Πήραμε τους Μεσογειακούς κοχόνες...

Γκαντεμιά. Και πάνω που η φυσική έχθρα των δύο πόλεων είχε καταλαγιάσει και όλοι αγκαλιασμένοι ετοιμάζονταν να προσφέρουν εθελοντικά στο ξεκοκάλισμα του Έλληνα φορολογούμενου, ήρθε αυτή η ρημάδα η ΔΕΜΑ (Διεθνής Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων) και έριξε το μπουρλότο. Γιοκ, λέει, οι αγώνες καθότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να φιλοξενηθούν οι αθλητές σε κάμπινγκ παραλίας, παίζοντας τα βράδια κιθάρα γύρω από τη φωτιά ενώ η Εκκλησία θα διοργανώνει συσσίτια για να τρώνε τουλάχιστον αυτοί που θα αγωνίζονται την επόμενη μέρα.

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Σπύρος Καπράλος ενοχλημένος από αυτή τη δραματική ντροπή που πήραν τα πράγματα, δήλωσε ξεφουσκώνοντας: ««Ηταν χαστούκι για την Ελλάδα, αποτελεί πληγή για το γόητρο και το κύρος της χώρας στον αθλητικό κόσμο. Περισσότερα δεν μπορώ να πω, γιατί περιμένω να ενημερωθώ επίσημα από τον κύριο Κούβελο και την ΔΕΜΑ, αλλά ήταν κάτι που ασφαλώς μπορούσαμε να το είχαμε γλυτώσει από πέρυσι, όταν είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε με ευπρέπεια τους Μεσογειακούς, αλλά δεν το κάναμε». Πόντος.

Πράγματι έπρεπε να τους  ξεφορτωθούμε από πέρυσι, αλλά πιθανώς ο πρόεδρος ξεχνάει ότι τότε είχαμε μια ψιλοπροεκλογική περίοδο και το ενδεχόμενο να χάνονταν οι Μεσογειακοί θα είχε πολιτικό κόστος που κανένας δεν είχε τα «κοχόνες» να πληρώσει. Κι αφού δεν είχε τα «κοχόνες», έμεινε με τους αγώνες. Αμανάτι. Μέχρι τώρα, δηλαδή, που ήρθε το... ΔΕΜΑ-μπόμπα και έσκασε πληγώνοντας το γόητρο της χώρας, αλλά εξασφαλίζοντας περίπου 150 εκ ευρώ. Τόσο θα κόστιζε η κατασκευή της Μεσογειακής κωμόπολης σε χωριάτικο στυλ, αλλά την τελευταία στιγμή η κυβέρνηση -σε μια στιγμή σπάνιας οικονομικής εγκράτειας- έπαιξε καθυστερήσεις καλύτερα κι από την Προοδευτική και το project δεν προχώρησε.

Η κυβερνητική  αντιπρόταση μάλιστα ήταν αντί για το χωριό να φιλοξενηθούν οι αθλητές σε ξενοδοχεία, βαπόρια ή γιατί όχι και σε σχεδίες δεμένες με κορμούς δέντρων. Κι άμα λάχει και θέλουν να βγουν στην ακτή να βουτάνε και να φτάνουν κολυμπώντας σαν τους ναυαγούς. Άλλωστε θα έρχονταν στην Ελλάδα του «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Ευτυχώς σε κάποια αλλάζουμε. Έστω και αμελητέα, όσο αυτοί οι αδιάφοροι αγώνες.