Η άλλη ανάγνωση, για Τσάκα, πρίγκιπες και προοπτικές

Ο λόγος ήταν διπλός. Από την μια μεριά γιατί όσο υπήρχε ποδόσφαιρο, θεωρούσα πολυτέλεια να το γυρίσουμε στα διοικητικο-πριγκιπικά και από την άλλη, γιατί ειδικά αυτή η κουβέντα, είναι και μεγάλη και δεν άρχισε επί της ουσίας τους τρεις τελευταίους μήνες

Χωρίς αγωνιστική δράση πλέον λοιπόν, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στην όλη ιστορία.

Για να ξεκινάμε σωστά λοιπόν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα. Ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε στην περιπέτεια αναζήτησης σωτήρων και επενδυτών, επειδή έτσι του κάπνισε ένα πρωί του Τσάκα, ή του πρίγκιπα, ή οποιουδήποτε θεωρεί ο καθένας σας, ότι πιθανά να κρύβεται πίσω απ’ αυτή την ιστορία.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε σ’ αυτή την διαδικασία, από την μέρα που αθετήθηκε η συμφωνία μεταβίβασης του πακέτου των μετοχών στους Βγενόπουλο-Πατέρα και οι δύο τελευταίοι αποχώρησαν από τον Παναθηναϊκό. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν. Από εκείνη την μέρα και με δεδομένη την αντίθεση της πλειοψηφίας (;) του κόσμου, να αναλάβει και πάλι ο Βαρδινογιάννης, τα πράγματα αντικειμενικά θα οδηγιόντουσαν εκεί που βρίσκονται τώρα. Στην αναζήτηση δηλαδή επενδυτή και σωτήρα για τον σύλλογο.

Πιθανότατα και επειδή ακριβώς ο Παναθηναϊκός είχε ακόμα λίγα καύσιμα να κάψει, το πρόβλημα να μην έγινε κατανοητό από την πρώτη μέρα.

Άρχισε όμως να γίνεται κατανοητό από φέτος το καλοκαίρι. Εκεί που ξαφνικά, ακόμα και οι πιο ανυποψίαστοι, συνειδητοποίησαν ότι λεφτά πια δεν υπάρχουν. Και πως αν σύντομα δεν δινόταν λύση, ο Παναθηναϊκός πιθανότατα να βρισκόταν ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο του πρωτοδικείου.

Η χαριστική βολή ήρθε με την αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τζίγκερ, όταν πια ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, κατάλαβαν, ότι αυτό το κεφάλαιο, έκλεισε πια για τον Παναθηναϊκό, Αυτό σε συνδυασμό με την οργανωμένη προσπάθεια αποθάρρυνσης της οικογένειας Γιαννακόπουλου –για να μην του πολέμου επί της ουσίας- να μην μπει στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, με μαθηματική ακρίβεια και με σταθερά και γρήγορα μάλιστα βήματα, οδήγησε στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.

Η απελπισμένη προσπάθεια του Βγενόπουλου να σώσει τα προσχήματα, με εκείνη την περίφημη… πρόταση σωτηρίας, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά αντίθετα το άφησε διάπλατα ορθάνοιχτο και απλά ταυτόχρονα, έκανε και τους τελευταίους που τον πίστευαν ή έστω ήλπιζαν σ’ αυτόν, να απογοητευθούν και να τον εγκαταλείψουν.

Όλα αυτά, δεν είναι, ούτε αυθαίρετες εκτιμήσεις, ούτε έχουν να κάνουν με την γνώμη, την συμπάθεια, την αντιπάθεια ή ακόμα και τις όποιες εξαρτήσεις έχει ο καθένας, από τον Βαρδινογιάννη, τον Βγενόπουλο, τον Πατέρα ή οποιονδήποτε άλλο θέλετε.

Είναι τα αντικειμενικά γεγονότα και μόνο όποιος δεν θέλει ή έχει λόγους, μπορεί να μην τα επικαλεστεί.

Από κει και πέρα. Αν έχουν νόημα όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα, έχουν ακριβώς για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, πως αν κάτι δεν μας αρέσει, είτε σαν πρόσωπο, είτε σαν γεγονός, είτε σαν κατάσταση, είτε ακόμα και σαν προοπτική, γι’ αυτό δεν φταίει αυτό το «κάτι».

Αυτό το «κάτι», είτε ακούει στο όνομα Τσάκας, είτε Αλ Σαούντ, είτε πρίγκιπας, είτε πριγκίπισσα, είτε Άρμπορις, είτε οτιδήποτε άλλο εμφανιστεί στην συνέχεια, είναι η σκληρή για τον Παναθηναϊκό πραγματικότητα, που ήρθε σαν συνέπεια όλων των παραπάνω.

Κι αυτό το λέω, γιατί βλέπω πολλούς να εξοργίζονται, να πλακώνονται και τοποθετούνται ακόμα σε… παρατάξεις, ανάλογα με την γνώμη που έχουν για τον Τσάκα, για τον πρίγκιπα ή για την πριγκίπισσα.

Άδικος κόπος και με λάθος στόχο τα βάζουν.

Ο ουσιαστικός στόχος και εκείνο με το οποίο πρέπει να οργίζονται, είναι η κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο Παναθηναϊκός. Το ότι δηλαδή το πιο ισχυρό και σίγουρο σωματείο της Ελλάδας και από τα πλέον σίγουρα οικονομικά στην Ευρώπη, βρέθηκε στο σημείο όχι απλά να αναζητά εναγωνίως σωτηρία για την επόμενη μέρα, αλλά να κρέμεται στην κυριολεξία από τα χείλη, τις διαθέσεις, τις ορέξεις αν προτιμάτε, του οποιουδήποτε… βρήκε φως και μπήκε σ’ αυτό που λέμε Παναθηναϊκή καθημερινότητα. Γιατί προφανώς και αυτό πάει σε όσους είναι οργισμένοι με τον Τσάκα και τους πρίγκιπες γενικότερα, κανείς απ’ αυτούς δεν εμφανιζόταν στον προσκήνιο, αν ο Παναθηναϊκός αντικειμενικά δεν δημιουργούσε αυτού του είδους το προσκήνιο.

Κι αυτό όποιος το προσπερνάει στην όλη συζήτηση, το προσπερνάει μόνο και μόνο γιατί νοιώθει ενοχές αν είναι έντιμος, ή απλά φοβάται τις συνέπειες των ευθυνών που έχει γι’ αυτή την κατάσταση.

Καθώς εδώ, έρχεται και το επόμενο φυσιολογικό ερώτημα.

Ο Τσάκας, αυτή τη στιγμή, είτε λέει ψέματα, είτε είναι μπροστινός του Βαρδινογιάννης, είτε λέει και τάζει αέρα πατέρα επενδύσεις, είτε εκπροσωπεί είτε δεν εκπροσωπεί κάποιον, παίζει ή δεν παίζει ,ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ;

Υπάρχει κάποιος άλλος που… περιμένει στην ουρά να… επενδύσει; Υπάρχει κάποιος, που στο μιλητό έστω, εμφανίστηκε να θέλει την ΠΑΕ και να βάλει τα δεκαπέντε εκατομμύρια, που δεν τον κάνει γιατί τον εμποδίζει ο Τσάκας;

Κι εγώ να πάρω και το αγαπημένο σενάριο όλων των αγανακτισμένων εσχάτως.

Ο Τσάκας λοιπόν, ας θεωρήσουμε ότι είναι μπροστινός του Τζίγκερ, για κάποιους λόγους μυστήριους που μόνο ο ίδιος ο Τζίγκερ γνωρίζει.

Πολύ ωραία. Και γιατί λοιπόν δεν εμφανίζεται κάποιος που αγαπάει τον Παναθηναϊκό να πει βάζω εγώ τα λεφτά και παίρνω τις μετοχές, να ξευτιλίσει και τον Τζίγκερ και τον Τσάκα και όλο τον κόσμο; Κι αν δεν είναι κάποιος που θα το κάνει επειδή αγαπάει τον Παναθηναϊκό, γιατί δεν εμφανίζεται κάποιος γενικότερα; Μήπως γιατί φοβάται τον… Βοτανικό, όπως είναι η ημιεπίσημη δικαιολογία που προβάλλεται εντόνως τελευταία;

Ακόμα κι έτσι λοιπόν. Ας πάρει την ΠΑΕ και ας πάει να το φτιάξει αλλού το γήπεδο. ή να μην φτιάξει και καθόλου στην τελική. Ας παίζει στο ΟΑΚΑ που ήταν πάντα και το… αγαπημένο μέρος ενός συγκεκριμένου κυκλώματος.

Τι εμποδίζει λοιπόν το οποιονδήποτε να το κάνει;

Γιατί καλά να οργιζόμαστε και να ρίχνουμε ανάθεμα σε ραδιόφωνα και σαίτ. Αλλά πρέπει να λέμε κιόλας γιατί οργιζόμαστε.

Αν οργιζόμαστε γιατί δεν μας εμπνέει φατσικά ο Τσάκας, ας βρεθεί κάποιος πιο… όμορφος να κάνει παιχνίδι. Αν δεν εμπιστευόμαστε την ιστορία με τους πρίγκιπες, και δικαίωμα του καθενός είναι να μην είναι εύπιστος και εγώ μεταξύ μας αν δεν το δω τελειωμένη την ιστορία, δύσκολα ψήνομαι, τότε γι’ αυτό δεν φταίνε ούτε οι πρίγκιπες ούτε κι οι πριγκίπισσες.

