Της άξιζε κάτι καλύτερο

Η Γιουνάιτεντ ακολούθησε την γνωστή πεπατημένη των πρώτων λεπτών στα μεγάλα παιχνίδια. Οι γραμμές ψηλά, πίεση, δύναμη και πίστη στις μονομαχίες, ο κόσμος να μπαίνει πίσω από την ομάδα και την σπρώχνει στο να πάρει το πάνω χέρι το ματς. Ακριβώς έτσι μπήκε η Γιουνάιτεντ κι η αλήθεια είναι πως για όσο κράτησε η «μπόρα», η Μπαρτσελόνα «μάσησε».

Μεγάλη φάση μπορεί να μην έγινε, όμως, η Γιουνάιτεντ κέρδισε πολλές μονομαχίες, ο Μασεράνο ήταν φοβισμένος και νευρικός, η μπάλα γύρισε πολλές φορές στον Βαλντές, που αναγκαζόταν να γεμίσει στα τυφλά. Τα προβλεπόμενα κι αναμενόμενα 10-15 λεπτά πέρασαν, ήταν ώρα να δούμε πως θα πήγαινε η Γιουνάιτεντ στο ματς στη συνέχεια.

Εκεί μας περίμενε μια έκπληξη, καθώς ο Ρούνεϊ δεν έγινε ποτέ ο τρίτος παίκτης που θα βοηθούσε το δίδυμο Γκικς και Κάρικ. Η λογική έλεγε πως αφού οι δυο τους είναι αδύνατον να προσφέρουν χωρίς την μπάλα στα πόδια τους, ο Φέργκιουσον θα τους προφύλασσε με την ασταμάτητη δουλειά του Ρούνεϊ. Ο άγγλος θα έπρεπε πρώτα να παρενοχλεί τον Μπούσκετς, ώστε να εμποδίζει όσο μπορεί την ανάπτυξη της Μπάρτσα στο αρχικό της στάδιο και μετά να ακολουθεί τα κοψίματα και να γίνεται ένας ακόμα παίκτης στην μάχη μπροστά από τους στόπερ.

Ο Ρούνεϊ δεν είχε ποτέ τέτοια συμπεριφορά στο χορτάρι και με δεδομένο το γεγονός πως έχει αποδείξει στο παρελθόν οτι δεν έχει πρόβλημα να αναλάβει την οποιαδήποτε δουλειά στο χορτάρι, μπορούμε με ασφάλεια να εικάσουμε πως απλώς είχε διαφορετικές εντολές από τον προπονητή του. Όπως έγραψε κι ο Τσάρλι, ο Φέργκιουσον τον ήθελε ψηλά, κοντά στον Ερνάντες, σκέψη τουλάχιστον ασεβής απέναντι στην ποδοσφαιρική μηχανή που λέγεται Μπαρτσελόνα.

(Μια αυθαίρετη μαντεψιά μου, που δεν χρειάζεται να πάρετε πολύ σοβαρά, είναι πως αυτή ήταν κι η διαφωνία που είδαμε να έχουν ο Φέργκιουσον με τον Ρούνεϊ κατά την διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου.)

Με τέτοια αντιμετώπιση από την Γιουνάιτεντ, μοιραίο ήταν η ομάδα του Γουαρδιόλα να μην χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το πλάνο που είχε εφαρμόσει απέναντι στην Ρεάλ στο Μπερναμπέου. Να στείλει δηλαδή Πέδρο και Βίγια στις γωνίες, να παίξει υπομονετικά μέχρι να «ανοίξει» τον χώρο μπροστά από τους στόπερ. Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο όταν ο χώρος είναι ήδη ανοιχτός;

Όταν η Μπαρτσελόνα πήρε την μπάλα στην κατοχή της είδε πως είχε απέναντί της μια ομάδα που μπορούσε να την παίξει «σαν μια εύκολη αντίπαλο στο Καμπ Νου». Γράφω «σαν» γιατί το μόνο που κάνει η Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου και δεν έκανε στο Γουέμπλεϊ ήταν τα ανεβάσματα του Πικέ, αφού ο καταλανός έμεινε πίσω να δίνει ασφάλεια στον Μασεράνο.

Όλα τα «υπόλοιπα» τα είδαμε στο Γουέμπλεϊ. Τον Άλβες να παίζει δεξί εξτρέμ, Βίγια και Πέδρο να εναλλάσσονται στην κορυφή, τον Μέσι να ξεκινάει από χαμηλά και να τρομοκρατεί τους πάντες, τον Τσάβι και τον Ινιέστα να κρύβουν την μπάλα, ακόμα κι ο Αμπιντάλ τόλμησε να κάνει ένα ανέβασμα χωρίς μπάλα από τα αριστερά. Ντρίμπλες, τρίγωνα, επελάσεις στα άκρα, κάθετοι συνδυασμοί, μακρινά σουτ, κομπίνες στα στημένα, το «τίκι-τάκα» σε οργιαστικές στιγμές.

Όποια κι αν είναι τα προσόντα του Φέρντιναντ και του Βίντιτς, μοιραίο ήταν να μπουν στα δίχτυα. «Εκεί», μπροστά από τα στόπερ, χτύπησε η Σίτι και  κέρδισε τον ημιτελικό του Κυπέλλου, «εκεί» χτύπησε κι Άρσεναλ στο Έμιρεϊτς. Ήταν ποτέ δυνατόν να μην κάνει πάρτι η Μπαρτσελόνα όταν ο αντίπαλος την προσκάλεσε με τέτοιον τρόπο, χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση;

Το ίδιο ισχύει και για την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Η Γιουνάιτεντ όχι μόνο δεν μπήκε βελτιωμένη από κάποια αλλαγή του προπονητή της, αλλά έγινε ακόμα χειρότερη από μια εσωτερική αλλαγή. Ο Γκιγκς πήγε στα αριστερά κι ο Παρκ ήρθε «μέσα», στο πλευρό του Κάρικ. Η Μπαρτσελόνα μύρισε την νέα αδυναμία όπως ο καρχαρίας το αίμα. Ο Άλβες έκανε πάρτι στα δεξιά, η μπάλα ακουμπούσε συνέχεια σ’αυτόν, αφού ο Γκιγκς δεν γινόταν να ακολουθήσει.

Η Μπαρτσελόνα είχε τη Γιουνάιτεντ στο έλεος της, με τους παίκτες του Φέργκιουσον να είναι ανήμποροι, εξουθενωμένοι, ζαλισμένοι, παραδομένοι. Αφού δεν μπήκαν οι κλασικές ευκαιρίες, μπήκαν τα μακρινά σουτ κι η τελετή έλαβε τέλος.Η παράσταση της Μπαρτσελόνα άγγιξε το τέλειο κι ήταν σπάνιας ομορφιάς για τελικό.

Όμως, η αλήθεια είναι πως στην καλύτερη ομάδα του καιρού μας άξιζε ένας αντίπαλος που θα προέβαλε μεγαλύτερη αντίσταση, πριν τελικώς υποκύψει στην ανωτερότητά της. Άλλο «όμορφος τελικός», άλλο «μονόπλευρος». Άλλο «μεγάλη εμφάνιση», άλλο «περίπατος».

Ούτε στην Ρώμη μπορούσε να πάρει την κούπα, αλλά σίγουρα «έδωσε» έναν πολύ καλύτερο αντίπαλο στην Μπαρτσελόνα. Μπορεί τότε να μην σκόραρε, αλλά η αλήθεια είναι πως ήταν σαφώς ανταγωνιστικότερη. Κράτησε περισσότερο την μπάλα, πήγε το ματς σε μοιρασμένη κατοχή μπάλας, απείλησε περισσότερο, «έζησε» περισσότερο τον τελικό.

Ούτε φέτος να γινόταν να στεφθεί Πρωταθλήτρια, αλλά η Γιουνάιτεντ είχε τη δυνατότητα να προσπαθήσει να αντισταθεί περισσότερο. Η τελική της υποταγή που (σχεδόν νομοτελειακά) θα ερχόταν, θα της έδινε τη δυνατότητα να λέει πως αντιστάθηκε και θα έδινε μεγαλύτερη λάμψη στην επικράτηση της Μπαρτσελόνα.

Αλλά, ποιον τελικό Champions League «έπαιξε» καλά ο Φέργκιουσον για να παίξει αυτόν;