Ένας αγώνας δεν τα λέει όλα

Κάθε τεστ στο ποδόσφαιρο θεωρώ πως είναι ξεχωριστό και συγκεκριμένο και δεν παίρνει , συνήθως, γενικές διαστάσεις , όπως πολλοί θέλουν να νομίζουν στην προσπάθεια τους να βρουν αιτίες και να δώσουν ερμηνείες πλατιές.

Ο αγώνας στο «Αρένα ντας Ντούνας» έχει μεν καταλυτική σημασία για την τύχη της Εθνικής ομάδας , αλλά και της Ιαπωνίας ταυτόχρονα, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, αλλά πέραν αυτού δεν μπορούμε να «κολλήσουμε» πάνω στην ετυμηγορία μας για το ειδικό του βάρος, και ένα σωρό παρελκόμενα μεγαλύτερης …εμβέλειας, όπως συνήθως μας αρέσει να κάνουμε.

Οι διεθνείς απλά θα νικήσουν, θα έρθουν ισοπαλία ή το χειρότερο δυνατό σενάριο φυσικά, θα ηττηθούν από τους «μπλε σαμουράι». Τίποτα λιγότερο , τίποτα περισσότερο πέραν του ότι κάθε μία από αυτές τις τρεις προοπτικές έχει συγκεκριμένες βαθμολογικές συνέπειες.

Το αν θα το κάνει με τον ένα, τον άλλο ή τον παρ’ άλλο τρόπο, αυτό εκτιμώ πως δεν είναι το πρωτεύον. Γιατί είμαστε στο δια ταύτα, και το πώς, αν θυμάμαι και γνωρίζω καλά, ελάχιστα ενδιαφέρει τους περισσότερους (πλην των αιώνια σούπερ απαιτητικών απέναντι στην εθνική τους Βραζιλιάνων). Και ο ρεαλισμός του «το αποτέλεσμα μετράει» είναι πιστεύω επιβεβλημένος τούτη την ώρα, τη δύσκολη.

Εξάλλου ποιος θυμάται μετά από λίγο καιρό το πώς; Θυμάμαι πρώτα και πάνω απ’ όλα το τι. Και στο τι, οι απαντήσεις της Εθνικής ομάδας από το απίστευτο 2004 και έπειτα είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτές που πρέπει.

Όσο για το πώς , δικαίωμα ορισμένων να το θέτουν στο τραπέζι, αλλά από την άλλη αν δεν δοθεί λύση στο τι, τότε απλά θα αρχίσουμε τα γνωστά διαχρονικά σήριαλ και τους εμφύλιους για το «τις πταίει». Αντίδραση που σχεδόν μόνιμα έχει μόνον και μόνον καθαρά φιλολογική χροιά και μικρή συνήθως χρησιμότητα.

Το ότι θα μπορούσαν να γίνουν κάποια πράγματα, που υποθετικά θα βοηθούσαν σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα με τους «καφετέρος», αυτό λίγοι το αμφισβητούν. Το ότι κάποιοι θα έπρεπε να είχαν καλύτερη συνεισφορά για την επιτυχή μουντιαλική αποστολή της ομάδας του Φερνάντο Σάντος στο 20ο Μουντιάλ της Ιστορίας δεν χωράει μάλλον αμφιβολία.

Επιβάλλεται και είναι πολύτιμο να κατονομάζονται αυτά , αλλά δεν είναι για όλους τα ίδια και τα αυτά, και άρα κάθε φορά θα λέμε και θα λέμε και θα λέμε. Και θα ξεχνάμε την μοναδικότητα της στιγμής και της σημασία της λεπτομέρειας που είναι ανθρωπίνως αδύνατο να προβλεφθεί κάθε φορά, όσο και ….επιστημονικά και αν κανείς τα βάλει κάτω και (το δυσκολότερο ως αδύνατο) καταφέρει να τα ελέγξει πλήρως. Βλέπετε καλά και άγια τα εργαστηριακά αποτελέσματα αλλά δεν ανταποκρίνονται συχνά με εκείνα μέσα στο γήπεδα. Διότι είναι πλέον όλο και πιο συχνά λεπτή η γραμμή ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία. Το παράδειγμα της Ισπανίας είναι και φρεσκότατο και πρώτου μεγέθους και πολύ χαρακτηριστικό.

Αλλά έτσι γίνεται συνήθως στη ζωή και τον αθλητισμό (με τις μοναδικές εξαιρέσεις τύπου EURO 2004 να μην επιτρέπεται να μας βγάλουν από την τροχιά της λογικής και της πραγματικότητας την οποία ευτυχώς υπάρχουν αυτές για να αμφισβητούν και να δίνουν πνοή και ζωή στο… όνειρο).
Αλλά ακόμα και αν γίνουν αυτές οι αλλαγές δεν θα πρέπει όλοι μας να ξεχνάμε ότι δεν αποτελούν εγγύηση επιτυχίας. Για την τελευταία χρειάζεσαι και την συνδρομή του …αντιπάλου. Βλέπετε την ίδια ώρα και εκείνοι έχουν τους ίδιους στόχους και ανάλογα κίνητρα.

Δεν εξαρτάται έτσι μόνον από τον Πορτογάλο τεχνικό και τους διεθνείς να επαναφέρουν το «πειρατικό» στο σωστό δρόμο. Το να προσπαθήσουν με όλες τους τια αρετές ο καθένας από την πλευρά του να τα καταφέρουν είναι ασφαλώς επιβεβλημένο. Αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση αλλά όχι αυτόματα και ικανή.

Γιατί δεν υπάρχει το είδος του μόνιμα νικητή. Πόσοι άραγε θυμούνται ότι πριν από τέσσερα χρόνια η Ισπανία στο δρόμο προς τον πρώτο της μουντιαλικό θρίαμβο είχε χάσει από την Ελβετία;

Κάποιες λεπτομέρειες με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο περνάνε στο ράφι για τα …απαρατήρητα. Που άλλες  πάλι φορές επανέρχονται στη βιτρίνα. Έτσι είναι το πρόγραμμα και δεν είναι μόνον ελληνικής ραφής.

Επικριτές κυρίως και μη ας μην ξεχνάμε ότι η Εθνική Ελλάδας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, που τώρα πολλοί εξ αυτών ετεροχρονισμένα, αμφισβητούν έφθασε ως εδώ. Και μας δίνει χώρο ακόμα και να …γκρινιάζουμε ως συνήθως για το καλύτερο. Όπως ο καθένας το φαντάζεται δυνατό. Το ίδιο και οι άμεσα εμπλεκόμενοι και αμφισβητούμενοι της υπόθεσης. Που ακόμα και αν δώσουν λάθος απαντήσεις στα επίμονα ερωτήματα όλοι μας οφείλουμε να θυμόμαστε ότι πριν είχαν περάσει , έστω και δίχως … άριστα, τις εξετάσεις. Και δεν το έκαναν τυχαία αλλά το έκαναν και σωστά και με την συχνότητα που δείχνει πως είναι κομμάτι μιάς δυνατής ομάδας.

Και τελικά αν δεν μπορέσουν , βάσει αποτελεσμάτων στα γήπεδα της Βραζιλίας, να δείξουν ότι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων για μία επιτυχημένη εκτέλεση της αποστολή τους την ίδια στιγμή θα πρέπει να βάζουμε στη ζυγαριά και όλα εκείνα που την έκαναν πραγματικότητα. Και δεν είναι λίγα. Ακόμα και τα …λανθασμένα για τον καθ’ έναν από εμάς.