Wembley 2011, Part one

Ξεκινάμε από την Μπάρτσα. Ο Ταρζάν είναι εδώ, έτοιμος για έναν ακόμα τελικό. Η “ανίκητη” Μπαρτσελόνα έχει χάσει φέτος έξι φορές, σ’όλες τις διοργανώσεις. Ξέρετε σε πόσες απ’αυτές είχε διαθέσιμο τον Πουγιόλ; Σε καμία. Ο αρχηγός της ομάδας, το σύμβολο του καταλωνισμού, όπως τον λένε, δεν έχει ηττηθεί σε κανέναν αγώνα φέτος, έχει παίξει σε μόλις 26 παιχνίδια φέτος κι ο απολογισμός του είναι 21 νίκες και 5 ισοπαλίες.

Διάταξη

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι πως ο Πουγιόλ επιστρέφει κι η Μπαρτσελόνα θα τον έχει στην διάθεσή της, ούτε χρειάζονται απαραίτητα οι αριθμοί να υποδηλώσουν τη σημασία του αρχηγού. Το ζήτημα είναι πως τα ρεπορτάζ λένε πως υπάρχει δίλημμα για την θέση στην οποία θα αγωνιστεί, καθώς ο Γουαρδιόλα σκέφτεται να τον στείλει αριστερά και να βάλει πάλι τον Μασεράνο παρτενέρ του Πικέ.

Η σκέψη προκαλεί προβληματισμό και φαίνεται να περιέχει ρίσκο. Ο Μασεράνο δεν είχε καλή εικόνα ως στόπερ απέναντι στην Ρεάλ. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ από τον Αντεμπαγιόρ στον τελικό του Κυπέλλου και στο Μπερναμπέου μέχρι να έρθει η αποβολή του Πέπε. Η παρουσία του Ερνάντες και ο τρόπος που έρχεται ο Ρούνεϊ από πίσω, όταν η μπάλα πάει στο πλάι, κάνουν την επιλογή του Μασεράνο ως στόπερ να μοιάζει ριψοκίνδυνη.

Ο Πικέ έχει διαφορετική άποψη και διάβαζα σ’ένα άρθρο του Γκάρντιαν πως έλεγε πως με τον Πουγιόλ το θέμα δεν είναι η θέση, αλλά η παρουσία. Το σημαντικό, έλεγε ο Πικέ, είναι να βρίσκεται ο Κάρλες στο γήπεδο, να είναι παρόντας, άσχετα με το που θα παίξει.

Το δίλημμα του Πεπ

Ίσως ο Γουαρδιόλα να σκέφτεται πως η Γιουνάιτεντ δεν έχει σέντερ φορ με τα προσόντα του Αντεμπαγιόρ να τον ρίξει πάνω στον Αργεντίνο και πιστεύει πως η ταχύτητα κι η ικανότητα στο τάκλινγκ τον κάνουν ιδανικό παρτενέρ του Πικέ απέναντι στις κόντρες της Μπάρτσα. Ίσως επίσης να έχει στο μυαλό του αυτή τη φάση, από τον φετινό επαναληπτικό με την Άρσεναλ.

Όμως, ο Ερντάντες κι ο Ρούνεϊ είναι εκτελεστές, δεν είναι Μπέντνερ, να τα χάσουν και να κάνουν κοντρόλ κι η εικόνα της Μπαρτσελόνα απέναντι στην Ρεάλ με τον Μασεράνο στόπερ γεννάει προβληματισμούς. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα αποφασίσει και τι τον κάνει να ταλαντεύεται, αλλά αν ο Γουαρδιόλα στείλει τελικώς τον Πουγιόλ αριστερά και βάλει τον Μασεράνο στόπερ, τότε μπορούμε να εικάσουμε τα εξής.

Θέλει οπωσδήποτε τον Πουγιόλ αριστερά για να κλείσει όποιον από τους Νάνι, Βαλένσια παίξει στα δεξιά για τη Γιουνάιτεντ. Λογικά ο Παρκ που παίξει στο άλλο άκρο θα είναι επιφορτισμένος με το να κυνηγάει τον Άλβες, οπότε ο Πεπ σκέφτεται πως αν δεν απειληθεί από τον Κορεάτη, μένει μόνο μια πλευρά να κλείσει ώστε να μην έχει κανένα πρόβλημα στα άκρα.

