Πώς μια σκηνή του Έτερος Εγώ μας θύμισε τα λόγια του πατέρα των δίδυμων που σκοτώθηκαν στα Τέμπη

Οι γονείς που θρηνούν, μιλούν. Μιλούν για το δράμα που ζουν από τη νύχτα εκείνη που έχασαν τα παιδιά τους στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.

Ανάμεσά τους και ο πατέρας των δίδυμων κοριτσιών που έφυγαν τόσο τραγικά από τη ζωή στα Τέμπη μαζί με την ξαδέρφη τους, ο οποίος μίλησε στο STAR και τη Μαρία Αλεβιζοπούλου.

«Έχω θυμό. Τι να ακούσω; Για σουβλάκια; Για τράκες; Ήταν ανεύθυνοι, έχουμε να κάνουμε με τομάρια! Δεν ξέρουμε στην Ελλάδα τι γίνεται; Στην πιάτσα είμαστε. Αυτή τη στιγμή νιώθω οργή.

Ξέρεις που είμαι εγώ τώρα; Πάω στη Θεσσαλονίκη, στο διαμέρισμα να πάρω τα πράγματα από τα παιδάκια. Σε μισή ώρα θα πάω να φορτώσω πράγματα. Έτυχε σε μας, ήταν θέμα χρόνου. Τραβήξαμε εμείς τον λαχνό, στην Ελλάδα ζούμε, δυστυχώς. Τρία παιδιά σε μια οικογένεια! Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τώρα θα συνειδητοποιήσουμε, σε μισή ώρα, που θα πάρουμε τα άψυχα, τα υλικά. Εγώ δεν ησυχάζω ούτε με φυλακές ούτε με τέτοια».

Ο αδερφός του και πατέρας της Αναστασίας Πλακιά από την Καλαμπάκα που έχασε τη ζωή της, μαζί με τις δίδυμες ξαδέλφες της, στη μοιραία αμαξοστοιχία στα Τέμπη μίλησε στο Πρωινό και περιέγραψε αυτές τις στιγμές που πρέπει να μαζέψει τα ρούχα των παιδιών του.

«Είμαστε μικρή κοινωνία και καταλαβαίνετε. Πρέπει να μεγαλώσουν σαν Θωμάς και Έλλη. Δεν πρέπει να μεγαλώσουν σαν αδέλφια της Αναστασίας που χάθηκε.

Έχουμε έναν Γολγοθά μπροστά μας, μεγάλο. Ούτε ψυχολογική υποστήριξη, τίποτα. Ούτε τι κάνουν τα μικρά τα παιδιά, τι κάνουμε τι ράνουμε, τίποτα. Ακόμα και σήμερα Θεσσαλονίκη που πήγαμε, για τα πράγματα, μόνοι μας πήγαμε. Όλα τα περνάμε μόνοι μας. Δυστυχώς», είπε ο κύριος Πλακιάς τονίζοντας πως μετέφερε τα πράγματα της Αναστασίας στην Καλαμπάκα:

«Όχι όλα. Απλά μόνο τα ρούχα της. Τα άλλα, τα κάναμε δωρεά σε ένα ίδρυμα. Η μεγάλη φοβία της Αναστασίας ήταν μην πάθουμε εμείς τίποτα. Και τελικά, έφυγε το κορίτσι μας. Και με άλλους γονείς που μιλάμε, γιατί έχουμε έρθει πολύ κοντά και με άλλους γονείς, και από Καρδίτσα και από Λάρισα, που ήμασταν από πρώτη στιγμή εκεί.

Πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, μην το ξεχάσω, στους εθελοντές του νοσοκομείου και στο νοσοκομείο της Λάρισας. Ήταν άψογοι. Μέχρι και όλοι οι άλλοι που ήρθαν μετά, υπουργοί με μάσκες και ψέματα. Τα δάκρυα, ήταν ψέματα. Εμείς ήμασταν καμένοι και αυτοί έρχονταν με μάσκες, να πουλήσουνε; Δεν μπορώ να καταλάβω. Να τιμωρηθούν όλοι, δεν το συζητάω. Με έναν σταθμάρχη και έναν μηχανοδηγό, ή τι άλλο θέλουν να βγάλουν αυτοί στη φόρα, αυτό δεν μου λέει τίποτα εμένα, σαν γονέας. Σαν γονέας, δεν μου λέει τίποτα αυτό. Πρέπει να μπει κάποια στιγμή, κάποιος μεγάλος μέσα, τέλος. Πρέπει να τιμωρηθεί κάποιος πιο μεγάλος. Δεν το συζητάμε αυτό. Αυτό, το λένε όλοι οι συγγενείς. Τρία ήταν. Εμείς τρίδυμα τα λέγαμε. Δεν τα λέγαμε δίδυμα, ήταν τρίδυμα. Αυτά, μεγαλώσανε μαζί. Σχολείο, χορούς, γενέθλια, διακοπές, τα πάντα. Ήταν πάντα μαζί. Πάντα μαζί. Μαζί ήρθαν στη ζωή και μαζί φύγανε.

Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr