελευταίες καλές εποχές  του πόλου του οργανωμένους του Ολυμπιακού να κάνουν κατάληψη στο κολυμβητήριο της Βουλιαγμένης για να απολαύσουν με την ησυχία τους τον τελευταίο τελικό και να μην αφήσουν κανέναν περιθώριο στην ομάδα της Βουλιαγμένης.

Τα ίδια ακριβώς έγινα και το 2008 στην Κηφισιά σε αγώνα για το γυναικείο βόλεϊ. Η ομάδα του Ηρακλή Κηφισιάς είχε νικήσει στην Λεωφόρο τα κορίτσια του Παναθηναϊκού. Την ρεβάνς αντί να την απολαύσουν οι άνθρωποι που έβλεπαν το άθλημα όλη την χρονιά που το γνωρίζουν και το αγαπάνε το παρακολούθησαν όπως είναι φυσικό μόνο οι οργανωμένοι του Παναθηναϊκού. Στις σημαντικές αναμετρήσεις οι άνθρωποι που γνωρίζουν αυτά τα πιο εξειδικευμένα αθλήματα όχι μόνο δεν τα χαίρονται αλλά αισθάνονται τυχεροί αν προλάβουν και φύγουν από το γήπεδο χωρίς να φάνει ξύλο. Η οικονομική κρίση βλέπουμε πως αλλάζει τα δεδομένα . πλέον λεφτά για πέταμα δεν υπάρχουν και οι χάρες τελείωσαν.

Οι πολίστες του Ολυμπιακού είναι απλήρωτοι και στον Παναθηναϊκό αν εξαιρέσουμε τους δυο πρώτους μήνες που καλύφθηκαν από την χορηγία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου δεν έχουν πάρει φράγκο και ούτε προβλέπεται στον άμεσο μέλλον να πάρουν. Αναγκαστικά λοιπόν αυτά τα αθλήματα θα μπουν σε μια καινούργια εποχή. Οι σύλλογοι πρέπει να βρουν τρόπους να καλύψουν τα συμβόλαια που έχουν υπογράψει και στην συνέχεια να κατεβάσουν πολύ τα μπάτζετ τους. Η κρίση πρέπει να φέρει νοικοκύρεμα και αν συμβεί αυτό οι συνέπειες θα είναι μόνο ευεργετικές για τον Ελληνικό αθλητισμό.

Στο κάτω κάτω 10 άντε 15 αθλητές είναι αυτοί με τα μεγάλα συμβόλαια. Αντί λοιπόν να παίζουν όλοι στην ίδια ομάδα θα μοιραστούν θα ρίξουν όλοι τις απαιτήσεις τους αλλά θα γνωρίζουν πως τα λεφτά που συμφώνησαν θα τα πάρουν στην ώρα τους για να μπορούν και αυτοί να κάνουν το κουμάντο τους και να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Στο τέλος θα επιβιώσουν τα σωματεία που θα μπορούν να δημιουργούν αθλητές και να βρίσκουν έσοδα. Με αυτό τον τρόπο όλα τα αθλήματα θα πάνε αναγκαστικά στους ανθρώπους που τα αγαπάνε και τα γνωρίζουν. Επίσης θα αυξηθεί ο ανταγωνισμός πρωταθλήματος  και οι Εθνικές ομάδες θα δυναμώσουν.