Όταν η μπάλα ξεπληρώνει τα μακροχρόνια χρέη της

Με αυτή την ομολογία – πεποίθηση καταθέτω την ικανοποίηση μου για την κατάκτηση από την Τσέλσι του κορυφαίου ευρωπαϊκού τίτλου σε σωματειακό επίπεδο το βράδυ του Σαββάτου στο Μόναχο.

Ουδεμία αντίρρηση ότι λαμβάνοντας υπόψη αποκλειστικά και μόνο τα όσα έγιναν πριν από λιγότερο από 48ώρες στο «Αλιάνζ Αρίνα» η Μπάγερν άξιζε (σχεδόν το ίδιο… πολύ με εκείνη την προηγούμενη φορά στο θρυλικό πλέον δράμα του «Καμπ Νου» πριν από 13 χρόνια στη Βαρκελώνη απέναντι σε μία άλλη αγγλική ομάδα, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) να είναι αυτή η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Όμως εκτιμώ ότι μία τέτοια προσέγγιση είναι αν μη τι άλλο … αντι- ιστορική. Παρακάμπτει πολλά δεδομένα του τελικού που θεωρώ ότι αλλάξουν δραστικά την όλη εικόνα του τελικού και δεν περιορίζουν τον ορίζοντα του στην στενά …επίκαιρη, μαθηματική και διόλου ευαίσθητη και ευφάνταστη του διάσταση. Κατάλληλη μόνον για εκείνους που μετά από λίγο καιρό αντιδρούν μονάχα στο τελικό σκορ του και σε ουδέν παραπάνω.

Και γιατί αυτό; Γιατί τα προηγούμενα οκτώ χρόνια η στρογγυλή θεά είχε στο ίδιο κορυφαίο αγωνιστικό μέτωπο συμπεριφερθεί στην μεγάλη ομάδα του Λονδίνου πάνω-κάτω όπως καταγγέλλει η για εκείνην αξεπέραστη ετυμηγορία του αείμνηστου Ίβιτσα Όσιμ.

Όποιος έχει την έστω στοιχειώδη ευαισθησία να προσεγγίσει το ποδόσφαιρο εκτός αθεράπευτα οπαδικού ρεαλισμού (διάβασε απόλυτη παράδοση στην προκατάληψη) και νοοτροπίας του απλού αναγνώστη ασφαλώς και θα αισθάνεται ότι το αντικείμενο του πόθου (και συχνά –πυκνά …διαόλου κάλτσα) του συγκεκριμένου σπορ χρωστούσε πολλά στους «μπλε» της Βρετανικής πρωτεύουσας.

Τόσα όσα στους Βαυαρούς από την αποφράδα εκείνη νύκτα της 29ης Μάη του 1999 στη Βαρκελώνη θα μου πείτε; Από μία άποψη ίσως όχι από μία άλλη μάλλον ναι. Για να μην πω πολύ περισσότερα. Σ’ ότι έχει να κάνει με το πρώτο σκέλος της προηγούμενης απάντησης έχω να πω ότι η …αποπληρωμή της κορυφαίας γερμανικής ομάδας όλων των εποχών έγινε ήδη δύο χρόνια αργότερα με την κατάκτηση του τροπαίου στη (ω τι ειρωνεία;)… ρουλέτα των πέναλτι κόντρα στη Βαλένθια στον τελικό του 2001.

Και το κατά την ταπεινή μου γνώμη σημαντικότερο ότι η προχθεσινή τους αντίπαλος δικαίως αισθανόταν ότι η πόρνη μπάλα της χρωστούσε πολύ περισσότερα από το 2004 και μετά σ’ ότι είχε να κάνει με τις απέλπιδες πριν από την 19η Μάη του 2012 να προσθέσει στην εξαιρετικά καλή την τελευταία 15ετία συλλογή της και το σημαντικότερο των τροπαίων. Αυτό της πρωταθλήτριας της «Γηραιάς Ηπείρου» καθώς προηγούμενα τόσο το Κυπελλούχων όσο και άπαντες οι εθνικοί τίτλοι (πρωτάθλημα, κύπελλο και Λιγκ καπ αγγλίας) είχαν φθάσει εν αφθονία στην τροπαιοθήκη του συλλόγου. Τέσσερις χαμένοι ημιτελικοί και ένας τελικός (και μάλιστα στην ίδια ρωσική ρουλέτα που τώρα της φέρθηκε με το …γάντι) από το 2004 και μετά είναι ένα αβάσταχτο και άνευ προηγουμένου φορτίο.

