Όταν τελειώνουν συμβόλαια, δεν τελειώνει η ζωή…

Στο ξεκίνημα της σεζόν, όταν ο Βιτάλ μας τρέλανε με τις ντρίπλες του και την τεχνική του, άρχισαν κατευθείαν οι υπερβολές: «να πάμε να δώσουμε την ρήτρα να τον αποκτήσουμε τον παιχταρά». Βέβαια, μιλάμε για ρήτρα 4 εκατομμυρίων για το 50% των δικαιωμάτων του… Οι πιο μαζεμένοι είπαν «θα πρέπει να παζαρέψει ο Παναθηναϊκός με την Κορίνθιανς, μπας και ρίξει την ρήτρα». Και οι υπόλοιποι είπαμε ότι θα πρέπει πρώτα να τον δούμε σε τουλάχιστον 15-20 παιχνίδια και μετά θα έχουμε μια κάποια εικόνα – μιλάμε άλλωστε για έναν 22χρονο Βραζιλιάνο, που πρώτη φορά παίζει μακριά από την πατρίδα του.

Μερικές εβδομάδες μετά η φωτογραφία του Βιτάλ δεν έχει θολώσει, αλλά ο ενθουσιασμός έχει κοπάσει. Ο Βραζιλιάνος, όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, οι αντίπαλοί του τον έχουν «διαβάσει» και δεν κάνει τα όργια που έκανε στο ξεκίνημα. Οπότε καταλήγουμε σε αυτό που έπρεπε να έχουμε πει από την αρχή: ας τον δούμε σε βάθος χρόνου, σε μια σειρά παιχνιδιών, να τον αξιολογήσουμε και στη συνέχεια να τον «κοστολογήσουμε», ώστε αν θέλουμε να τον κρατήσουμε με κανονική μεταγραφή, να δούμε πόσα χρήματα μπορούμε να δώσουμε και με πόσα θα είναι ικανοποιημένοι οι Βραζιλιάνοι.

Σε παρόμοιο μήκος κύματος μπαίνουν τώρα τα συμβόλαια του Βιγιαφάνιες και του Μαουρίσιο που τελειώνουν το καλοκαίρι. Η ποιότητά τους, δεδομένη. Οι προσδοκίες απ’ αυτούς, μεγάλες. Τα τελευταία τους παιχνίδια, πολύ καλά. Αλλά θυμίζω πως για τον Βιγιαφάνιες γκρινιάζουμε ενάμιση χρόνο τώρα, διότι έχει ένα πολύ υψηλό συμβόλαιο και δεν έχει κάνει τη διαφορά, διότι είχε το «θερμό επεισόδιο» με τον Χατζηγιοβάνη και γενικά έχει πολλά νεύρα. Και για τον Μαουρίσιο κάποιοι έλεγαν «κάναμε χαζομάρα που δεν τον δώσαμε στα τέλη Ιουλίου, όταν ήρθε πρόταση, κρατήσαμε παίκτη που δεν θα παίζει», παρότι είναι ένας παίκτης που νοικοκύρεψε ολόκληρη της ομάδα πέρυσι, από την πρώτη μέρα που ήρθε. Και σ’ αυτές τις δυο περιπτώσεις χρειάζεται υπομονή και χρόνος. Για να δούμε αφενός αν η καλή τους απόδοση θα έχει συνέχεια και διάρκεια, αφετέρου αν οι ίδιοι επιθυμούν να μείνουν και με πόσα χρήματα. Να δούμε τον ρόλο τους αλλά να ακούσουμε και τον προπονητή: τους θέλει; Τους θεωρεί απαραίτητους; Ή κρίνει ότι μπορεί να βρει νεότερους ή/και φτηνότερους που να του κάνουν τη δουλειά;

Ο Χουάνκαρ και ο Χατζηγιοβάννης, που επίσης μένουν ελεύθεροι το καλοκαίρι, είναι άλλου τύπου περιπτώσεις. Ο Παναθηναϊκός σαφώς και θα ήθελε να κρατήσει και τους δυο, διαβάζω ωστόσο στα ρεπορτάζ ότι από τους δυο ο Χουάνκαρ είναι πιο κοντά στην παραμονή σε σχέση με τον Χατζηγιοβάνη. Και εδώ θα υπάρξουν «αντιδράσεις»: όχι επειδή θα μείνει (αν μείνει) ο ποιοτικός Ισπανός, αλλά στην περίπτωση που φύγει ο ταλαντούχος Έλληνας. Εδώ δεν χρειάζεται να περιμένουμε να δούμε κάτι, σε βάθος χρόνου, από τους δυο παίκτες, ούτε (φαντάζομαι) είναι θέμα εισήγησης του προπονητή. Είναι θέμα οικονομικής διαπραγμάτευσης και θέλησης ή μη του ιδιοκτήτη να κάνει την υπέρβαση αν θέλει και να τους κρατήσει, να το πάρει πάνω του, όπως έκανε κάποτε με τον Βιγιαφάνιες ή τον Μαουρίσιο ή πρόσφατα με τον Παλάσιος και να τελειώσει το θέμα. Εκτός αν ο Χατζηγιοβάνης έχει πάρει απόφαση να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό, οπότε αλλάζει το πράγμα.