Δεν ήμασταν δηλαδή άνετοι και ωραίοι πριν εμφανιστεί ο Τσάκας και οι πρίγκιπες και μας την χάλασαν την ιστορία οι Σαουδάραβες.

Το πρωτοδικείο, οι μειώσεις συμβολαίων, η αδυναμία να κάνουμε μεταγραφές και οι στάσεις πληρωμών, ήταν οι λέξεις και οι φράσεις που απασχολούσαν το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού και την καθημερινότητά μας, πριν εμφανιστεί καν ο Τσάκας.

Σαν να άρχισαν να… ξεχνάνε κάποιοι μου φαίνεται σε μόλις τρία μηνάκια. Οπότε μην μου ήσαστε κάποιοι τόσο οργισμένοι και τόσο… άνετοι ταυτόχρονα στην προσπάθεια να μην γίνει το ντιλ με τους Σαουδάραβες γιατί… μας χάλασαν την όμορφη εικόνα και Παναθηναϊκή ζωή που περνάγαμε.

Γι’ αυτό άλλωστε και σας λέω, τζάμπα η οργή και τζάμπα ο κόπος. Αν είναι μούφα όλα αυτά, τι είχαμε τι χάσαμε στην τελική. Θα ξαναγυρίσουμε εκεί που ήμασταν. Αν αυτό είναι η ελπίδα και ο… διακαής πόθος κάποιων κατανοητό. Αλλά να το πούνε έτσι. Στα ίσα και χωρίς περιστροφές. Και μην μου το παίζουν… γεμάτοι αγωνία, μην τυχόν και ο Τσάκας δεν λέει αλήθεια και τι θα κάνουμε. Θα κάνουμε ότι κάναμε και πριν τον Τσάκα.

Θα ζήσουμε δηλαδή τον Παναθηναϊκό, έτσι όπως μας τον κληροδότησαν οι τζάμπα σωτήρες που την έκαναν και οι άλλοι που τους ζητούσαμε και κάναμε αγώνα να φύγουν, αλλά τώρα τους λέμε… ελάτε να πληρώσετε γιατί έχετε ακόμα τις μετοχές.

Απλά πράγματα και μην τα πολυζορίζετε.

Καταλήγοντας.

Υπάρχουν δυο πράγματα εδώ πέρα.

Το πρώτο είναι μια κατάντια. Και η κατάντια, δεν είναι αυτά που λέει ο Τσάκας ή πόσα εγγόνια και γιούς έχει ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας. Η πραγματική και μεγάλη κατάντια, είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. Να μην έχει δηλαδή επόμενη μέρα αν δεν βρεθεί κάποιος να τον σώσει και να συζητάει ακόμα και για χρεοκοπία. Αν αυτό δεν φέρνει αηδία σε κάποιους και δεν το θεωρούν κατάντια και κατάντια ή αηδία θεωρούν και τους φέρνει η… κοιλιά του Τσάκα ή τα εγγόνια του Βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, με γεια τους με χαρά τους.

Το δεύτερο πράγμα, έχει να κάνει με αυτή καθ’ αυτή την προοπτική του Παναθηναϊκού. Και σ’ αυτό τα πράγματα είναι απλά. Από την στιγμή που ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει εμφανιστεί, το μόνο πράγμα που υπάρχει και που αντικειμενικά μπορούμε να συζητήσουμε, είναι το ντιλ του Τσάκα και της νέας φουρνιάς πριγκίπων και πριγκιπισσών. Λόγο ορατό και Παναθηναϊκό, να λυσσάει κάποιος να μην γίνει αυτό το ντιλ δεν βλέπω. Το να έχει τις επιφυλάξεις του, είναι και θεμιτό και απόλυτα λογικό. Αυτό από μόνο του όμως, δεν είναι λόγος να θεωρείται προδοσία της Παναθηναϊκοφροσύνης, το αν ασχολείται κάποιος με αυτές τις εξελίξεις και γιατί όχι, ακόμα και να ελπίζει ότι είναι αληθινές και θα βρεθεί κάποια λύση. Αντίθετα. Μακάρι να γίνει τελικά κάτι, αλλιώτικα η καθημερινότητά μας και κυρίως η προοπτική μας, θα επιστρέψει εκεί που ήταν στις αρχές Σεπτεμβρίου. Και όσο κι αν αυτό κρατάει ζωντανούς και αποτελεί στόχο και λόγο ύπαρξης για κάποιους που το παίζουν και Παναθηναϊκοί, λυπάμαι, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό αντανακλά τα αισθήματα και τις ελπίδες, της συντριπτικότατης πλειοψηφία των φίλων αυτού του μεγάλου σωματείου.