Γυρίζοντας το χρόνο έξι μήνες πίσω

Υπόθεση εργασίας: έστω ότι ο Παναθηναϊκός αποκλειόταν στο Κύπελλο από τον ΠΑΣ. Τι θα γινόταν λέτε μετά; Γκρίνια, μουρμούρα, απαξίωση, κατεβασμένα κεφάλια, διαλυμένη ψυχολογία. Κάποιοι θα φώναζαν και θα έγραφαν «Δώνη σήκω φύγε και πάρε και τον γιο σου μαζί», στην Ξάνθη ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε σε άθλια κατάσταση, θα μέναμε στις μεταγραφές που είχαν κλείσει ως εκείνο το ματς και τέλος.

Θυμάστε κάποιοι (λίγοι) τι λέγατε και τι γράφατε μετά την πρόκριση επί του ΠΑΣ; «Ε, δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο» και «ομάδα Β' Εθνικής αποκλείσαμε» και «υπερβολικός ο Δώνης που βούρκωσε». Κι όμως, ακόμα κι αυτοί οι λιγοστοί, κατάλαβαν κατά τις 5 το απόγευμα της Κυριακής, πόσο σημαντική τελική ήταν η πρόκριση επί του ΠΑΣ, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε (άθλια διαιτησία, ανατροπή, σούπερ δεύτερο ημίχρονο, τεράστιο πάθος): στην Ξάνθη ο Παναθηναϊκός όχι απλά κέρδισε, αλλά δεν άφησε την Ξάνθη να πάρει ανάσα. Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη φετινή εμφάνιση, αλλά η πιο πειστική νομίζω πως ήταν - σε ποιο άλλο ματς δεν έχει δεχτεί ούτε μια κλασσική ευκαιρία σε 90 λεπτά η άμυνα του Παναθηναϊκού;

Μέσα σε αυτό το πρότζεκτ που «τρέχει» εδώ και ενάμιση χρόνο, με πολλά και διάφορα προβλήματα, με σωστά και λάθη, με απαγόρευση μεταγραφών πέρυσι και «τρύπες» στο ρόστερ φέτος αλλά και με σωστές κινήσεις και πέρυσι και φέτος, είναι η πρώτη φορά που κοιτάζεις την ομάδα του Δώνη και βλέπεις αληθινή προοπτική. Όχι «πάμε μωρή Πανάθα» και «είναι βαριά η φανέλα», αλλά μια ομάδα πεισματάρα, μαχητική, με αρχές στο παιχνίδι της, που δείχνει να ξέρει τι ζητάει στο γήπεδο και πώς μπορεί να το πάρει. Πάνω απ' όλα, μια ομάδα του προπονητή.

Και μη βιαστεί κανείς να με πει «υπεραισιόδοξο», διότι δεν είπα ότι ο Παναθηναϊκός έγινε ομαδάρα ή θα πάει τρένο από δω και πέρα ή έλυσε όλα του τα ζητήματα. Σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά, μετά από τρεις συνεχόμενες νίκες - δυο σε πρωτάθλημα και μια σε κύπελλο, που (ξανα)βλέπουμε την ομάδα της καλοκαιρινής προετοιμασίας. Εκείνη που μας είχε «βγάλει τα μάτια», που έβαγλε το λάδι του Άγιαξ, που έτρεχε πολύ, που είχε κατοχή της μπάλας, που έβγαινε με ταχύτητα στην αντεπίθεση όταν έκλεβε τη μπάλα, εκείνη που έκανε τότε τον Δώνη να ανεβάσει τον πήχη και να κάνει λόγο για «ομάδα που θα είναι ανταγωνιστική στο πρωτάθλημα». Εκείνη που εξαφανίστηκε μόλις άρχισαν τα επίσημα παιχνίδια και αναρωτιόμασταν πού στην ευχή πήγε.

Με το ξεκίνημα του 2020, εκείνη η ομάδα έκανε την εμφάνισή της. Και αν όλα πάνε καλά, τις επόμενες εβδομάδες ο Δώνης θα έχει κάτι παραπάνω από μια 11άδα πλύνε - βάλε: ήδη ο Ανουάρ και ο Ναγκί έπαιξαν, ο Αγιούμπ και ίσως ένας επιθετικός είναι καθ'οδόν. Αλλά πέρα από τους καινούργιους και αυτούς που αναμένεται να έρθουν, ο Ζαχίντ πλέον ξέρει το ρόλο του και ο Μακέντα βρήκε τη φόρμα του, μαζί με καλές πάσες. Μπουζούκης και Χατζηγιοβάνης νιώθουν εμπιστοσύνη και την επιστρέφουν με καλές εμφανίσεις. Το κεντρικό αμυντικό δίδυμο είναι πλέον compact, ο Κουρμπέλης και ο Δώνης μπορούν να πάρουν ανάσες, τα δυο πλάγια μπακ έχουν επανέλθει στα περσινά τους στάνταρντς. Και η ομάδα δεν νικάει απλά, αλλά παράλληλα βελτιώνεται, καλυτερεύει, νοστιμίζει το παιχνίδι της, έχει ανάπτυξη και από τα άκρα και από τον άξονα, έχει ενδιαφέρον να κάθεσαι να τη βλέπεις. Και αυτό ακριβώς, να θέλεις να καθίσεις να τη δεις ή να πας στο γήπεδο, είναι ίσως το ίδιο σημαντικό με τα τρίποντα.