Όταν ο Τόμας βύθισε σε 2ο πένθος το «κόκκινο» Λίβερπουλ

Τον συγκεκριμένο τίτλο δικαιούται, πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη ( αλλά ασφαλώς δεν είμαι ο μόνος που έχει ανάλογη, για τουλάχιστον τους νεόκοπους φίλους του αγγλικού  ποδοσφαίρου, «περίεργη» ετυμηγορία), εκείνο του Μάικλ Τόμας λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 26ης Μαΐου του 1989. Όταν ο διεθνής άγγλος μέσος της Άρσεναλ κυριολεκτικά στην τελευταία φάση του αγώνα βοήθησε την ομάδα του να αρπάξει,  μέσα στο «Άνφιλντ»,  από τα χέρια της Λίβερπουλ, τον τίτλο.

Και μάλιστα να στέψει την ομάδα του πρωταθλήτρια Αγγλίας,  , όχι  όπως έγινε εφέτος με εκείνο του Αγκουέρο στην καθαρή διαφορά τερμάτων των +8 γκολ,  αλλά λόγω …καλύτερης επίθεσης από πλευράς «κανονιέρηδων» σε σχέση με την βασική τους αντίπαλο  «κόκκινη αρμάδα»  του Κέννι Νταλγκλίς και τότε.

Εκείνα τα στοιχεία όμως που  θεωρώ πως γέρνουν την πλάστιγγα της …Ιστορίας  στα όσα διαδραματίστηκαν πριν από 23 χρόνια στο σπίτι της μακράν τότε κορυφαίας ομάδας της Αγγλίας είναι ένας συνδυασμός …τραγωδίας και δάκτυλου της μοίρας. Που συνέθεταν την άνευ προηγουμένου και επομένου μέχρι σήμερα  τελική αναμέτρηση των δύο βασικών μνηστήρων του τίτλου της συγκεκριμένης σεζόν (1988-89) στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος (που τω καιρώ εκείνω ονομαζόταν απλά 1η κατηγορία).

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά : Όλα ξεκίνησαν λίγες εβδομάδες νωρίτερα, με  την πλέον αποφράδα ημέρα του αγγλικού ποδοσφαίρου. Το απόγευμα της 15ης Απρίλη της ίδιας χρονιάς  σ’ ένα άλλο σπουδαίο αγγλικό γήπεδο, το «Χίλσμπορο» του Σέφιλντ (έδρα της τοπικής Γουένσντεϊ).

Όταν λίγο λεπτά μετά την έναρξη του ημιτελικού του κυπέλλου της χώρας ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότιγχαμ Φόρεστ ο υπερβολικός συνωστισμός εξ αιτίας εισβολής από μία θύρα εκατοντάδων τζαμπατζήδων σε μία από τις εξέδρες ορθίων και ο επακόλουθος πανικός είχαν σαν συνέπεια να χάσουν την ζωή τους  από ασφυξία 96  άτομα (οι 95 εξ αυτών επί τόπου  και ένας  αρκετό καιρό αργότερα υποκύπτοντας επίσης στα αθεράπευτα του τραύματα) και να τραυματιστούν συνολικά 766 φίλαθλοι. Άπαντες οπαδοί των «κόκκινων».

Η Βρετανία αλλά και ο κόσμος γενικά ποδοσφαιρικός και όχι μόνον συγκλονίστηκαν από  τα τραγικό εκείνο γεγονός ενώ πολλά έμελλε να αλλάξουν στην πατρίδα της μπάλας  εξ αιτίας του. Και  φυσικά περισσότερο πληγωμένη ήταν η  τεράστια οικογένεια της Λίβερπουλ.  Ουκ ολίγα πράγματα άρχισαν  στην «κόκκινη οικογένεια» να αλλάζουν μετά από εκείνο το ολέθριο απόγευμα και φυσικά όχι όλα προς το καλύτερο.

Μεταξύ τους το αγωνιστικό πρόγραμμα της ομάδας που δεν έδωσε  στο υπόλοιπο του ίδιου μήνα ούτε ένα ματς για το πρωτάθλημα. Με τον μεγάλο Σκωτσέζο προπονητή της να είναι  τις επόμενες ημέρες μόνιμη  φιγούρα θλίψης μεταξύ των φίλων και συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας,   δίνοντας το «παρόν» σε όλες τις κηδείες των άτυχων φίλων της ομάδας  των οποίων το νήμα της ζωής κόπηκε πρόωρα και  με τέτοιο αποτρόπαιο τρόπο στο «Χίλσμπορο».

Και όλα αυτά ενώ η ..ζωή του αγγλικού πρωταθλήματος και ποδοσφαίρου συνεχιζόταν για τους υπόλοιπους με την ομάδα του μεγάλου λιμανιού να είναι βασική διεκδικήτρια μαζί με εκείνη του Τζορτζ Γκρέιαμ για το στέμμα της ποδοσφαιρικής βασίλισσας της χώρας  καθώς και ενός νταμπλ ιστορικού.

Το πρώτο της επίσημο ματς μετά από το απόγευμα θανάτου στο «Χίλσμπορο» ήταν το ισόπαλο 0-0 κόντρα στην αιώνια αντίπαλο Έβερτον στις 3 Μάη στο «Γκούντισον Πάρκ». Ήδη η Άρσεναλ είχε ξεπεράσει κατά πέντε βαθμούς την αντίπαλο της  με τέσσερις αγωνιστικές να απομένουν και τη Λίβερπουλ να έχει ένα ματς λιγότερο (αλλά τη νίκη να προσφέρει  τρεις βαθμούς όπως ισχύει σήμερα).

Όμως παρά το πένθος και την οδύνη  και το εξαιρετικά βαρύ αγωνιστικό πρόγραμμα το καμάρι του μεγάλου λιμανιού και κάτοχος του πρωταθλήματος κατάφερε να πετύχει τέσσερις νίκες  στα ισάριθμα της παιχνίδια (διαδοχικά 1-0 τη Νότιγχαμ εντός, 2-1 τη Γουίμπλεντον  εκτός, και 2-0 και 5-1 εντός τις ΚΠΡ  και Γουέστ Χαμ αντίστοιχα). Και έτσι βρέθηκε εκείνη να οδηγεί την κούρσα με τρεις βαθμούς διαφορά από την αντίζηλο της που τα αλλαγμένα δεδομένα του προγράμματος την έφεραν να την αντιμετωπίζει σε ένα ματς ή ταν ή επί τας για αμφότερους στο «Άνφιλντ».  

Σε ένα  παιχνίδι που κόντρα στην παράδοση του ποδοσφαίρου της χώρας θα γινόταν δύο εβδομάδες μετά την τέλεση του τελικού του κυπέλλου ( ο οποίος σχεδόν μόνιμα ως και μέχρι πρόσφατα αποτελούσε το κλείσιμο της αυλαίας της σεζόν στην  Αγγλία). Το ματς αρχικά ήταν προγραμματισμένο να γίνει στις 23 Απρίλη και οι πρωτευουσιάνοι που στην αλλαγή του χρόνου βρέθηκαν 15 βαθμούς μπροστά από την αντίπαλο τους σιγά –σιγά άρχισαν να χάνουν έδαφος.  Και μία ήττα από τη Ντέρμπι Κάουντι και μία ισοπαλία κόντρα στη Γουίμπλεντον τον ίδιο μήνα  τους έριξαν στη 2η θέση.

Η Λίβερπουλ,  η οποία με την πλευρά της ήταν αήττητη από την …πρωτοχρονιά,  λόγω  βαθμολογικού αβαντάζ και πολύ περισσότερο  ποιότητας, έδρας αλλά  και …μομέντουμ ήταν πλέον το φαβορί για τον άτυπο αλλά απόλυτα ουσιαστικό τελικό του ….πρωταθλήματος.

Μάλιστα ατένιζε  προς  ένα ιστορικό τότε για τα δεδομένα της χώρας 2ο νταμπλ μετά το πρώτο του 1986. Και όλοι (πλην φυσικά «κανονιέρηδων») περίμεναν ότι θα κατάφερνε να το πραγματοποιήσει έστω με καθυστέρηση λίγων εβδομάδων και …ενός έτους (καθώς ένα χρόνο πριν η απίθανη Γουίμπλεντον με την απροσδόκητη της νίκη 1-0 στον τελικό του κυπέλλου την είχε αναγκάσει να… περιμένει).
Όμως  οι  σχετικές προβλέψεις δεν υπολόγιζαν ασφαλώς την τεράστια κόπωση των γηπεδούχων από τα διαδοχικά ματς  που ήταν αναγκασμένοι να δίνουν.

Καθώς από τις 3 του ίδιου μήνα το ματς – τελικός με τους Λονδρέζους ήταν το 7ο τους (και …μισή ώρα παραπάνω) σε  κάτι  περισσότερο από  τέσσερις εβδομάδες. Διότι εν τω μεταξύ είχαν δώσει και δύο για το κύπελλο. Τόσο τον εξ αναβολής ημιτελικό με τη Νότιγχαμ (νίκη 3-1 στο  «Όλντ Τράφορντ»)  όσο και τον τελικό (επικράτηση στην παράταση 3-2 της συμπολίτισσας Έβερτον στο «Γουέμπλεϊ» φυσικά).

Οι φιλοξενούμενοι από την πλευρά τους για να πανηγυρίσουν μέσα στο  λιμάνι έπρεπε όχι απλά να νικήσουν αλλά να το πετύχουν και με διαφορά  μεγαλύτερη του ενός γκολ. Και τούτο γιατί  οι «κόκκινοι» όχι απλά είχαν τον αέρα των  τριών βαθμών αλλά τεσσάρων γκολ καλύτερης  διαφοράς τερμάτων (65- 26 εκείνη της γηπεδούχου και 71-36 των Λονδρέζων).

Έτσι θα έπρεπε να ισοσκελίσουν εκτός από τους βαθμούς και την εν λόγω  διαφορά 2ο κριτήριο εξασφάλισης του τίτλου.  Και τη 2η μόνο μία νίκη με τουλάχιστον δύο γκολ… αέρα τους την παρείχε.

Το ματς κύλησε πάνω –κάτω φυσιολογικά στο πρώτο μέρος και οι δύο αντίπαλοι έμειναν στο 0-0 πριν οι φιλοξενούμενοι πάρουν ….θάρρος νωρίς στο δεύτερο με το γκολ του Σμιθ μόλις στο 52’. Δεν τους αρκούσε όμως αυτή η υποθήκη  καθώς ήθελαν ένα ακόμα για να  έρθουν στα ίσια βαθμοί και διαφορά τερμάτων των δύο μονομάχων και να υπερισχύει  εν προκειμένω η  δική τους παραγωγικότερη επίθεση που αποτελούσε το 3ο κριτήριο χωρισμού των αμνών από τα ερίφια.

Όλα έδειχναν ότι εύκολα ή δύσκολα η Λίβερπουλ θα δικαίωνε έστω και …. Οριακά τα προγνωστικά και θα  πανηγύριζε το πολυπόθητο και καθυστερημένο νταμπλ νούμερο 2 όμως στην τελευταία επίθεση της στο παιχνίδι, και πιο συγκεκριμένα  στο 92ο λεπτό ο Τόμας με σουτ έστειλε την Άρσεναλ για 7η φορά στην ιστορία της στον αγγλικό θρόνο και  γκρέμισε το ιστορικό όνειρο της αντιπάλου της. Η οποία μπορεί μεν ένα χρόνο αργότερα να ξαναπήρε για  18η φορά το στέμμα αλλά δεν συνήλθε ουσιαστικά ποτέ απόλυτα από το σοκ του «Χίλσμπορο».  

Και παραμένει μέχρι σήμερα καθηλωμένη σε εκείνη την επιτυχία στο πρωτάθλημα βλέποντας την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του αχόρταγου σερ Άλεξ Φέργκιουσον με τους πάνω –κάτω ασταμάτητους θριάμβους  στα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ όχι απλά να την φθάνει αλλά και από πέρυσι να την ξεπερνά.

Γίνεται λοιπόν από όλο αυτό το  δραματικό και ανατρεπτικό σενάριο   ίσως περισσότερο κατανοητό  για ποιο λόγο πιστεύω ότι η σημασία του εκεί και τότε γκολ του  μετέπειτα άσου της …Λίβερπουλ Τόμας έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό του Κουν Αγκουέρο σε βάρος της ΚΠΡ. Και δεν είναι απλά προϊόν  σκέψης κάποιου που αρέσκεται να ομολογεί ότι  είναι θιασώτης του «living in the past» (όπως αναφέρει και το ομώνυμο άλμπουμ αλλά και  τραγούδι  των λατρεμένων Jethro Tull).

Αν και μεταξύ μας κάθε πέρυσι και καλύτερα και στο αγγλικό πρωτάθλημα. Με τις εξαιρέσεις φυσικά που όπως εφέτος , καλή ώρα (για τη Μάντσεστερ Σίτι και τους φίλους της πρώτα απ’ όλα αλλά και όχι μόνον αναμφίβολα) τροφοδοτούν τη Βίβλο του ποδοσφαίρου στην πατρίδα του με ομολογουμένως σπουδαία κεφάλαια. Με ιστορίες όπου η μπάλα κάνει τα δικά της και μας τρελαίνει  (άλλους από χαρά και άλλους από λύπη γιατί δεν είναι πάντα όλοι κερδισμένοι φυσικά) με τα απίστευτα καμώματα της.

Eπιμέλεια: Γιάννης Καπαγερίδης