Μουντιάλ χωρίς Ιταλία, χωριάτικη χωρίς φέτα

Από την ώρα που κατάλαβα πως υπάρχω, περιμένω με αγωνία αυτό το ραντεβού που λέγεται Μουντιάλ . Και το 1978 ήμουν μόλις 2 ετών για να θυμάμαι τι έγινε και πώς έγινε, το 1982 θυμάμαι σαν τώρα, την Ιταλία του Πάολο Ρόσι, του Ντίνο Τζοφ  και των άλλων παιδιών να κάνουν πλάκα στη Δυτική Γερμανία στον τελικό και να το σηκώνουν πανηγυρικά μέσα στην Ισπανία. Ηχεί ακόμη στα αυτιά μου η φωνή του σπουδαίου, Γιάννη Διακογιάννη, να περιγράφει την επικράτηση του ποδοσφαίρου της φαντασίας, του μπρίο, της φινέτσας απέναντι στο ποδόσφαιρο του ορθολογισμού και των κομπιούτερ. Και κάπως έτσι, δεν ήθελε και πολύ να γίνει η ζημιά και να δηλώνω από τότε Ιταλία!

Kι ας ήμασταν 9 φορές στις 10 του μισό-μηδέν. Κι ας έπρεπε να περάσουν 24 ολόκληρα χρόνια κι έξι Μουντιάλ για να ξαναφτάσει η squadra azzurra ξανά στην κορυφή. Δεν με ενδιέφερε. Με ένοιαζε μόνο να έρθει ξανά η ώρα της σέντρας και να δω αυτούς τους τύπους με τα μπλε να μπαίνουν στο γήπεδο και να παίζουν ποδόσφαιρο. Τον Βιάλι, τον Σκιλάτσι, τον Ντελ Πιέρο, τον Τότι, τον Μαλντίνι, τον Καναβάρο, τον, τον, τον…

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr