Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός: Τα ντέρμπι της ζωής μας

Λίγες ώρες απέμειναν ακόμα για το μεγάλο ντέρμπι της αγωνιστικής μεταξύ των δύο αιωνίων. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός διασταυρώνουν απόψε τα ξίφη τους στο «Απόστολος Νικολαΐδης» σε ένα ματς τελικό παρά τη βαθμολογική διαφορά των δύο ομάδων. Τι άλλο θα μπορούσε άλλωστε να ‘ναι ένα τέτοιο ντέρμπι;

Κάθε φίλαθλος των δύο ομάδων -και όχι μόνο- έχει τουλάχιστον ένα παιχνίδι μεταξύ των δύο μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου το οποίο τον έχει σημαδέψει και εδώ στο Onsports σας γράφουμε για τα ματς αυτά. Είτε ήμασταν μέσα, είτε έξω από το γήπεδο.

Το ομολογώ. Θα ήταν πιο εύκολο να γράψω για όλες εκείνες τις φορές που ο Ντούσκο ερχόταν στη Νέα Φιλαδέλφεια με την κόκκινη φόρμα ή το γκολ του Νικολαϊδη στον Βάντζικ με πλάτη στο τέρμα. Το θέμα μας όμως δεν είναι η ΑΕΚ. Εκεί θα έγραφα βιβλίο.

Ωστόσο υπάρχει ένα παιχνίδι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός το 1994 το οποίο μου έκανε εντύπωση. Ίσως γιατί ήταν πρωτομαγιά και ήμουν στη Σύρο στην οικογενειακή θαλπωρή μετά από έναν μεσημεριανό μουσακά της ελληνίδας μάνας.

Πρέπει να έφαγα δύο πιάτα. Όσα και τα γκολ που είχε πετύχει ο Ολυμπιακός στο Στάδιο. Το ένα μάλιστα δεν γίνεται να το ξεχάσω. Αυτό το κάτι σαν ψαλίδι του Κρις Καλαντζή έμοιαζε στα μάτια μου σα να είδα εξωγήινο. Και το φάουλ του Μητσάρα θυμάμαι. Συστημένο το ‘στειλε ο Σαραβάκος. Όπως πάντα.

Είχε κι άλλα καλούδια αυτό το ντέρμπι το οποίο ήταν και ματσάρα και με κόσμο από τις δύο πλευρές. Τον «τσακωμό» του Βάντζικ με τον Γκώνια στο φινάλε που ο Παναθηναϊκός πίεζε για την ισοφάριση και την επική ατάκα του Νίκου Παπαδογιάννη όταν ο Καραπιάλης αστόχησε σε κενή εστία: «σημαδεύει τα πετεινά του ουρανού».

Α! Μ’ αυτά και μ’ αυτά και το διπλό του Παναθηναϊκού στο «Καραϊσκάκη» τον Δεκέμβριο του 1995 θυμήθηκα. Σε μια τσιπουροκαφετέρια μαζί με τον μπαρμπαΦώσκολο ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε προς τέλος με το σκορ στο 1-1. Που να ξέραμε οι δόλιοι τι ετοίμαζε ο Καπουράνης στο 88’ και πόσα τραπέζια θα αναποδογύριζαν εκείνο το βράδυ!

Εκεί στα τέλη του προηγούμενου αιώνα το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ όπου ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη 4-2 επί των «πράσινων» δύσκολα θα σβηστεί από την μνήμη μου. Δεν είναι τόσο η ανατροπή και ο τρόπος που ήρθε, μια και ο Παναθηναϊκός είχε προηγηθεί από νωρίς 2-0, αλλά κυρίως το εξαιρετικό βράδυ και το τελευταίο τέρμα του Βασίλη Καραπιάλη απέναντι στον Γιόζεφ Βάντσικ.

Ο «Μπίλαρος» ήταν η μεγάλη μου αδυναμία και νομίζω πως δύσκολα θα μπορέσουμε να δούμε έναν Έλληνα ποδοσφαιριστή να κάνει τέτοια… μαγικά με την μπάλα στα πόδια. Οπότε νομίζω πως μπορείτε να καταλάβετε γιατί κάθε φορά που τυχαίνει να βλέπω τα στιγμιότυπα από εκείνο το ματς να βλέπω ξανά και ξανά την μαγική λόμπα του Καραπιάλη στο τέλος του ματς, όπου «σφράγισε» και τη νίκη του Ολυμπιακού. Και από την στιγμή που γίνεται έναντι του «αιώνιου» αντιπάλου και είναι και ανατροπή, δύσκολα μπορεί να διαγραφεί από την μνήμη.

Ήμουν 9 χρονών ακόμα αλλά να παρακολουθήσω μπάλα δεν ήθελα. Απροσάρμοστος φίλε. Τίποτα. Ο πατέρας μου είχε απηυδήσει και ερχόταν κάθε Δευτέρα και μου ‘λεγε τα σκορ της Κυριακής σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ για να με κάνει να ευαισθητοποιηθώ. Πού να ‘ξερε πως μέσα μου έλεγα κάτι περί γραψίματος και… γενετικών οργάνων. Όλα αυτά βέβαια άλλαξαν μια Κυριακή του 2000. Τότε που με ανάγκασε με κάτι φίλους του να δούμε Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο σαλόνι μας. Δεν καταλάβαινα πολλά, μην νομίζεις. Μόνο και μόνο που έβλεπες τους τρελαμένους μπαμπάδες βέβαια σου αρκούσε για να περάσεις καλά. Βάζει γκολ κάποια στιγμή ο Ολυμπιακός και το μισό σαλόνι βρίσκεται στον αέρα. Πειράγματα από εδώ, γκαβίδια από εκεί. Και μέσα στον… όχλο κάποιος αναφωνεί «άχρηστε Βαζέλα γκολ σήμερα δεν βάζεις».

Ρωτάω τον πατέρα μου ποιον εννοούσε «Βαζέλα» και εκείνος μου απαντάει: «Δεν είπε Βαζέλα, αλλά Βαζέχα». Κι εκεί κόλλησα. Δεν ξέρω το γιατί, απλώς έγινε. Το βλέμμα μου καρφώθηκε στην τηλεόραση και έβλεπα συνεχώς αυτόν τον παίκτη… Βαζέλα ή Βαζέχα με το νο.9. Τελικώς γκολ δεν έβαλε καθώς στην καλύτερή του ευκαιρία είχε δοκάρι και το είχα παράπονο. Ήθελα να τον δω να βάζει γκολ. Και κάπως έτσι ξεκίνησα να βλέπω μπάλα. Για να τον δω επιτέλους να βάζει γκολ (πού να ‘ξερα).

Για την ιστορία ο Παναθηναϊκός ανέτρεψε το σκορ με τέρματα του Γκαλέτο και του Λυμπερόπουλου, πριν έρθει ο Αλεξανδρής να διαμορφώσει το τελικό 2-2.

Θυμάμαι καλά αρκετά ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, όμως αυτό που επέλεξα ήταν της σεζόν 1993-94. Ο Παναθηναϊκός υποδεχόταν τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, σε ένα ματς που είχε γίνει μεσημέρι.

Το Ολυμπιακό Στάδιο δεν ζούσε τα... μεγαλεία της δεκαετίας του '80 όταν φιλοξενούσε ακόμα 73.000 φίλους των δύο αντιπάλων, ωστόσο και οι 40.000 που βρίσκονταν εκεί ήταν ικανοί να μεταδώσουν τον δικό τους παλμό στην αναμέτρηση. Επίσης, ήταν το πρώτο ντέρμπι που είχα δει ζωντανά από την εξέδρα του Παναθηναϊκού.

Ο Κρις Καλαντζής στην ποδοσφαιρική του μετάβαση από τους «πράσινους» στους «ερυθρόλευκους» σκόραρε με ένα απίστευτο βολ πλανέ και οι φιλοξενούμενοι διπλασίασαν τα τέρματά τους με τον Χαντζίδη. Τελικά οι γηπεδούχοι το μόνο που κατάφεραν ήταν να μειώσουν σε 1-2 με τον Σαραβάκο.

Δεν θα σου πω ψέματα αναγνώστη. Ο λόγος που έχει χαραχτεί αυτός ο αγώνας στο μυαλό μου, είναι για τα δύο λεπτά πανζουρλισμού που επικράτησε στα επίσημα όταν στο 0-1 μου ξέφυγε η... απαγορευμένη λέξη. Το «γκολ». Στο καπάκι μας την έπεσε η μισή θύρα και ήμασταν τυχεροί που υπήρχαν ψύχραιμοι και δεν βάλαμε σφαλιάρες και στην τσέπη.

Αρχικά μου έκανε εντύπωση που ο κύριος Νίκος ήθελε να παραμείνουμε στο γήπεδο μετά το σκηνικό αυτό και στην πορεία φυσικά δεν ξαφνιάστηκα που δεν είδαμε ποτέ ξανά μαζί κανένα ντέρμπι από τις εξέδρες.

Τα ντέρμπι των «αιωνίων» κατέχουν ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δύσκολα θα «κολλήσεις» μόνο με ένα κι αν αρχίζεις να αναλύεις θα… ξημερώσεις! Στο μυαλό μου ήρθε το παιχνίδι της 12ης Ιανουαρίου 2003 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, για την 14η αγωνιστική της Α’ Εθνικής. Συγκλονιστικό παιχνίδι σε ένα κατάμεστο γήπεδο και με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να ανακάμψει μετά από δύο αυτογκόλ και να κερδίσει με 3-2, έχοντας πετύχει όλα τα γκολ του ματς!

Στο 9’ ο Χένρικσεν με αυτογκόλ άνοιξε το σκορ για τον Ολυμπιακό και στο 18’ ο Ολιζαντέμπε ισοφάρισε για το «τριφύλλι». Στο 55’ ο Κυργιάκος με νέο αυτογκόλ έδωσε ξανά το προβάδισμα στους «ερυθρόλευκους» αλλά στο 72’ με εξαιρετική εκτέλεση φάουλ του Άγγελου Μπασινά, ο Παναθηναϊκός έκανε το 2-2. Στο 77’ ήρθε η λύτρωση από τον Γιόνα Κόλκα.

Ο Φινλανδός, λίγα λεπτά μετά την είσοδο του στην αναμέτρηση, έφερε τη μπάλα στο δεξί έξω από την περιοχή, έκανε το σουτ και οι «πράσινοι» ολοκλήρωσαν την ανατροπή!

Κάθε φορά που πλησιάζει ντέρμπι, ανοίγω το σεντούκι των αναμνήσεων. Κι είναι όμορφα εκεί μέσα… Γίνεσαι πάλι παιδί, κάτι τέτοιες στιγμές. Τότε που κόλλαγα το αυτί μου στο ραδιόφωνο, από νωρίς-νωρίς για να ακούσω τι «παίζει» στο γήπεδο. Που φανταζόμουν τις μονομαχίες των παικτών, τις χαμένες ευκαιρίες, τα γκολ. Βλέπεις, φίλε, εσύ που τώρα έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσεις το ντέρμπι από 20 κάμερες, με 50 ριπλέι σε κάθε φάση, που μπορείς να δεις όχι απλά τους παίκτες αλλά μέχρι και τι χρώμα είναι τα κορδόνια του παπουτσιού τους, τον καιρό εκείνο, η τηλεοπτική μετάδοση ενός αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος, ενός ντέρμπι ήταν όχι απλά δύσκολη αλλά σπανιότατη.

 Για πολλά χρόνια, όποιος από εμάς δεν πήγαινε στο γήπεδο απλά… φανταζόταν! Άκουγε και φανταζόταν… Κάπως έτσι χτίσαμε τους μύθους μας. Για άλλους ο Σαραβάκος και για άλλους ο Αναστόπουλος. Για άλλους ο Βαζέχα και για άλλους ο Καραπιάλης… Για άλλους τα πράσινα και για άλλους τα κόκκινα θεριά! Μετά «Αθλητική Κυριακή» και την επομένη, ντουγρού στο περίπτερο για την εφημερίδα. Την «Ηχώ» ή το «Φως» ανάλογα με το στρατόπεδο… Τυχερά τα σημερινά παιδιά. Τα έχουν όλα στο πιάτο. Το δορυφορικό. Ή μήπως άτυχα; Καλό ντέρμπι! Καλή απόλαυση! Έστω και χωρίς να αφήνετε τίποτα στη φαντασία…