Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός: Τα ντέρμπι της… ζωής μας!

Ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζει κάποιος –άλλωστε δεν είναι όλοι φίλοι των «πράσινων» ή των «ερυθρόλευκων»- τα παιχνίδια μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού ή του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού δεν έχει σημασία, καθηλώνουν τους πάντες.

Πέντε συντάκτες του Onsportsμοιράζονται τις αναμνήσεις τους μαζί σας!

Δημήτρης Ρήγας

Στα πέντε τα δύο… δώρο!

Όταν σκεφτήκαμε αυτό το θέμα άρχισα να ταλανίζομαι για ποιο απ’ όλα τα ντέρμπι που θυμάμαι (από τη σεζόν 1995-96) μ’ έχει… σημαδέψει περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ήταν αρχές Γενάρη του 2003 όταν στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας ο Παναθηναϊκός φιλοξένησε τον Ολυμπιακό. Στα 14 μου χρόνια το γήπεδο «απαγορευόταν» από τους γονείς μου αυστηρά στα ντέρμπι, υπό τον φόβο επεισοδίων –τι περίεργο-. Κάπως έτσι, τρεις ώρες πριν τη σέντρα εγώ είχα πάρει ήδη θέση -παρέα με τον πατέρα μου βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε το σαλόνι... εξέδρα- απέναντι από την τηλεόραση και είχα συντονιστεί στο κανάλι που έδειχνε το παιχνίδι. Αγωνία; Άπειρη! Ψυχραιμία; Ανύπαρκτη! Πριν καλά-καλά ξεκινήσει το παιχνίδι, ο Χένρικσεν έκανε ένα από τα λάθη που δεν συνήθιζε κι έβαλε άθελά του τον Ολυμπιακό μπροστά στο σκορ. Κατάθλιψη. Όχι για πολύ όμως. Εννιά λεπτά αργότερα ο Καραγκούνης σέντραρε από τα δεξιά και ο Ολισαντέμπε με κεφαλιά ισοφάρισε. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος αλλά ο Ολυμπιακός έμοιαζε να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να… χτυπήσει. Τελικά δεν χρειάστηκε. Ο άλλος στόπερ των «πράσινων», ο Κυργιάκος φρόντισε να βάλει κι αυτός το όνομά του στον πίνακα τον σκόρερ. Σε λάθος τέρμα όμως! Στο 55’. Ο χρόνος κυλούσε, το άγχος μεγάλωνε, το παιχνίδι έμοιαζε… κολλημένο στο «διπλό». Ωστόσο μία «φανταστική» εκτέλεση φάουλ του Μπασινά έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Κατεργιαννάκη, μαζί με τον τερματοφύλακα των φιλοξενούμενων. Πριν καλά-καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί ο Κόλκα έβαζε με το -πρώτο και μοναδικό γκολ- του σε ντέρμπι έβαζε τον Παναθηναϊκό μπροστά στο σκορ. Λίγα λεπτά μετά, ο αγώνας τελείωσε. Ανακούφιση! Άλλωστε εκείνη την εποχή ο Παναθηναϊκός δεν νικούσε συχνά τον «αιώνιο» αντίπαλο, ενώ σε ένα ντέρμπι που η ομάδα του Μαρκαριάν είχε βάλει πέντε γκολ… νίκησε μόλις 3-2! Απίστευτο! Ηδονή!

Χρήστος Γιαννούλης

Δώρο… ο Καπουράνης!

Είναι Νοέμβριος του 1996 και μετράω αντίστροφα για να έρθει ο Δεκέμβρης. Την 3η μέρα του μήνα βλέπεις, έχω γενέθλια και θα γίνω 10 και περιμένω… δωράκλα ως συνήθως από τον μπαμπά, που να σχετίζεται με τη μπάλα. Κυρίως με τον Παναθηναϊκό. Τότε, δεν είχα ακόμα το «μικρόβιο» της δουλειάς και δεν είχα καν στο μυαλό μου ότι στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα Σάββατο, έχει αγώνα. Και τι αγώνα! Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός! Στο Καραϊσκάκη (σ.σ. έτσι το λέγαμε και το λέμε, μην κοιτάτε που για να είμαστε σωστοί στη δουλειά μας γράφουμε στο «Γ. Καραϊσκάκης»), δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε σε αντίθεση με το ΟΑΚΑ που ήταν δεύτερο σπίτι καθώς συνοδεία του μπαμπά βλέπαμε… τριφυλλάρα κάθε τρεις και λίγο! Έλα, όμως, που σαββατιάτικα θα έπρεπε να κάνω και το πάρτι για τα γενέθλια της επόμενης ημέρας; «Κέντα»! (σ.σ. ούτε αυτό ξέραμε τότε)… Πώς θα γίνει, να δούμε το ματς και μάλιστα από τη στιγμή που το δείχνει «αυτό το καινούριο το Filmnet που το πληρώνουνε κάθε μήνα»; Έλα, όμως, που ένα ελεύθερο κανάλι (σ.σ. δεν θυμάμαι ποιο δυστυχώς), έδειχνε το παιχνίδι σε επανάληψη αμέσως μετά τη λήξη του! Παιδικό πάρτι, με μαμάδες που ιδέα δεν είχαν από μπάλα, το οποίο κατάντησε… εξέδρα! Οι περισσότεροι στο δωμάτιο να βλέπουμε το ματς λες και γινόταν εκείνη την ώρα, και με τις ανάλογες αντιδράσεις που παρά την μικρή μας ηλικία έφταναν και στα όρια της… καφρίλας! Για όλη αυτή την άκυρη με αντιπαλότητα-αιώνιους-Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό-ποδόσφαιρο-τακτικές-φάσεις, ιστορία θυμάμαι αυτό το ντέρμπι. Για αυτή και για κάτι άλλο. Ως τότε, βλέποντας Παναθηναϊκό σαν 10χρονο πιτσιρίκι, ήταν λογικό να ξέρω και να λατρεύω (σ.σ. και να λέω στο προαύλιο του σχολείου στην Άνω Κυψέλη μετά από επιτυχημένες προσπάθειες ότι το «έκανα όπως αυτός»), συγκεκριμένους παίκτες. Βαζέχα-Μπορέλι (σ.σ. θα έλεγα και Βάντσικ αλλά δεν μου άρεσε να κάθομαι τέρμα). Εκείνο το βράδυ, γνώρισα και τον Γιώργο Καπουράνη. Για αυτό που έκανε στο λιμάνι. Για το καλύτερο «δώρο» γενεθλίων, σε μια χρονιά που ολοκληρώθηκε… ονειρικά!

Γιώργος Κυριακόπουλος

Ντέρμπι στη Λεωφόρο με… ραδιοφωνάκι στο μάθημα!

Μπορεί η τεχνολογία να έχει κάνει… άλματα τα τελευταία χρόνια, αλλά στο… μακρινό 2001 δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα με τις εφαρμογές που σου δίνουν την δυνατότητα να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι με όποιον… τρόπο θέλεις. Καλά δεν μπαίνω στην διαδικασία να αναλύσω πως τα ipads και τα tablets που κυκλοφορούν ευρέως, δεν υπήρχαν καν, καθώς τότε τα λάπτοπ ήταν… πολυτέλεια. Την σήμερον ημέρα, μπορείς να ενημερωθείς από το κινητό σου ή το tablet σου, είτε με live γραπτή ενημέρωση από αθλητικό site, είτε και μέσω… εικόνας. Τότε η πληροφόρηση για τα παιχνίδια που ήθελες ήταν μέσω του ραδιοφώνου, εκτός κι αν είχες την δυνατότητα να το παρακολουθήσεις από την τηλεόραση. Ένα από αυτά τα ντέρμπι ήταν και ο επαναληπτικός του Κυπέλλου Ελλάδας στα προημιτελικά, στις 21 Μαρτίου του 2001, όπου ο Ολυμπιακός επικράτησε 4-1 του Παναθηναϊκού στο «Απ. Νικολαΐδης». Το ματς γινόταν αργά το απόγευμα, το μάθημα στο φροντιστήριο δεν είχε ακόμα τελειώσει, με αποτέλεσμα το μπουφάν να παραμένει, παρά την έντονη ζέστη εντός της αίθουσας, Στόχος μου ήταν να καλύπτεται το καλώδιο με το ακουστικό από το ραδιοφωνάκι και το ένα χέρι… κρατούσε το κεφάλι, για να φαίνεται η… κούραση, αλλά στην ουσία για να μπορώ να ακούω τον αγώνα. Ακόμα και τώρα που θυμάμαι εκείνες τις στιγμές απορώ πως δεν… έφαγα το τασάκι της καθηγήτριας σε κάποια… κραυγή μου.

