Ο Σπανούλης, η Lady GaGa και τα χαρτονομίσματα

Σήμερα, όμως, θα ασχοληθώ με την πορτοκαλιά, πρώτη εξαδέρφη της. Και για τους λίγους που δεν κατάλαβαν αναφέρομαι στο μπάσκετ. Σάλος έγινε απόψε με την επιστροφή του Σπανούλη στο ΟΑΚΑ (σου λέει). Οι Παναθηναϊκοί τον περίμεναν, για να τον λιντσάρουν επειδή πήγε στον Ολυμπιακό. Πρέπει να παραδεχτώ πως μέχρι το πρωί δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Σπανούλης. Στη συνέχεια μπήκα στο κλίμα ενάντια σε κάθε θέληση μου. Ήταν μία από αυτές τις ημέρες που όλα (μέχρι και οι κομμώτριες μεταξύ ντεγκραντέ και ισιωτικής για αυτό έλεγαν) περιστρέφονται γύρω από κάποιο αθλητικό event, το οποίο εγώ, για άλλη μια φορά, αγνοώ. Ολημερίς διάβαζα και άκουγα (στα tweets φίλων, στο καθιερωμένο πρωινό stalking στο facebook, στο ραδιόφωνο του οδηγού του ταξί, στην τηλεόραση του περιπτερά, στις συζητήσεις περαστικών), για την επιστροφή κάποιου μεγάλου μπασκετμπολίστα, αλλά δεν έδινα καμία σημασία. Η μέρα κύλησε ομαλά στο γραφείο με τα νεότερα από τον έξω κόσμο να μη μας αγγίζουν, ώσπου η ώρα πήγε 18:00 και σχόλασα. Μπήκα στο ταξί του γυρισμού ελπίζοντας πως ό,τι κι αν ήταν προγραμματισμένο να συμβεί, εγώ απλά κατάφερα να το αποφύγω. Δυστυχώς έκανα λάθος. O οδηγός ήταν συντονισμένος σε μια εκπομπή που ο κόσμος παίρνει τηλέφωνο και λέει ό,τι του καπνίσει (τις επόμενες εβδομάδες θα κάνω ξεχωριστό post για τη ραδιοφωνική ψυχανάλυση των φιλάθλων). Κάπου εκεί, έμαθα λεπτομέρειες για το τι συνέβη. Ο Σπανούλης, έφυγε από τον Παναθηναϊκό και πήγε στον Ολυμπιακό για λίγα περισσότερα χρήματα και «πούλησε», λέει, την ομάδα του. Οι προδομένοι θαυμαστές του θα τον περιμέναν με απειλητικές διαθέσεις στις κερκίδες. Δεν μπορώ να πω ότι το θέμα με ενδιέφερε, αλλά έγινε ιντριγκαδόρικο όταν άκουσα ότι θα φοράνε όλοι ρούχα με κεντημένα χαρτονομίσματα ή τυπωμένα (αλά Jeremy Scott ένα πράμα). «Ποια Lagy GaGa» σκέφτηκα, απ’ ότι φαίνεται υπάρχουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που πρόκειται να την ξεπεράσουν σε πρωτοτυπία και ευρηματικότητα. Η χαρά για τη μοδίστικη αναβάθμιση των φιλάθλων διακόπηκε όταν αναγκάστηκα να ακούσω τον ταξιτζή να μου αναλύει όλες τις ιδέες που είχε για το γήπεδο στο οποίο θα πήγαινε αργότερα (μεταξύ άλλων άκουσα για πεντακοσάευρα με τη φάτσα του Σπανούλη, μπλούζες με τυπωμένα δολάρια και άλλα συνθήματα που δεν είναι πρέπον να αναφέρω γιατί δε μου το επιτρέπει η ανατροφή μου). Δεν άντεξα να μπω σε διαδικασία αντιπαράθεσης, έτσι μπήκα στον αυτόματο, κουνούσα συγκαταβατικά το κεφάλι μου και χαμογέλαγα. Μετά από μερικά λεπτά, που μου φάνηκαν αιώνες λόγω της ραθυμίας μου, έφτασα στον προορισμό μου και καληνύχτισα τον οδηγό, ρίχνοντάς παράλληλα το βλέμμα «σε σιχαίνομαι και αν ήξερα πού μένεις θα ερχόμουν να σου σκάσω τα λάστιχα». Αυτό που με καίει να μάθω είναι αν, τελικά, εμφανίστηκαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού με αυτή τη post modern «Roisin Murphy συναντά τον George Washington» αμφίεση στο γήπεδο.