50 κεράκια που δεν έσβησαν ποτέ

Ήμουν ένας από τους τυχερούς που είχα τη δυνατότητα να δω το ντοκιμαντέρ «Wembley», με αφορμή τα 50 χρόνια από εκείνη την τεράστια ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού, μια μέρα πριν κυκλοφορήσει. Και η αλήθεια είναι ότι πήγα με την πεποίθηση, σχεδόν βεβαιότητα, ότι θα δω κάτι που λίγο – πολύ είχα ξαναδεί: πρωταγωνιστές να μιλάνε, ασπρόμαυρα πλάνα, λίγο Πούσκας, λίγο Άγιαξ στον τελικό, μπόλικος Ερυθρός Αστέρας στους ημιτελικούς και πρωτοσέλιδα της εποχής.

Δεν πρόκειται όμως για κάτι τέτοιο. Ο Σταμάτης Γαρρής και όλοι οι άνθρωποι που δούλεψαν γι’ αυτή την ωριαία ταινία, μας χάρισαν ένα πραγματικό αριστούργημα. Όχι απ’ αυτά που λέμε «να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νέοι», αλλά ένα πραγματικό ταξίδι στο χρόνο, γεμάτο χρώμα – καθώς «χρωματίστηκαν» τα ασπρόμαυρα πλάνα, ανέκδοτο υλικό, γνωστές και άγνωστες ιστορίες, γέλιο, συγκίνηση και πρόσωπα αγαπημένα όχι μόνο στους φίλους του Παναθηναϊκού αλλά σε όλους τους ανθρώπους που κάπου μέσα τους διατηρούν ακόμα μια γωνίτσα όπου καίει η αγάπη για το ποδόσφαιρο.

Η πορεία του Παναθηναϊκού μέχρι τον τελικό του Γουέμπλεϊ, δεν ήταν για την εποχή εκείνη μια υπόθεση μόνο του Παναθηναϊκού αλλά ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου και του ελληνικού λαού, όπως αντίστοιχα το ευρωπαϊκό κύπελλο της ΑΕΚ το 1968 δεν είναι «κτήμα» αποκλειστικά της ΑΕΚ αλλά χαρά και υπερηφάνεια όλων. Και υπό αυτό το πρίσμα, το «Wembley» είναι η καταγραφή μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, γεμάτης καταπίεση, σκοτεινιά, θολούρα και «σκλαβιά», όπου ένα μεγάλο κομμάτι του λαού βρήκε μια διέξοδο, ανέβασε για λίγο το κεφάλι στην επιφάνεια και πήρε μια ανάσα ελευθερίας. Μια ανάσα χαράς.

Δεν έχει σκοπό να σε συγκινήσει με το ζόρι αυτό το ντοκιμαντέρ – αλλά θα συγκινηθείς. Δεν φτιάχτηκε για να σε κάνει να χαμογελάσεις ή να γελάσεις – αλλά σε κάποια σημεία, αβίαστα, θα συμβεί κι αυτό. Δεν έχει αφηγήσεις που θα σε κάνουν να βαρεθούν ή να σκεφτείς πόσες φορές τα έχεις ξανακούσει όλα αυτά – έχει ανθρώπους που είναι η ζωντανή ιστορία του συλλόγου και του ποδοσφαίρου να μοιράζονται μαζί μας τις δικές τους εικόνες, όλα αυτά που ένιωσαν και βίωσαν, όλα αυτά που θυμούνται σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν είναι ένα «τζάκι», όπου ο παππούς κάθεται γύρω από τη φωτιά και σου λέει ιστορίες. Είναι μια χρονοκάψουλα, όπου οι πρωταγωνιστές σε παίρνουν από το χέρι και σε ταξιδεύουν στην εποχή που ήταν νέοι, που ξανανιώνουν και οι ίδιοι και σου δείχνουν μέσα από τα μάτια τους, όλα αυτά που έζησαν 50 χρόνια πριν.

Λέμε συχνά ότι δεν γυρίζονται συχνά ή γυρίζονται σπάνια αξιόλογα αθλητικά ντοκιμαντέρ στη χώρα μας. Ότι συνήθως γίνονται με έναν τρόπο μονότονο, «παλιακό», που δεν μπορεί να αγγίξει τους νεότερους, ότι απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά στις μεγαλύτερες ηλικίες, σαν να είναι καταδικασμένα να θυμίζουν «Επίκαιρα» της ΥΕΝΕΔ. Αυτή τη φορά έχουμε τη χαρά να δούμε κάτι πραγματικά μοντέρνο με σεβασμό στο παρελθόν, με σκηνοθεσία «γρήγορη» και πλάνα διαφορετικά, με ζουμ σε πρόσωπα και γκρο-πλαν σε χαμόγελα, με ωραία μουσική και αρχειακά πλάνα από τους αγώνες, από τη Λεωφόρο, από το Βελιγράδι, από το Λονδίνο. Με συνεντεύξεις Ελλήνων και ξένων πρωταγωνιστών, παικτών, δημοσιογράφων και φιλάθλων.

Πολλά μπράβο στο Σταμάτη Γαρρή και την ομάδα του, για ένα «διαμάντι» αντάξιο της τεράστιας εκείνης πορείας και των 50 χρόνων από την πορεία μέχρι τον τελικό. Να το δείτε απόψε στην ΕΡΤ3 ή από αύριο στο Ertflix, να το ψάξετε όποτε έχετε χρόνο, διότι θα είναι μια ώρα από τη ζωή σας που πραγματικά θα περάσετε πολύ όμορφα. Και έχουμε μεγάλη ανάγκη, ειδικά αυτή την εποχή, να υπάρχουν πράγματα που μπορούν να μας κάνουν να περνάμε όμορφα, ειδικά όταν έρχονται από τον χώρο του αθλητισμού τον οποίον κάποιοι αγαπάμε τόσο πολύ, αλλά κάποιοι άλλοι φροντίζουν καθημερινά να τον μουτζουρώνουν και να τον λεκιάζουν με τον χειρότερο τρόπο.