Σαν χαφ έχει ταβάνι

Ο αγώνας στο Γκελζενκιρχεν ήταν παράσταση για έναν ρόλο. Η Γιουνάιτεντ με την πίεση της ψηλά ανέδειξε όλες τις αδυναμίες της Σάλκε και αυτό που περιμέναμε να δούμε ήταν με ποιο τρόπο θα έρθει η νίκη για την ομάδα του Σερ Αλεξ.

Μπορεί να φαίνεται βαρύ αλλά για μένα η Σάλκε είναι η χειρότερη ομάδα που έχει φτάσει τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία σε ημιτελικό της διοργάνωσης. Ένα σύνολο χωρίς μεσοαμυντικούς παίκτες που ακολουθεί μια τακτική η οποία είναι βγαλμένη από ποδόσφαιρο περασμένων δεκαετιών. Ο Ραντνικ πιθανότατα να μη φέρει ευθύνη καθώς την ομάδα την έχει σχεδιάσει ο Μαγκατ. Όμως εν έτη 2011 κατέβασε σε έναν τόσο σημαντικό αγώνα την ομάδα του χωρίς κανέναν κεντρικό χαφ. Στον άξονα ο Παπαδόπουλος που τα προσόντα του είναι φανερά για σέντερ μπακ. Σε μια παράξενη τακτική δίπλα του αγωνίστηκε ο επιθετικογενής Χουράδο. Ο Ραούλ στα γεράματα πίσω από τον στράικερ και όχι στην κορυφή της επίθεσης και στα πλάγια 2 εξτρέμ. Απέναντι σε ένα τόσο αλλοπρόσαλλο σχήμα ο Φέργκιουσον το μόνο που είχε να κάνει είναι να πει στους παίκτες του να πιέσουν ψηλά. Το πρέσινγκ της Γιουνάιτεντ ανέδειξε πως στη τακτική των γηπεδούχων δεν υπάρχει  μεσαία γραμμή. Η Σάλκε κόπηκε στα δύο και οι αμυντικογενείς της παίκτες αναγκάστηκαν να έχουν πολλές λανθασμένες μεταβιβάσεις. Ο αγώνας τακτικά δεν χωράει μεγαλύτερη ανάλυση.

Ο ημιτελικός είχε και ελληνικό ενδιαφέρον καθώς ο Κυριάκος Παπαδόπουλος πριν καν μάθει ο ίδιος τον εαυτό του και τις δυνατότητες του είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο νεαρός ποδοσφαιριστής βρίσκεται στο ξεκίνημα της καριέρας του και έχει σίγουρα πολλά πράγματα να βάλει στο παιχνίδι του. Σωματικά όμως είναι φανερό πως το παιδί είναι καθαρός στόπερ. Έχει όλα τα προσόντα για να κάνει μεγάλη καριέρα στο κέντρο της άμυνας εκμεταλλευόμενος την δύναμή του και τον όγκο του. Για στόπερ και γρήγορος είναι και μπάλα ξέρει. Για να κάνει όμως καριέρα σαν χαφ πρέπει να βελτιώσει πολλά πράγματα στο παιχνίδι του. Στους αγώνες που έχει αγωνιστεί μπροστά από την άμυνα έχει γίνει φανερό πως δεν είναι σε θέση να βοηθήσει επιθετικά την ομάδα του. Δεν έχει την δυνατότητα να κάνει έστω λίγα μέτρα με την μπάλα στα πόδια ούτε να παίξει μαζί της πιο ψηλά από το ημικύκλιο της σέντρας ενώ του λείπει και η τεχνική κατάρτιση για να φτιάξει παιχνίδι από χαμηλά. Στον αγώνα με την Γιουνάιτεντ φάνηκε στην πίεση πως δεν έχει αποκτήσει ακόμα την κοντινή σίγουρη πάσα στοιχείο όμως που με τα παιχνίδια μπορεί να την αποκτήσει καθώς είναι και θέμα αυτοπεποίθησης.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο βέβαια αρκετοί προπονητές και μεγάλων ομάδων χρησιμοποιούν τακτικές που μπροστά από την άμυνά τους επιβάλλεται να έχουν ένα γερό ποδοσφαιριστή ώστε να έχουν ασφάλεια στο κάθετο ποδόσφαιρο του αντιπάλου. Σαν χαφ δηλαδή ο Παπαδόπουλος μπορεί να κάνει λόγω δύναμης και σωματότυπου καριέρα που συνήθως κάνουν μαύροι ποδοσφαιριστές. Ο ΕνΜπια της Μαρσέιγ μου έρχεται σαν παράδειγμα ή ακόμα σκεφτείτε τον τρόπο που χρησιμοποιεί ο Μουρίνιο τον Πέπε στα παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα και εγχώρια τον Σιμάο. Σίγουρα ο κάθε παίκτης που προανέφερα έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά για παράδειγμα ο Σιμάο έχει πιο γρήγορες αντιδράσεις όταν η μπάλα βγαίνει στο πλάι αλλά είναι λιγότερο αποτελεσματικός από τον Παπαδόπουλο όταν χρειάζεται να λειτουργήσει σαν τρίτος στόπερ στην περιοχή της ομάδας του.

Επειδή όμως ο Παπαδόπουλος είναι μικρός τώρα μαθαίνει και ο ίδιος τον εαυτό του θα πρέπει να βοηθηθεί είτε από την ομάδα του είτε από τον μάνατζέρ του ώστε να πάρει τον δρόμο που του ταιριάζει. Τα πρώτα του βήματα είναι εξαιρετικά. Έφτασε γρήγορα σε ικανοποιητικό επίπεδο μόνο που σαν χαφ είναι φανερό πως έχει ταβάνι. Αν καθιερωθεί όμως στο κέντρο της άμυνας κανένας δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει.