Βραζιλία ημέρα 14η: Τελικά, ποια Ελλάδα θέλουμε;

Από τα πιο περίεργα Μουντιάλ της ιστορίας είναι αυτό που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στη Βραζιλία. Το γεγονός ότι οι Ευρωπαϊκές ομάδες θα είχαν πρόβλημα λόγω των καιρικών συνθηκών ήταν δεδομένο, ωστόσο στην πράξη φαίνεται ακόμα περισσότερο.
 
Εκτός από τη Βραζιλία που για αρκετούς λόγους, όπως όλα δείχνουν θα φτάσει μακριά, όλες οι άλλες ομάδες που θεωρούνται φαβορί, τα βρίσκουν σκούρα. Ήδη μετράμε τους αποκλεισμούς της Ισπανίας, της Αγγλίας αλλά και της Βοσνίας.
 
Και οι τρεις τους, ειδικά για τους «φούριας ρόχας» η πρόκριση στα νοκ-άουτ παιχνίδια έμοιαζε δεδομένη. Παρόλα αυτά δύο ήττες ήταν αρκετές για να τη φέρουν εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στην περίπτωση της Αγγλίας, σίγουρα το έργο της ήταν δυσκολότερο, αλλά κανείς δεν πίστευε πως η Κόστα Ρίκα θα έκανε το τεράστιο μπαμ με την πρόκριση.
 
Η Βοσνία, ναι μεν δεν έχει εμπειρία από τέτοιες διοργανώσεις, ωστόσο και αυτή ήταν από τα φαβορί για την πρόκριση μένοντας εκτός.
 
Έτσι, φτάνουμε στην περίπτωση της Ελλάδας. Η ήττα της από την Κολομβία, έφερε καταστροφολογία με τους περισσότερους να ισοπεδώνουν τα πάντα. Σίγουρα, το θέαμα που παρουσιάζει η ομάδα του Φερνάντο Σάντος δεν είναι καλό.
 
Ωστόσο, πρέπει να ρωτήσουμε όλοι τους εαυτούς μας για το ποια Ελλάδα θέλουμε… Μία ομάδα που θα παίζει εντυπωσιακό ποδόσφαιρο και θα γνωρίζει την ήττα, όπως έκαναν Ισπανία και Βοσνία, ή την ομάδα που είναι προσηλωμένη στο σχέδιο του προπονητή, παίρνοντας τα θετικά αποτελέσματα και μένοντας ζωντανή μέχρι το τέλος στη μάχη της πρόκρισης;
 
Θεωρώ πως αν επικρατήσουμε της Ακτής Ελεφαντοστού και φτάσουμε στην πρόκριση έστω και με αυτογκόλ, όλοι οι Έλληνες θα χαρούν την πρόκριση και θα ζήσουν ξανά στιγμές του 2004 και του 2012.
 
Τότε που όλη η Ελλάδα ήταν μία γροθιά και δεν φοβόταν τίποτα. Όπως είπε και ο Κώστας Μήτρογλου «το έχουμε ξανακάνει». Αυτό ελπίζει όλος ο υγιής ποδοσφαιρικός κόσμος στην Ελλάδα. Να φτάσουμε στη νίκη – πρόκριση επί της Ακτής Ελεφαντοστού για να γραφτεί ακόμα μία «χρυσή» σελίδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας.