Η ομάδα που ξεκουράζει τα μάτια και την ψυχή σου

Πάντα ήταν ωραίο να είσαι Λίβερπουλ - όχι μόνο την τελευταία χρονιά, που πήρε το πρωτάθλημα έπειτα από 30 χρόνια. Και πρόπερσι, που πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ, με εκείνη την επική τεσσάρα κόντρα στη Μπάρτσα. Και λίγα χρόνια πριν, που έχασε μεν τον τελικό του Europa από τη Σεβίλλη, αλλά είχε προλάβει να μας χαρίσει μια από τις πιο συναρπαστικές προκρίσεις, αυτήν απέναντι στη Ντόρτμουντ. Κι ακόμα πιο παλιά, σε εκείνον τον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης. Αλλά ακόμα και για τις αποτυχίες της, είναι ωραίο με έναν τρόπο να υποστηρίζεις αυτή την ομάδα, είχε ένα μελόδραμα το γλίστρημα του Τζέραρντ, έναν ποδοσφαιρικό λυρισμό το προπέρσινο χαμένο πρωτάθλημα που πήρε η Σίτι χάρη σε ένα σουτ του Κομπανί από τα 25 μέτρα.

Οι αποτυχίες, τα δάκρυα, τα "αχ", οι χαμένες ευκαιρίες, τα "έφτασε στη βρύση αλλά νερό δεν ήπιε", τα ψυχοδράματα και οι κοροϊδίες των "απέναντι" πλέον τελείωσαν. Φυσικά και είναι κομμάτι της ιστορίας της ομάδας και του αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά είναι πλέον παρελθόν. Δεν στοιχειώνουν πια την ομάδα και τον λαό της, δεν βαραίνουν τις πλάτες του Κλοπ, δεν αιωρείται κάποιο μεγαλοπρεπές "πρέπει" πάνω από το Άνφιλντ. Ούτε καν το "να ξαναπάρουμε στα καπάκια το πρωτάθλημα" ή "να φτιαχτεί η κόκκινη δυναστεία" δεν είναι κάτι που δείχνει να απασχολεί τον οργανισμό της Λίβερπουλ, όσο το να συνεχίσει να κάνει αυτό που τόσο ωραία κάνει το τελευταίο διάστημα: να παίζει ένα υπέροχο ποδόσφαιρο, πραγματικά διασκεδαστικό και για τους φίλους της και για τους ουδέτερους - και υποψιάζομαι, βαθιά μέσα τους, και για τους "εχθρούς".

Η περσινή Λίβερπουλ, μπήκε στο γήπεδο και πήρε μαρς το πρωτάθλημα, έχοντας ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια ομάδα που είχε την αμέσως προηγούμενη χρονιά και έφτασε μέχρι την κορυφή της Ευρώπης. Χωρίς να χρειάζεται να κάνει οικονομία η διοίκηση διότι έπρεπε να μείνουν λεφτά στον κουμπαρά για καινούργιο γήπεδο, χωρίς να κάνει οικονομίες η ομάδα ώστε να αγοράσει κάποια στιγμή τον Εμπαπέ ή τον Νεϊμάρ, ο Κλοπ απλά αποφάσισε ότι δεν χρειαζόταν ούτε έναν παίκτη 11άδας: η ομάδα είχε πετύχει μια αξιοθαύμαστη ομοιογένεια, ο καθένας ήξερε το ρόλο του, οι βασικοί ήταν βασικοί και οι αναπληρωματικοί δεν γκρίνιαζαν που δεν έπαιζαν, απλά όποτε χρειαζόταν έμπαιναν στο γήπεδο κι έκαναν τη δουλειά τους. Με σταρς αλλά όχι σούπερ-σταρς, με παίκτες με προσωπικότητα αλλά όχι ντίβες, με παιδιά διψασμένα για μπάλα αλλά όχι με τα μυαλά πάνω από τα κεφάλια της, η Λίβερπουλ έκανε πασαρέλα στο πρωτάθλημα, από την αρχή μέχρι το τέλος.

Και το ερώτημα, πριν το ξεκίνημα της φετινής σεζόν, είναι τι θα αποφάσιζε ο Κλοπ: ακόμα μια χρονιά με τους ίδιους και απαράλλακτους πρωταγωνιστές, άντε με μια-δυο ενέσεις για καλύτερο roatation, ή ουσιαστική ενίσχυση; Η απάντηση δόθηκε άμεσα και εμφατικά: in ο Τιάγκο, χωρίς να είναι out ο Βαϊνάλντουμ - ο Κλοπ προτίμησε να κρατήσει και τον πολύτιμο Ολλανδό κι ας τον χάσει ελεύθερο το καλοκαίρι, παρά να χαλάσει τη ¨μαγιά" του κέντρου του. In ο Τσιμίκας, για να έχει ανταγωνισμό ο Ρόμπερτσον και περισσότερη ευχέρεια επιλογών ο ίδιος. Και in ο Ζότα, για να μπορεί να φρεσκάρει τη μεσοεπιθετική του γραμμή χωρίς σκοτούρες και αλχημείες. In τρεις παίκτες, με συνολικό κόστος κάπου 85 εκατομμύρια, χωρίς να φύγει ούτε ένας βασικός: η εποχή που ο Μασεράνο ή ο Τσάμπι Αλόνσο ή ο Σουάρες έβλεπαν την ποδοσφαιρική τους εξέλιξη και την κατάκτηση τίτλων εκτός Λίβερπουλ, ανήκει στο παρελθόν.

Η φετινή Λίβερπουλ, στο ξεκίνημα της Πρέμιερ, είναι όπως η περσινή και η προπέρσινη: απολαυστική. Ξεκουράζει και τα μάτια και την ψυχή, σε κάνει να περνάς καλά και να χαίρεσαι το ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς το χαίρονται ο Κλοπ και οι παίκτες του. Τελειώνει το ματς και πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά πλατιά, όπως ο προπονητής της. Κι αυτό, δεν είναι απλά μια επιτυχία του ποδοσφαίρου που παίζει αυτή η ομάδα. Είναι το ποδόσφαιρο το ίδιο.