Κάτι παρόμοιο είχε γίνει στον τελικό της Ρώμης. Ο Παρκ τότε είχε παίξει δεξιά κι έτσι η Γιουνάιτεντ δεν είχε απειλήσει καθόλου στην πλευρά του Σιλβίνιο, αφού ο Κορεάτης έπρεπε να βοηθάει τον Εβρά στο μαρκάρισμα του Ανρί. Αριστερά είχε παίξει ο Ρούνεϊ και γι’αυτό τότε ο Γουαρδιόλα είχε στείλει τον Πουγιόλ πάνω στον Άγγλο, αφήνοντας τον Ρονάλντο που έπαιζε κορυφή στους Πικέ, Τουρέ και τον Μπούσκετς που έδινε βοήθειες.

Στο μυαλό του τεχνικού της Μπάρτσα δεν είμαι, αλλά αν τελικώς ο Πουγιόλ πάει αριστερά, νομίζω πως θα είναι ξεκάθαρο πως ο Γουαρδιόλα θέλει να εξαλείψει κάθε απειλή από όποιον από τους Νάνι, Βαλένσια αγωνιστεί εκεί, αλλά καλώς ή κακώς δεν εμπιστεύεται κανέναν από τους Μάξουελ κι Αντριάνο. Ο Παρκ δεν μας απειλεί και πολύ, ο Άλβες τον έχει και μόνος του, κλείνουμε με τον Πουγιόλ την καλή πλευρά της Γιουνάιτεντ και έτσι μας μένει μόνο ο άξονας, η κάθετη απειλή.

Τακτική

Εκεί εξακολουθώ να θεωρώ ρίσκο τη συμμετοχή του Μασεράνο, αλλά αν την δούμε τελικώς να συμβαίνει τότε θα πρέπει να δούμε τι άλλες επιρροές θα έχει στην τακτική της Μπαρτσελόνα. Αν η Μπάρτσα κατέβει για δεύτερο τελικό με “πειραματικό” στόπερ (Γιάγια Τουρέ στη Ρώμη), τότε θα πρέπει να την περιμένουμε να ‘σεβαστεί’ την παρουσία του, όπως έκανε και τότε.

Σίγουρα θα δούμε τον Πικέ να μην ανεβαίνει σχεδόν ποτέ με την μπάλα, όπως συνήθως κάνει, αλλά να μένει πάντα κοντά στον Μασεράνο. Επίσης, θα δούμε τον Μπούσκετς να μην κάνει κάθετα τρεξίματα, αλλά να μοιράζει την μπάλα και να μένει πίσω, κοντά στους στόπερ. Τρεις παίκτες να βρίσκονται πάντα μαζί, με μικρές αποστάσεις μεταξύ τους ώστε να μην εκτεθούν από τον Ρούνεϊ, είτε παίζει πίσω από τον Τσικαρίτο είτε είναι μόνος στην κορυφή.

Ταυτόχρονα, είναι λογικό να πιστέψουμε πως η Μπαρτσελόνα δεν θα ανέβει να πιέσει ψηλά, όπως δεν είχε ανέβει ούτε στη Ρώμη. Έκτοτε το καμάρι της Καταλονίας έχει βάλει ακόμα περισσότερο κυνισμό στο παιχνίδι της και έχει μειώσει τα ρίσκα όταν πρόκειται για μεγάλη αναμέτρηση. Ο Άλβες κάνει ελάχιστα ανεβάσματα σε σχέση μ’αυτά που μας έχει συνηθίσει στα μικρά ματς, ενώ αλλάζουν και τα μέτρα της πίεσης.

Φυσικά κι οι καταλανοί συνεχίζουν να πιέζουν σαν τρελοί όταν χάσουν την μπάλα, να πνίγουν αμέσως τον αντίπαλο ώστε να την ξαναπάρουν αμέσως στην κατοχή της. Αλλά, πλέον η Μπαρτσελόνα δεν ανεβαίνει ψηλά σ’αυτά τα ματς, περιμένει μερικά μέτρα πιο πίσω, ώστε να παρέχει ασφάλεια στους στόπερ, πράγμα που θα είναι ακόμα πιο επιτακτικό να συμβεί, αν τελικώς ο Μασεράνο παίξει στόπερ.

Επίθεση

Κι αφού είδαμε την συμπεριφορά των τεσσάρων της άμυνας και του Μπούσκετς, πάμε να δούμε και τους υπόλοιπους. Περιμένω την Μπαρτσελόνα, τουλάχιστον όσο είναι στην ισοπαλία ή προηγείται, να έχει την τακτική συμπεριφορά που είχε στον ημιτελικό του Μπερναμπέου κι είχα σχολιάσει αναλυτικά σ’αυτό το κείμενο.

Τότε ο Πέδρο με την Βίγια είχαν ακροβολιστεί, έπαιζαν ακριβώς πάνω στις γραμμές στα άκρα και παρέμεναν εκεί. Ακόμα κι όταν η μπάλα παιζόταν στην άλλη άκρη του γηπέδου κι έπρεπε να συγκλίνουν, αυτοί παρέμεναν κολλημένοι στις θέσεις τους στο πλάι, σαν να βρίσκονται εκτός αγώνα.

Ακόμα κι όταν ο Μέσι με τον Τσάβι έπαιζαν κάθετα, ο Πέδρο με τον Βίγια δεν έκοβαν προς τα μέσα, δεν έκαναν την συνηθισμένη κίνηση να παίξουν ως φορ, αλλά έμεναν στο πλάι. Ο στόχος του Πεπ ήταν να “ανοίξει”, να απλώσει στο γήπεδο την αμυντική τετράδα της Ρεάλ και να “απομονώσει” τους στόπερ, να τους κάνει ευάλωτους στην κίνηση του Μέσι και του Τσάβι, που κάποια στιγμή θα ξέφευγαν από τους μέσους.

Θυμίζω πως αυτήν την τακτική δεν την είδαμε για πρώτη φορά φέτος. ίδια έκπληξη είχε επιφυλάξει κι ο Ράικαρντ στον τελικό του 2006, όταν ο Ετό είχε πάει στο πλάι κι ο Ροναλντίνιο έπαιξε στην κορυφή, κάτι που κανείς δεν περίμενε. Ακριβώς το ίδιο έγινε και στη Ρώμη το 2009, όταν πάλι ο Καμερουνέζος πήγε στο πλάι κι έπαιξε στην κορυφή ο Μέσι. Τότε ήταν έκπληξη η παρουσία του Μέσι στην κορυφή, τώρα είναι το αναμενόμενο.

Αγία Τριάδα

Με Πέδρο και Βίγια να έχουν αυτήν την συμπεριφορά και την τετράδα της άμυνας και τον Μπούσκετς να μένουν πάντα πίσω, τα φώτα πέφτουν σε τρεις ανθρώπους. Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι. Είτε ο Φέργκιουσον παίξει με τρεις κεντρικούς μέσους, είτε με τον Ρούνεϊ να πλαισιώνει τους Γκιγκς και Κάρικ, το στοίχημα για την Μπάρτσα είναι το ίδιο.

Να μην στείλει κανέναν παίκτη πάνω στους κεντρικούς αμυντικούς, να “απλώσει” τη Γιουνάιτεντ με τις μακρινές, διαγώνιες μεταβιβάσεις σε Πέδρο και Βίγια και να χτυπήσει κάθετα την κατάλληλη στιγμή. Στο Μπερναμπέου έλειπε ο Ινιέστα, Μέσι και Τσάβι δεν είχαν τον παίκτη για να γίνουν όσο απειλητικοί μπορούν. Χρειάστηκε να αποβληθεί ο Πέπε, ώστε να βρεθεί το κενό μπροστά από την άμυνα κι ο Μέσι να κινηθεί κάθετα πάνω στους στόπερ.

Τότε ο Κεϊτά δεν μπορούσε παρά να ανεβαίνει για να κάνει το σκιάχτρο, ίσα-ίσα για να απασχολεί λίγο έναν παίκτη της Ρεάλ. Τώρα με την παρουσία του Ινιέστα, φαντάζομαι την Μπαρτσελόνα να έχεις τους υπόλοιπους επτά παίκτες να έχουν την τακτική συμπεριφορά που σας περιέγραψα και την Αγία Τριάδα των Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι να ψάχνουν μετά από αλλεπάλληλες πάσες τη στιγμή που θα βρεθούν φάτσα με τους στόπερ.

Πέντε παίκτες να διασφαλίσουν το μηδέν και να μειώσουν την απειλή, δύο παίκτες να “θυσιάζονται” στο βωμό του σχεδίου και να μένουν ακροβολισμένοι στα άκρα, τρεις παίκτες για να βρουν τη στιγμή που θα τους βάλει μπροστά στο σκορ και θα τους πάρει το ματς.

Όλα αυτά βέβαια είναι σκέψεις που ισχύουν με τον αγώνα στο 0-0 ή με μπροστά την Μπαρτσελόνα. Γιατί αν η Γιουνάιτεντ προηγηθεί, όλα αυτά πάνε περίπατο και αμέσως θα δει δοθεί η εντολή να παίξει η Μπαρτσελόνα “κανονικά”. Να ανεβάσει δηλαδή την άμυνα, να στείλει τον Άλβες ψηλά ως δεξί εξτρέμ, να κάνει φορ τους Πέδρο και Βίγια και να πιέσει όπως πιέζει τους μικρούς.

Αύριο με το καλό, θα κάνουμε την κουβέντα από την σκοπιά της Γιουνάιτεντ.