Κι έλεγα… να σου στείλω ένα γράμμα

Άλλωστε, το βιολί αυτό δεν τελειώνει. Είχε άλλωστε και χθες συνέχεια: κι άλλη ανακοίνωση (Βγενόπουλου). Το πρωί. Και μετά είχε επιστολή –πρίγκιπα. Την προανήγγειλε ο Τσάκας. Μετά την είδαμε κιόλας. Εν τω μεταξύ είχαμε μάθει και ότι αυτή η επιστολή (ή κάποια άλλη) επέχει θέση πληρεξουσίου το οποίο είχε ήδη λάβει ο δικηγόρος κ. Πετρόπουλος.

Τι; Όχι. Φυσικά και δεν περίμενα και πάλι μπας και μια νέα ανακοίνωση-δήλωση-επιστολή-«κύκλος» δώσει μία ακόμη διάσταση στο θέμα. Μήπως, π.χ. η πλευρά Βαρδινογιάννη (ή και η πλευρά Βγενόπουλου) χαρακτήριζε την επιστολή «κάπως», την υπόθεση κάπως αλλιώτικα και, γενικά, σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Ένα πάντως είναι το βέβαιο: η όλη αυτή ιστορία (σε όλες τις διαστάσεις της) είναι μάλλον πρωτοφανής για τον Παναθηναϊκό και, στο τέλος της ημέρας, δεν τιμά κανέναν. Κι αυτό για έναν απλό λόγο που, είμαι βέβαιος ότι και οι τρεις (προς το παρόν) πλευρές γνωρίζουν και θα έπρεπε να έχουν λάβει ως τώρα υπόψη τους:

Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δεν δύναται –λόγω γνώσεων, ενδιαφερόντων και… μπελάδων που πέφτουν στο κεφάλι του σαν το χαλάζι τους τελευταίους μήνες- να αντιληφθεί, ούτε λεπτές νομικές (ή οικονομικές) έννοιες που μπορεί ακόμη και να κρύβονται ανάμεσα σε λέξεις ανακοινώσεων, δηλώσεων ή επιστολών, ούτε τι ακριβώς σημαίνει ή μπορεί να σημάνει η «χ» λεπτομέρεια.

Αυτό που αντιλαμβάνεται είναι ότι μια ιστορία θεωρητικώς απλή, ή δεν είναι απλή (οπότε ανησυχεί για το τι κρύβει) ή δεν του παρουσιάζεται απλά (οπότε απορεί για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και αν επίσης κρύβεται κάτι πίσω –και- απ’ αυτό το γεγονός!). Και, αναπόφευκτα, αυτό που μένει είναι, εν τέλει, το «μπούγιο» -ενισχυμένο, φυσικά και από την «καζούρα» που τρώει σχετικώς από τους «απέναντι».

Όμως η καζούρα είναι μέσα στο παιχνίδι (και κάθε τόσο βρίσκει αφορμές και για ανταπόδοση…), Αλλά «μπούγιο» τέτοιου είδους γύρω από τον Παναθηναϊκό , οι φίλοι του δεν έχουν συνηθίσει. Και τους ξενίζει. Και επειδή τραβάει αρκετό καιρό τώρα, έχω κι έναν φόβο ακόμη, Ότι τους βάζει σε μια διάθεση «άλφα» που, με απλά λόγια θα την ονομάζαμε «αποδοχής».

Αντιλαμβάνεστε τι λέω: σε μια διάθεση του είδους «ε, ήρθε η ώρα και για μας να βιώσουμε μια κατάσταση που ως τώρα κοροϊδεύαμε. Τι να γίνει; Έτσι είναι η ζωή». Σε τέτοιες εποχές, κάτι τέτοιο δεν είναι δύσκολο να παγιωθεί ως λογική, θα είναι όμως πολύ επικίνδυνο. Κι αυτό επειδή οι προηγούμενες περιπτώσεις τέτοιου είδους, αφορούσαν ανυπέρβλητα αντικειμενικά προβλήματα. Ενώ η συγκεκριμένη, όχι ανυπέρβλητα (ακόμη κι αν τα θεωρήσει κάποιος αντικειμενικά). Και δεν θα επεκταθώ άλλο ως προς αυτό. Δεν χρειάζεται κιόλας. Προς το παρόν, τουλάχιστον…