«Τα του Βόβορος τω Βόβορι»

Έχει πλάκα να βλέπεις τι γράφουν οι άνθρωποι πριν ξεκινήσει η σεζόν, κρίνοντας παίκτες και προπονητές και ένα πρότζεκτ ολόκληρο βιαστικά και χωρίς να το έχουν δει ούτε δευτερόλεπτο στο παρκέ και τι γράφουν οι ίδιοι άνθρωποι μετά από μια νίκη και μια εμφάνιση όπως αυτή του Παναθηναϊκού κόντρα στη Φενέρ. Μιλάμε για τη μέρα με τη νύχτα. Μιλάμε για απαξίωση που μετατράπηκε σε αποθέωση, για μπινελίκια που μεταμορφώθηκαν σε λόγια λατρείας, για ανάθεμα που έγινε θαυμασμός.

Όσοι έχουν υπομονή, έχουν και τη σύνεση να περιμένουν να δουν πρώτα πράγματα και μετά να μιλήσουν και να κρίνουν. Αλλά όσοι είχαν την τύχη να γνωρίζουν τον κόουτς Βόβορα, όσοι θυμούνται τα δυο ματς που κοουτσάρισε την ομάδα πέρυσι, πριν ξαναγυρίσει ο Πιτίνο, το πώς τα κέρδισε και τι εικόνα έβγαλε η ομάδα, είχαν μια ελπίδα ότι η χρονιά φέτος μπορεί να κυλήσει καλύτερα από τα απαισιόδοξα σενάρια και τα μοιρολόγια, που μιλούσαν για καταποντισμό και ρεζιλίκια.

Σε μια χρονιά δύσκολη από την πρώτη στιγμή της, για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια χωρίς Γιαννακόπουλο στο τιμόνι, ήταν δεδομένο ότι το μπάτζετ θα χαμήλωνε - και μαζί του οι προσδοκίες. Ότι ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε σε παίκτες με χαμηλότερα συμβόλαια και χαμηλότερο πρεστίζ σε σχέση με το παρελθόν, παίκτες με ένα σωρό ερωτηματικά πάνω από τα κεφάλια τους (για το αν θα αντέξουν τα πόδια τους, για το αν έχουν κίνητρο, για το αν όντως ψάχνουν ένα ριστάρτ, για το αν μπορούν να σταθούν στο επίπεδο της Ευρωλίγκας). Και ήταν δίκαιο (και έγινε πράξη) να δοθεί η ευκαιρία σε ένα παιδί της Παναθηναϊκής οικογένειας, έναν ταπεινό άνθρωπο, δουλευταρά και χαμηλών τόνων, όπως είναι ο Γιώργος Βόβορας.

Αυτή η ομάδα, που ξεκίνησε με διπλό στη Ρωσία, που έχασε στην παράταση από την πανίσχυρη Μπαρτσελόνα στην Ισπανία και διέλυσε τη Φενέρ, είναι έργο Βόβορα. Βεβαίως και στο χτίσιμό της συνεργάστηκε ο Διαμαντίδης με τον Αλβέρτη και τον Τριαντόπουλο, αλλά ο σχεδιασμός τελειώνει με το πρώτο τζάμπολ και την ευθύνη από κει και πέρα την έχει ο προπονητής. Σε τέσσερα παιχνίδια ως τώρα, χωρίς ούτε σε ένα να έχει όλους τους παίκτες στη διάθεσή του, χωρίς να έχει πάρει ούτε διαιτητικό κουκούτσι σε κανένα ματς έχασε «καθαρά» μόνο από τον καλύτερο Ολυμπιακό. Με έναν ελεεινό ορισμό αγώνων (με ταξίδια τις πρώτες αγωνιστικές σε Ρωσία μέσω Λονδίνου για να παίξει με Χίμκι, ταξίδι στη Γαλλία για ματς που δεν έγινε με τη Βιλερμπάν, Βαρκελώνη στα καπάκια χωρίς ανάσα και Ζενίτ να ακολουθεί, διαβολοβδομάδα με δυο ταξίδια και μόνο Ολυμπιακό και Φενέρ εντός) και όλη αυτή την παλινωδία της Ευρωλίγκας για το ματς στη Γαλλία, ο Παναθηναϊκός του Βόβορα έχει καταφέρει κάτι σημαντικότερο από δυο νίκες σε τέσσερα ματς: έχει κερδίσει το σεβασμό αυτών που τον αγαπούν αλλά κι αυτών που αναγνωρίζουν την ιστορία του και «ζυγίζουν» σωστά το βάρος της φανέλας του.

Είναι έργο Βόβορα αυτή η ομάδα, που καταφέρνει να παίζει την ίδια συγκεντρωμένη και συμπαγή άμυνα επί 40 λεπτά. Είναι δικό του παράσημο, ότι πέρασε χειροπέδες στον Ντε Κολό και έβγαλε εκτός παιχνιδιού τον Βέσελι - από τον Ντουβερίογλου και τον Μαχμούτογλου, δεν γινόταν να χάσει… Είναι δική του επιτυχία, ότι βρήκε τον τρόπο να «καμουφλάρει» την απουσία του αρχηγού Ιωάννη Παπαπέτρου, δοκιμάζοντας ακόμα και σχήματα με τον Ουάιτ στο «3». Εκείνος πιστώνεται το ξέσπασμα του Νέντοβιτς, τη βελτίωση του Παπαγιάννη και του Όγκαστ, την ουσία που δίνει στο παιχνίδι ο Μποχωρίδης, τη σημαντική βοήθεια που πρόσφερε ο Σάικς. Και φυσικά δικό του πλάνο, από το καλοκαίρι κιόλας, ήταν ο ρόλος που παίζει στην άμυνα ο Σαντ-Ρος.

Ο Γιώργος Βόβορας είπε μετά το ματς ότι θα πάρει τηλέφωνο τον Ρικ Πιτίνο για να του πει πόσα πολλά deflections έκανε ο Παναθηναϊκός. Έχω την αίσθηση, ότι ο Πιτίνο θα πρόλαβε να πάρει πρώτος τον Βόβορα για να τον συγχαρεί, περήφανος που ο πρώην μαθητής του προόδευσε τόσο γρήγορα. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον, κανείς δεν έχει δικαίωμα να πει ότι ο Παναθηναϊκός «σίγουρα θα μπει οκτάδα» ή να ψελλίσει καμιά κοτσάνα τύπου «ε, και τι έγινε που έφυγε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος;», γιατί θα πέσει το ταβάνι του ΟΑΚΑ και θα μας πλακώσει… Αυτό όμως που μπορεί να πει όποιος αγαπάει το μπάσκετ και τον Παναθηναϊκό, είναι πως αυτή την ομάδα, χαίρεσαι πραγματικά να τη βλέπεις να παλεύει, να ιδρώνει και να ματώνει για μια κατοχή, για ένα ριμπάουντ, για ένα καλάθι. Και ότι αν συνεχίσει να προσπαθεί τόσο σκληρά, μόνο χαρά και υπερηφάνεια θα δίνει σε αυτούς που στέκονται δίπλα του.