Υπάρχει ζωή στην Ελλάδα

Καιρό είχαμε να δούμε κάτι θετικό από την Ελλάδα. Δεν είναι και λίγα τα 12 παιχνίδια χωρίς νίκη για μία ομάδα που μας είχε συνηθίσει εδώ και μία δεκαετία μόνο στις επιτυχίες. Η αλήθεια είναι πως χρειαστήκαμε και εμείς όλοι το χρόνο μας για να διαχειριστούμε σωστά τις αποτυχίες.

Αρκετή κριτική, πολλή γκρίνια και μηδέν πίστη. Κανείς δεν μπορεί να αδικήσει όμως τον Έλληνα που απογοητεύτηκε με το θέαμα που παρουσίαζε η ομάδα. Είναι διαφορετικό να τη στηρίζεις σε μία άσχημη ημέρα και διαφορετικό να κάνεις υπομονή για ένα χρόνο βλέποντάς τη να καταστρέφεται εκ των έσω!

Έστω και την ύστατη ώρα όμως, υπήρξε επιτέλους κάτι θετικό. Ένα χαμόγελο έστω από αυτά που είδαμε στο «Γ. Καραϊσκάκης». Εκτός από την αντίδραση που έβγαλαν οι διεθνείς μας στο ότι έμειναν πίσω στο σκορ, είδαμε επιτέλους και ένα εντυπωσιακό παιχνίδι με γρήγορο ρυθμό, αρκετά τέρματα και ωραίες συνεργασίες.

Ο Κώστας Τσάνας που είχε κάνει αρκετά λάθη μέχρι στιγμής, πήρε το ρίσκο με τη χρησιμοποίηση των Μάνταλου, Φορτούνη και Ταχτσίδη στο αρχικό σχήμα. Οι τρεις συγκεκριμένοι έδειξαν πως είναι το μέλλον της Ελλάδας.

Όλοι τους έχουν την ικανότητα να φτιάξουν το παιχνίδι από το κέντρο και μπροστά με μεγάλη ταχύτητα και αν είναι αυτοί οι επόμενοι ηγέτες, τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε πολλά.

Η νίκη ήρθε στο κατάλληλο σημείο. Έστω και έτσι από αυτά τα… φρικτά προκριματικά θα έχουμε να θυμόμαστε το εντυπωσιακό παιχνίδι που άφησε ελπίδες για το μέλλον. Πλέον, το παιχνίδι πηγαίνει στην ΕΠΟ.

Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά δεν θα προβεί σε βεβιασμένες και ερασιτεχνικές κινήσεις και θα βρει έναν προπονητή που θα επαναφέρει την πίστη στους διεθνείς και θα φτιάξει το μέταλλο του νικητή. Αυτό δηλαδή που υπήρχε την τελευταία δεκαετία.

Το φιλικό με το Λουξεμβούργο είναι ιδανικό από την άποψη πως αν έρθει δεύτερη συνεχόμενη νίκη, θα φτιάξει ακόμα περισσότερο η ψυχολογία ενόψει των προκριματικών του επόμενου Σεπτεμβρίου όπου θα ξεκινήσει η νέα προσπάθεια για τα τελικά του Μουντιάλ της Ρωσίας.