Η αρχή   του κακού έγινε τη σεζόν 2003- 04 με την ισοπαλία 2-2 στο «Στάμφορντ Μπριτζ» όταν και αν και προηγήθηκε 2-0 στο πρώτο ματς υποχρεώθηκε σε ισοπαλία 2-2 από την Μονακό. Από την οποία και ηττήθηκε κόντρα στα προγνωστικά 3-1 εκτός έδρας και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στους Μονεγάσκους του Ντιντιέ Ντεσάμπ , έναν πραγματικό κεραυνό εν αιθρία στα ευρωπαϊκά τότε κύπελλα, να δώσει το «παρών» στον τελικό εκείνης της χρονιάς όπου παραδόθηκε αμαχητί στην Πόρτο του Ζοσέ Μουρίνιο.

Ένα χρόνο μετά ο Πορτογάλος καθόταν στον πάγκο της Τσέλσι που επέστρεφε ξανά στον τόπο του …δράματος της και εκείνη τη φορά ήταν το περιβόητο γκολ (ή όχι ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί) του Λουίς Γκαρσία που χώρισε στο μεγάλο αγγλικό λιμάνι τις δύο ομάδες στον αγγλικό εμφύλιο κόντρα στη Λίβερπουλ μετά τη λευκή ισοπαλία στο Λονδίνο.

Οι δύο συμπατριώτισσες ήταν ξανά η μια το εμπόδιο της άλλης τη σεζόν 2006-07 και τότε με τα δύο ματς να τελειώνουν με νικήτρια τη γηπεδούχο 1-0 χρειάστηκε όχι μόνον παράταση αλλά και πέναλτι για να επικρατήσει εκ νέου στο «Άνφιλντ» και πάλι η ομάδα του μεγάλου λιμανιού στη διαδικασία της… κρίσεως με 4-1 (με τον νυν Βαυαρό και τότε Λονδρέζο Άριεν Ρόμπεν να είναι ένας από τους δύο παίκτες της ομάδας του οι οποίοι νικήθηκαν εκεί από τον ήρωα Πέπε Ρέινα).

Την αμέσως επόμενη σεζόν η Τσέλσι φάνηκε να ξορκίζει την κατάρα των ημιτελικών φθάνοντας επιτέλους στην πηγή του τελικού. Όμως εκεί, μέσα στο «σπίτι» του εξαιρετικά σπάταλου προς αναζήτηση του μεγαλείου της Τσέλσι ιδιοκτήτη της Ρόμα Αμπράμοβιτς, το «Λουζνίκι» της Μόσχας, κόντρα σε μία άλλη συμπατριώτισσα, την μεγάλη της τότε αντίζηλο για τους εθνικούς και όχι μόνον τίτλους Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αν και πολύ ανώτερη από το ημίωρο και μετά, προδομένη και από την αψυχολόγητη αποβολή του κορυφαίου της παίκτη όλων των εποχών (σ.σ. αναλαμβάνω απόλυτα αυτή την …ευθύνη) Ντιντιέ Ντρογκμπά γεύτηκε για 2η φορά τη χαριστική βολή μέσω των πέναλτι (και αφού πρώτα ο ηγέτης της Τζον Τέρι γλίστρησε στο 5ο πέναλτι της το οποίο θα μπορούσε να την είχε στέψει πρωταθλήτρια).

Και σαν να μην έφθαναν όλα τούτα τα οδυνηρά πλήγματα ήρθε ένα ακόμα ανάλογης εμβέλειας να κτυπήσει την Τσέλσι ένα χρόνο μετά και να της στερήσει τη δυνατότητα να πάρει άμεση εκδίκηση από την ομάδα του σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Το δραματικό γκολ του Άντρες Ινιέστα στο 93ο λεπτό του δεύτερου ημιτελικού κόντρα στη Μπαρτσελόνα μέσα στο Λονδίνο και το τελικό 1-1 έδωσε την πρόκριση στην ομάδα του Πέπ Γκουαρδιόλα και αποτέλεσε την αφετηρία δριμύτατων διαμαρτυριών (και μετέπειτα βαρύτατων ποινών από την ΟΥΕΦΑ) κατά της διαιτησίας του Νορβηγού Τόμ Όβρεμπο.

Η Τσέλσι έκτοτε σ’ ευρωπαϊκό επίπεδο αν και δεν εξαφανίστηκε απόλυτα από το προσκήνιο τουλάχιστον παρουσιάστηκε με σοβαρά σημάδια ευπάθειας. Όλα αυτά μέχρι τον περασμένο Μάρτη όταν η διοίκηση της έκρινε σκόπιμο να απομακρύνει από τον πάγκο της τον «νέο Μουρίνιο» Βίλας Μπόας που στους λίγους μήνες της θητείας του εκεί πρόλαβε να μεταμορφώσει τους «μπλε» σε σκιά του πανίσχυρου της εαυτού τα προηγούμενα σχεδόν 10 χρόνια.

Και ο ερχομός του πρώην άσου της Ρομπέρτο Ντι Ματέο ήταν μία επιλογή που αποδείχθηκε σύντομα μαγική. Πέρα από κάθε φαντασία ακόμα και του πιο ονειροπόλου φίλου της Τσέλσι.

