Γκέιλ Ντέβερς: Πού βρίσκεται σήμερα η Αμερικανίδα που έπεσε στον θρυλικό αγώνα της Βούλας Πατουλίδου

Η Γκέιλ Ντέβερς είναι μοναδική. Η πρώην Ολυμπιονίκης δεν είναι μόνο μία από τις κορυφαίες αθλήτριες στίβου όλων των εποχών, αλλά και μία από τις πλέον εμπνευσμένες προσωπικότητες στον χώρο του αθλητισμού.

Η Ντέβερς κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα γυναικών στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996, στην Ατλάντα.

Μία τετραετία νωρίτερα, στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης, ένα ολίσθημα τής στέρησε την πρωτιά στην κούρσα των 100 μέτρων μετ’ εμποδίων. Αποτέλεσμα ήταν η Βούλα Πατουλίδου να φέρει το χρυσό στην Ελλάδα, κάνοντας τη χώρα να παραληρεί.

Γνωστή για τα μακριά και πολύχρωμα νύχια της, η Ντέβερς ήταν μία γεννημένη νικήτρια.

Στο πλούσιο παλμαρέ της, συγκαταλέγονται:

• Τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια.
• Πέντε χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα.
• Τέσσερα μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα Κλειστού Στίβου.
• Δύο χρυσά σε Παναμερικανικούς Αγώνες.

Πρόκειται για την τελευταία Αμερικανίδα που κέρδισε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στα 100 μέτρα, το 1996, υπερασπιζόμενη τον τίτλο του 1992, στη Βαρκελώνη.

Αυτό που την κάνει ξεχωριστή, είναι πως κατέκτησε όλα αυτά ενώ πάλευε με μία σοβαρή ασθένεια, η οποία δεν μπορούσε να διαγνωστεί από τους ιατρούς.

Η ασθένεια εμφανίστηκε όταν φοιτούσε στο UCLA, τη δεκαετία του ’80. «Τα χέρια μου έτρεχαν, ένιωθα κόπωση, τα μάτια μου με ενοχλούσαν, έχασα βάρος, είχα πληγές στο πρόσωπο και το δέρμα μου ξεφλούδιζε», είχε αποκαλύψει.

Η νεαρή τότε κοπέλα επισκέφτηκε πολλούς ειδικούς, αλλά δεν λάμβανε απαντήσεις. Η κατάσταση της υγείας της χειροτέρευε μέρα με τη μέρα και κάποια στιγμή, δεν ήθελε καν να αφήνει το σπίτι της.

Συγκλονίζει η περιγραφή της: «Πήγα σπίτι. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, τον ανθρώπινο σκελετό που με κοίταζε. Κάλυψα τους καθρέφτες με μαύρα σεντόνια», είπε.

Πέρασαν κάτι παραπάνω από τρία χρόνια, μέχρι να έρθει η σωστή διάγνωση. Όπως γνωστοποίησε, έπασχε από τη νόσο του Graves, μία αυτοάνοση διαταραχή, στην οποία το ανοσοποιητικό επιτίθεται στον θυρεοειδή.

Μετά τη διάγνωση, επανήλθε στις προπονήσεις και προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς του 1992. Όχι μόνο προκρίθηκε, αλλά κέρδισε και χρυσό στα 100 μέτρα, ενώ, επανέλαβε το ίδιο επίτευγμα το 1996.

Παρά τη θεραπεία, τα συμπτώματα παρέμεναν και επισημαίνει ότι «είχα εξογκωμένα μάτια, θολή όραση, δάκρυα. Μάλιστα, έτρεχα στα εμπόδια, αλλά ήταν σαν να έβλεπα μέσα από μία ταινία», είπε.

Πίστευε ότι ήταν απλώς η νόσος του Graves και ότι έπρεπε να ζήσει με αυτό, αλλά έκανε λάθος.

Χρειάστηκαν 30 χρόνια για να μάθει ότι έπασχε επίσης από θυρεοειδική οφθαλμική νόσο (TED), μία σπάνια διαταραχή με συμπτώματα όπως ερεθισμός, πρήξιμο και πιθανή απώλεια όρασης.

«Πρέπει να φτάνω πρώτη στον τερματισμό. Μου πήρε 30 χρόνια μετά τη διάγνωση για να μάθω ότι έχω TED, είμαι σπρίντερ».

Παρ’ όλα αυτά, διατηρεί θετική στάση και θέλει να βοηθήσει. «Δεν θέλω κανείς να περάσει όσα πέρασα εγώ, έχω μία σκυτάλη γεμάτη γνώση και θέλω να τη δώσω για να βοηθήσω τους ανθρώπους να υπερασπιστούν την υγεία τους».

Ο κόσμος συχνά μιλά για τη Σιμόν Μπάιλς, τον Μάικλ Φελπς, τον Κέβιν Ντουράντ και άλλους Αμερικανούς πρωταθλητές, όταν αναφέρονται σε εμβληματικούς Ολυμπιονίκες.

Η Γκέιλ Ντέβερς αξίζει σίγουρα μία θέση ανάμεσά τους. Για όλα όσα ξεπέρασε, εντός και εκτός στίβου.

Σήμερα, αφιερώνει τη ζωή της σε δράσεις ευαισθητοποίησης, πρόληψης υγείας και ενδυνάμωσης κοινοτήτων μέσω του οργανισμού της. Μέσω του Gail Force Foundation, Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση που ίδρυσε το 1999, προσφέρει υποτροφίες, προγράμματα εκπαίδευσης και στήριξης κοινοτήτων μέσω πρωτοβουλιών για την ψυχική και σωματική ευεξία.

Η οργάνωση δεσμεύεται σε συνεργασίες με οργανισμούς όπως οι Boys & Girls Clubs of America και το Atlanta Track Club, προωθώντας την ανάπτυξη της κοινότητας και την ενδυνάμωση της νέας γενιάς.