Κατσαβιδιασμένο παιχνίδι
Είτε γιατί στον αντίπαλο πάγκο βρισκόταν ο... γάτος Ζοσέ Μουρίνιο, είτε επειδή μένοντας με δέκα παίκτες, η Ιντερ αναγκάστηκε να παίξει με όλους τους παίκτες πίσω από τη μπάλα, κλείνοντας τους χώρους, είτε γιατί στο ποδόσφαιρο υπάρχει και η κακή μέρα, η Μπαρτσελόνα απέτυχε πέρυσι να φτάσει μέχρι τέλους στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Παρότι, συνολικά ήταν με μεγάλη διαφορά η καλύτερη ομάδα. Θα ήταν τουλάχιστον άδικο και ίσως και παράλογο να μην τα κατάφερνε φέτος. Ουσιαστικά, αποδόθηκε δικαιοσύνη και οι καλύτεροι ανέβηκαν στον θρόνο.
Δεν μπορώ να πει κανείς κατηγορηματικά αν η Μπάρτσα είναι η κορυφαία ομάδα όλων των εποχών. Πολύ απλά διότι το ποδόσφαιρο αλλάζει με τον καιρό και τα μεγέθη δεν είναι πάντα συγκρίσιμα. Αυτό που προσωπικά πιστεύω, ωστόσο, είναι ότι την τελευταία 30ετία, δεν έχει υπάρξει ομάδα της οποίας το ποδόσφαιρο να ευχαριστιέσαι και να ζηλεύεις τόσο. Χωρίς μάλιστα αυτή να διαθέτει ντε και καλά το καλύτερο υλικό στον κόσμο. Αυτά που κάνουν τους Καταλανούς να ξεχωρίζουν είναι η ομοιογένεια, το 'παιχνίδι με τυφλό σύστημα', η οργάνωση, αλλά πάνω από όλα το γεγονός ότι επιτίθενται με οκτώ τουλάχιστον παίκτες και αμύνονται με έντεκα.
Η φιλοσοφία της Μπαρτσελόνα είναι ξεχωριστή: Εχουμε δύο κεντρικούς αμυντικούς αξιόπιστους. Αν μπορέσεις στην κόντρα να τους περάσεις και σκοράρεις, μαγκιά σου. Αλλά όταν εμείς βρισκόμαστε στην επίθεση και οι Αλβες και Αμπιντάλ γίνονται εξτρέμ, αυξάνουμε το πλάτος του γηπέδου, ανοίγουμε χώρους, γυρίζουμε εκπληκτικά τη μπάλα και κάποια στιγμή θα σε βρούμε μπόσικο. Αυτό που είναι άξιο θαυμασμού στη συγκεκριμένη ομάδα είναι η αμυντική της λειτουργία. Βλέπεις ποδοσφαιριστές όπως ο Μέσι, ο Βίγια και τρέχουν πανικόβλητοι για να πιέσουν ψηλά και να δυσκολέψουν την κυκλοφορία για τον αντίπαλο. Την ίδια ώρα που ο Κριστιάνο Ρονάλντο για παράδειγμα, φτιάχνει τη φράντζα του. Κάθε αντίπαλος που έχει τη μπάλα, περιτριγυρίζεται αμέσως από δύο και τρεις Καταλανούς. Δεδομένου ότι καμία ομάδα στον κόσμο δεν έχει την κυκλοφορία της Μπαρτσελόνα, το λάθος δεν αποφεύγεται εύκολα. Η μπάλα ξανά στα πόδια του Μέσι και του Τσάβι και πάμε από την αρχή. Αυτό κουράζει τον αντίπαλο, τον εκνευρίζει και το μοιραίο έρχεται ως φυσιολογικό επακόλουθο. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τυχαίο ότι ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης που ενδεχομένως να διαθέτει και καλύτερες μονάδες συνολικά, ή η Μάντσεστερ, δεν ξεπερνούν το 30% σε κατοχή.
Πολλές φορές βλέποντας τη Μπάρτσα να αγωνίζεται, μνημονεύεται το playstation. Στο γνωστό και αγαπημένο pro evolution, η φετινή πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι ανώτερη από κάθε άλλη ομάδα, επειδή οι παίκτες της χτυπούν... κόκκινα. Στην πραγματική ζωή, είναι καλύτερη από οποιονδήποτε αντίπαλο, πολύ απλά διότι έχει τελειοποιήσει ένα συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, έχοντας βέβαια θέσει τις βάσεις εδώ και χρόνια (μην ξεχνά κανείς τη δουλειά που γίνεται στις Ακαδημίες της). Στο play station, η Μπάρτσα παίζεται ακόμα και όταν τη χειρίζεται ένας καλός παίκτης. Στην πραγματική ζωή, όταν βρίσκεται σε απλώς καλή μέρα, δεν έχει αντίπαλο, ενώ όταν πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης, είναι ικανή να σε διασύρει. Νιώθεις με απλά λόγια ότι το παιχνίδι είναι... κατσαβιδιασμένο...
* Παρεμπιπτόντως, ο αποψινός τελικός και ειδικά τα όσα έλαβαν χώρα μετά το τέλος του με την απονομή και τα χειροκροτήματα, θύμισαν τον ελληνικό τελικό κυπέλλου...