Με την ανατροπή στα προημιτελικά κόντρα στην Νάπολι από την οποία είχε χάσει 3-1 εκτός έδρας στο πρώτο ματς , τους δύο άθλους (και ιδιαίτερα τον 2ο στο «Καμπ Νου») απέναντι στην πανίσχυρη Μπαρτσελόνα και την τελική υπέρβαση στο Μόναχο   κόντρα στην οικοδέσποινα Μπάγερν νομίζω πως υπήρξε μία …αποκατάσταση στο ποδοσφαιρικό κάρμα μίας ομάδας που άξιζε σίγουρα να ζήσει τη δική της δόση δόξας και ευτυχίας σε διεθνές επίπεδο.

Επαναλαμβάνω η Μπάγερν θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν αυτή η νικήτρια και ελάχιστοι να έλεγαν πως δεν δικαιούταν κάτι τέτοιο. Όμως βάλτε στη ζυγαριά αφενός το ότι μεγάλο μέρος της ομάδας της είχε μόλις πριν από δύο χρόνια μία ακόμα τελική ευκαιρία την οποία και έχασαν κόντρα στην Ίντερ του Μουρίνιο στη Μαδρίτη και αφετέρου την μαχητικότητα της λαβωμένης από τις πάμπολλες και σπουδαιότατες απουσίες παικτών της σπονδυλικής της στήλης (Τέρι, ΙΒάνοβιτς, Μεϊρέλες, Ραμίρες) Τσέλσι, ακόμα και όταν βρέθηκε κόντρα στην οικοδέσποινα πίσω στο σκορ επτά λεπτά πριν από το τέλος, και καταλαβαίνει νομίζω κανείς ότι όλα αυτά τα στοιχεία δίνουν ένα άλλοθι … διαχρονικής δικαιοσύνης στον λονδρέζικο θρίαμβο.

Και για το δραματικότερο ο «σεναριογράφος» των μεγάλων στιγμών της μπάλας το χρωστούσε και σε κάποιον ειδικότερα. Τον υπέρτατο (εντάξει μαζί με τον σωτήρα του στην παράταση Πέτερ Τσεχ) Ιβοριανό διεθνή της επιθετικό που αφού με την τσέχικη βοήθεια απέφυγε την παγίδα να μετατραπεί από ήρωας στο παρά δύο σε προδότης στην παράταση ήταν εκείνος ο οποίος περισσότερο από κάθε άλλον άξιζε να είναι εκείνος που έμελλε να υπογράψει την παρθενική ευρωπαϊκή στέψη της Τσέλσι. Ο Ντρογκμπά, σύμβολο της απαράμιλλης εφετινής μαχητικότητας Λονδίνου (τουλάχιστον στους τελευταίους περίπου τρεις μήνες) της ομάδας του με το λογικά τελευταίο του σουτ με τη φανέλα της (και αφού λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε βάλει υπογραφή και σε μία ακόμα κατάκτηση τροπαίου, του κυπέλλου Αγγλίας) πέρασε πανάξια στην αιωνιότητα της νέας πρωταθλήτριας Ευρώπης και όχι μόνον φυσικά.

Και η μπάλα επιτέλους, παρά τις να το παραδεχθώ για μία ακόμα φορά, γερμανικές και φιλογερμανικές εν προκειμένω, ενστάσεις προχώρησε στην αποπληρωμή των χρεών της προς μία ομάδα που της χρωστούσε πολλά επί μακρόν.

ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ: Άξια θαυμασμού η εκτέλεση πέναλτι από τον Νταβίντ Λουίς. Μόνον ένας Βραζιλιάνος κεντρικός αμυντικός θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, υπό ανάλογες συνθήκες. Απλά ήταν αυτό που λέμε άπιαστο. Σεβασμός και αναγνώριση και σ’ αυτόν τον τεράστιο Άγγλο μπακ που ακούει στο όνομα Άσλεϊ Κόουλ. Μετά τις δύο πίκρες με Άρσεναλ το 2006 και Τσέλσι δύο χρόνια μετά ήρθε επιτέλους και η δική του στιγμή να σηκώσει το άγιο Δισκοπότηρο των σωματειακών ποδοσφαιρικών τροπαίων. Εκτελώντας και εκείνος υποδειγματικά ένα πέναλτι κλειδί για τον θρίαμβο της ομάδας του.

Τέλος εύγε και στον Μάνουελ Νόιερ που αναδεικνύεται σε μία μεγάλη μορφή του γερμανικού ποδοσφαίρου και έχει φυσικά το ταλέντο να φθάσει σε επίπεδα τεράστιων συμπατριωτών προκατόχων του όπως οι Σεπ Μάγιερ, Χάραλντ Σουμάχερ και Όλι Καν.