Το κίνητρο της παραγωγής
Το πρώτο «παιδομάζωμα» του Παναθηναϊκού έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε που πρώτα ο Φραγκίσκος Αλβέρτης (από τη Γλυφάδα), στη συνέχεια ο Νίκος Οικονόμου (από τον Ιωνικό Νικαίας) και ο Χρήστος Μυριούνης (από τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου) εντάχθηκαν στο πρόγραμμα του Παναθηναϊκού.
Ο «Φράγκι» έγινε αρχηγός, σημαία και σύμβολο του «τριφυλλιού». Ο Οικονόμου είχε μια συνεπή παρουσία για 8 χρόνια και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, προσφέροντας πολλά, αναμφισβήτητα. Ο Μυριούνης- κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο απ’ όλους- αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με τη μέση του αλλά κι έζησε την απόρριψη από τον Μάλκοβιτς χωρίς κανείς να καταλάβει το γιατί…
Εκτός κι αν του τη… φύλαγε ο Μπόζα από τότε που ο Μυριούνης τον είχε «εκτελέσει» στα πλέι οφ, όταν ο Παναθηναϊκός απέκλεισε την (τότε εν δυνάμει πρωταθλήτρια Ευρώπης) Λιμόζ και προκρίθηκε στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ.
Δίπλα σ’ αυτή την τριάδα ο Παναθηναϊκός είχε προωθήσει τον Γιάννη Γεωργικόπουλο, το καλύτερο στέλεχος των υποδομών του.
Πόσοι θυμούνται ότι ο 22χρονος Αλβέρτης, ο 23χρονος Οικονόμου και ο 25χρονος Μυριούνης ήταν βασικά στελέχη στον πρωταθλητή Ευρώπης του 1996; Πόσοι θυμούνται ότι ο «Φράγκι» στα 20, ο Οικονόμου στα 21 και ο Μυριούνης στα 23 είχαν σημαντικό ρόλο σε ομάδα που είχε προκριθεί στο φάιναλ φορ (του Τελ Αβίβ) το 1994;
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 έγινε μια δεύτερη απόπειρα. Ο Αντώνης Φώτσης αποκτήθηκε από την εφηβική ομάδα του Ηλυσιακού (κατόπιν υπόδειξης του Μάλκοβιτς, για να είμαστε δίκαιοι) και ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης από τον Κύδωνα Χανίων.
Ο Φώτσης, έστω και με… διακοπές και παρενθέσεις, προσέφερε στον Παναθηναϊκό κι αυτό το γνωρίζουν όλοι. Ο Γλυνιαδάκης έγραψε (κι εξακολουθεί να γράφει) μια πορεία στην Α1 (με φιλότιμες προσπάθειες έφτασε να παίξει και 11 ματς στο ΝΒΑ), έγινε και διεθνής αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν τα πέτυχε ως παίκτης του Παναθηναϊκού.
Ο Φώτσης ήταν και ο τελευταίος παίκτης που αποκτήθηκε όταν η ηλικία του έγραφε… άσο σαν πρώτο ψηφίο κι αναδείχθηκε μέσα από το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού για να παίξει στην πρώτη ομάδα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι για 15 χρόνια ο Παναθηναϊκός δεν ανέδειξε κάποιον παίκτη τον οποίο «ανακάλυψε» σε μικρή ηλικία, τον πίστεψε, τον «δούλεψε»…
Είναι αλήθεια ότι από το 1998, όταν κι επέστρεψε στους τίτλους, ο Παναθηναϊκός δεν είχε την «πολυτέλεια» μιας τέτοιας επένδυσης. Καταδικασμένος να κατακτά τίτλους και στη συνέχεια… μαθημένος στην κορυφή του Έβερεστ, ασχολήθηκε με τη συλλογή τροπαίων σε Ελλάδα κι Ευρώπη κι έφτασε σε δυσθεόρατα επίπεδα σε ό,τι αφορά στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό.
Ήταν βέβαια και τα οικονομικά δεδομένα τέτοια που επέτρεπαν ανάλογες κινήσεις. Ο Παναθηναϊκός συμπλήρωνε τα κομμάτια του παζλ που έλειπαν προκειμένου να διατηρείται στην κορυφή. Σε ό,τι αφορά στην επένδυση είχε την ευχέρεια να αγοράζει Έλληνες παίκτες που βρίσκονταν σε ένα καλό επίπεδο και να τους φτάνει στα ουράνια.
Όταν ο Τσαρτσαρής ήρθε στον Παναθηναϊκό από το Περιστέρι ήταν ήδη σ’ ένα καλό επίπεδο, είχε πάρει ήδη το… δρόμο του αλλά στους «πράσινους» απογειώθηκε! Το ίδιο συνέβη και με τον Βασίλη Σπανούλη, τον Στράτο Περπέρογλου, τον Δημήτρη Διαμαντίδη (την τελευταία του χρονιά στον Ηρακλή είχε οδηγήσει ολομόναχος τον «γηραιό» στην 4η θέση), τον Κώστα Καϊμακόγλου, ενώ ήταν τέτοια η κατάσταση ώστε ένας παίκτης που είχε αφήσει στίγμα ως σκόρερ (Χατζηβρέττας) αποδέχθηκε το ρόλο του χρήσιμου εργαλείου.
Ίσως η μοναδική επένδυση (που δεν έπιασε πάντως) αφορά στην περίπτωση του Γιώργου Μπόγρη. Αλλά επρόκειτο για μεμονωμένο περιστατικό και όχι για μια συνολική προσπάθεια
Κανείς εξ αυτών όμως δεν ήρθε στον Παναθηναϊκό… άγουρος. Πλέον με την απόκτηση των Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και Γιώργου Διαμαντάκου (συν τη γενικότερη προσοχή που δείχνουν πλέον οι «πράσινοι» στις μικρές Εθνικές ομάδες για να «αλιεύσουν» παίκτες) ο Παναθηναϊκός κινείται και σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο που προς το παρόν δεν έχει να κάνει με την «πρώτη» ομάδα.
Στόχος, βέβαια είναι να υπάρξει ανταποδοτικότητα στο μέλλον. Να λειτουργήσει η επένδυση και να έχει ο Παναθηναϊκός μια «βάση» από τα καλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ ώστε να στηριχτεί.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι στον Παναθηναϊκό λειτουργεί και η λογική της παραγωγής, προφανώς ως «μονόδρομος» με βάση τα οικονομικά δεδομένα της εποχής. Μια λογική που έχει να κάνει με το εξής: Αντί να αγοράζουμε τους σταρ θα επιδιώξουμε να τους παράγουμε! Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι οι «πράσινοι» είναι και πρωταθλητές Εφήβων κι αυτό είναι επίσης σημαντικό.
Δεν μπορεί βεβαίως να βάλει κανείς το χέρι του στη φωτιά για κανέναν. Δεν πρόκειται να σας πούμε ότι αυτοί οι παίκτες… 100% θα τα καταφέρουν να φτάσουν στην πρώτη ομάδα. Όμως το συγκεκριμένο πλάνο δράσης- προς το παρόν δεν αφορά, επαναλαμβάνουμε, στην πρώτη ομάδα- δεν μπορεί να περάσει στα «ψιλά».
Στο κάτω- κάτω είναι μεγάλο κίνητρο αυτό το πρόγραμμα από μόνο του. Κίνητρο και για τους πιτσιρικάδες αλλά και για την ομάδα.
Το πρώτο και βασικό είναι να μην υπάρξει... τρέλα γύρω από τους "μικρούς". Να μην τους τρελάνει κανείς. Να τους αφήσουν να δουλέψουν, να φτάσουν στα όριά τους και να φανεί αν πραγματικά έχουν τις δυνατότητες να τα καταφέρουν. Στη θεωρία, οι δυνατότητες υπάρχουν. Απομένει να δούμε τι γίνεται στην πράξη.