Θωμάς Τσιμπούλης

Το… θρίλερ του Κυπέλλου

Ένα από τα ντέρμπι «αιωνίων» που έχει… χαραχτεί στη μνήμη μου είναι η ρεβάνς των προημιτελικών του Κυπέλλου τη σεζόν 1994-95. Μετά την εκτός έδρας νίκη του με 2-1, ο Ολυμπιακός υποδεχόταν τον Παναθηναϊκό με στόχο να «σφραγίσει» το εισιτήριο για τους «4» του θεσμού. Δεν θυμάμαι αν το ματς τότε είχε τηλεοπτική κάλυψη αλλά εγώ ενημερωνόμουν από το ραδιόφωνο. Θυμάμαι λοιπόν με πόση αγωνία άκουγα τον σπίκερ να περιγράφει το τελευταίο 20λεπτο με το σκορ να έχει γίνει 2-2 στο 71’ και τις δυο ομάδες να «μάχονται» για το… πολύτιμο γκολ. Ο Παναθηναϊκός κερδίζει πέναλτι στο 89’ με τον Βαζέχα να το εκτελεί εύστοχα κάνοντας το 3-2 για τους «πράσινους» κι ενώ περίμενα απλά την ενημέρωση για τη λήξη του αγώνα, κερδίζει πέναλτι και ο Ολυμπιακός! Με… κομμένη την ανάσα λοιπόν ακούω την περιγραφή και τον σπίκερ να μεταδίδει πως ο Αλεξανδρής εκτελεί και ο Βάντσικ κρατάει το 3-2 δίνοντας την πρόκριση στον Παναθηναϊκό, που μετέπειτα πανηγύρισε και την κατάκτηση του τροπαίου νικώντας 1-0 την ΑΕΚ στον τελικό.

Παναγιώτης Τζαμπαζλής

Όταν… κοροϊδέψαμε τους εαυτούς μας

Ήταν 19 Μαΐου του 2001. Ήμουν μόλις 11 ετών, ωστόσο το ποδόσφαιρο ήταν μέρος της καθημερινότητάς μου. Έχοντας Nova στο σπίτι, το να παρακολουθήσω τα ξένα πρωταθλήματα ήταν η καλύτερη ασχολία όταν δεν υπήρχε το ελληνικό ποδόσφαιρο και η αγαπημένη μου ομάδα.

Μεσημέρι Σαββάτου και έχω κολλήσει στο παιχνίδι του Αμβούργου με την Μπάγερν Μονάχου. Με τη βοήθεια του πατέρα μου, μαθαίνω πως το 1-0 που δείχνει το σκορ υπέρ του Αμβούργου στερεί τον τίτλο από τους Βαυαρούς και τον δίνει στη Σάλκε. Όλα αυτά, όμως, μέχρι να έρθει το τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.

Τότε η Μπάγερν κερδίζει έμμεσο. Με γκολ κατακτά τον τίτλο και οι χιλιάδες φίλοι της Σάλκε που πανηγυρίζουν ήδη στον αγωνιστικό χώρο του Γκεζελγκίρχεν θα πρέπει να βγουν απογοητευμένοι από το γήπεδο παρά το ξέσπασμα χαράς τους.

Η Μπάγερν βάζει το γκολ! Ο ενθουσιασμός μου είναι τεράστιος. Σε καμία περίπτωση δεν δηλώνω οπαδός της Μπάγερν. Απλά το γεγονός πως όλα κρίθηκαν στο τελευταίο δευτερόλεπτο με παρέσυρε. Η πρώτη μου απορία, ήταν γιατί στην Ελλάδα δεν έχει συμβεί ποτέ αυτό (από όσο ζούσα τέλος πάντων).

Δύο χρόνια αργότερα όμως, η απορία μου… λύθηκε. Στις 11 Μαΐου του 2003 ο Ολυμπιακός υποδέχεται τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη. Μένουν δύο αγώνες για το τέλος και ο νικητής έπαιρνε τον τίτλο, ενώ η ισοπαλία… βόλευε τον Παναθηναϊκό.

Μπορεί να μην υποστηρίζω κάποια από τις δύο ομάδες ωστόσο και πάλι ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος. Ένιωσα πως το ελληνικό ποδόσφαιρο θα είχε λίγη από την αίγλη των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Η απογοήτευσή μου όμως, ήταν τεράστια… Τα όσα συνέβησαν στο γήπεδο εκείνη την ημέρα με έκαναν να καταλάβω πως δύσκολα θα ζήσουμε ανάλογες στιγμές στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό το ντέρμπι με στιγμάτισε. Μπορεί ο Ολυμπιακός να κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά τη νίκη του με 3-0, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο ήρθε αυτό μου έδωσε το πρώτο μεγάλο… χαστούκι αναφορικά με το ποδόσφαιρο στη χώρα μας.