Οι νίκες είναι «καύσιμο», οι ήττες είναι «λάστιχο»

Έχει πολλά πράγματα να διορθώσει ο Ρικ Πιτίνο. Το ξέρουμε και το ξέρει και εκείνος καλύτερα από εμάς. Αλλά πάντα είναι πιο εύκολο να διορθώνεις τα «κακώς κείμενα» έχοντας πάρει τη νίκη - ακόμα κι αν αυτή έρθει δύσκολα, στην παράταση όπως έγινε με τον Ολυμπιακό ή στο τελευταίο σουτ όπως έγινε με τη Φενέρ. Οι νίκες είναι «καύσιμο» και βοηθούν το όχημα να πάει παραπέρα. Και παραπάνω.

Ο Παναθηναϊκός κάνει αυτό που δεν κατάφερε να κάνει στο ξεκίνημα της σεζόν - κι αυτό δεν είναι αιχμή για τον Αργύρη Πεδουλάκη: έχασε στις λεπτομέρειες από Βιλερμπάν, Μιλάνο και την Άλμπα πιο πρόσφατα. Δεν έπαιξε καλά και έχασε, τραυμάτισε την ψυχολογία του, δυσκόλεψε τη ζωή του, έμεινε στη βαθμολογία χαμηλότερα απ' αυτό που προσδοκούσε. Συνεχίζει να μην παίζει καλά αλλά τουλάχιστον κερδίζει, ανεβαίνει στη βαθμολογία, τον κυνηγούν και δεν κυνηγάει, μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει στις προπονήσεις χωρίς τριγμούς και «πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε το επόμενο, αλλιώς χαθήκαμε».

Έχει πολλά και διάφορα να διορθώσει ο Πιτίνο, κυρίως στην άμυνα, όπως έχει να «διορθώσει» πράγματα ακόμα και στον εαυτό του, στο κοουτσάρισμά του. Βλέπετε, «εδώ είναι Ευρώπη» και Ευρωλίγκα και στα μέρη μας δεν είναι ντροπή να κάνεις φάουλ για να μην φας τρίποντο στο τέλος και τρέχεις. Στις ΗΠΑ δεν τα συνηθίζουν αυτά, παίζουν άμυνα και όπου βγει, κοτζάμ πρωτάθλημα στο ΝΒΑ έχει χαθεί από μια τέτοια απόφαση, αλλά ίσως ο κόουτς θα πρέπει να βάλει λίγο νερό στο κρασί του. Όπως επίσης φαντάζομαι ότι θα έχει τη δυνατότητα, όσο περνάει ο καιρός και όσο δουλεύει με τους παίκτες του, να καταλάβει και να αξιοποιήσει ακόμα καλύτερα το ρόστερ που έχει στα χέρια του - μπορεί να μην είναι το καλύτερο της διοργάνωσης, μπορεί ο ένας να ζητάει «ένα γκαρντ ακόμα» και ο άλλος να λέει «πάρτε ένα πεντάρι», αλλά αεγώ επιμένω: και βάθος έχει και ποιότητα.

Κι αν υπάρχε κάποιος που μπορεί να το αξιοποιήσει, αυτός είναι ο Ρικ Πιτίνο, που παρέλαβε πέρυσι μια ομάδα «στα πατώματα» και την έκανε όχι απλά ανταγωνιστική και αξιόμαχη, αλλά ομάδα - κομάντο. Βελτίωσε όλους τους παίκτες ατομικά, άρα και όλη την ομάδα συνολικά, την έφερε στα play-offs, της έδωσε χαρακτήρα και προσωπικότητα. Κάτι ανάλογο καλείται να κάνει και τώρα: να κρατήσει όλα τα καλά που έχει η ομάδα, να τα ενισχύσει, να χτίσει πάνω τους και παράλληλα να βρει το «κουμπί» όλων αυτών που για διάφορους λόγους δεν λειτουργούν όπως πρέπει και να το γυρίσει στο «on». Πρώτος και καλύτερος, ο Ουέσλι Τζόνσον, ο οποίος έχει όλα τα εφόδια (κορμί, ύψος, εμπειρία, βιογραφικό) να κάνει πολλά και σημαντικά πράγματα, αλλά ακόμα δείχνει εντελώς εκτός κλίματος. Δίπλα του ο Μπέντιλ, ο Μπράουν, ο Ουάιλι (που πρέπει να ξαναβρεί το καλό πρόσωπο που είχε στην αρχή της σεζόν), ο Νίκος Παππάς που δεν τον έχουν αφήσει οι ατυχίες να βρει ρυθμό.

Τουλάχιστον, σε σύγκριση με πέρυσι, ο Πιτίνο έχει πολύ λιγότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει: οι «παλιοί» τον ξέρουν και τους ξέρει και δεν χρειάζεται να τους πει πολλά - απλά θα κοιταχτούν και θα συνεννοηθούν. Φέτος, η «δυσκοιλιότητα» στο τρίποντο δεν υπάρχει πια - υπάρχει Φριντέτ και Ράις και μαζί τους, πέρα από το μακρινό σουτ, υπάρχει και σιγουριά στις ελεύθερες βολές όταν η μπάλα «τσιτσιρίζει». Τα χαμένα ριμπάουντ, που πλήγωσαν πέρυσι αρκετά τον Παναθηναϊκό και φέτος επίσης του έκαναν τη ζωή πιο δύσκολη (όπως έγινε πρόσφατα στη Βαρκελώνη), είναι ένα πρόβλημα που εκτιμώ πως θα λυθεί γρήγορα: με τη Φενέρ είδαμε σαφώς καλύτερη συγκομιδή και box-out σε σύγκριση με το ματς με τη Μπαρτσελόνα. Η επίθεση λειτουργεί από καλά ως πολύ καλά, οπότε τι μένει να «μαστορέψει» ο Πιτίνο; Την άμυνα, που ακόμα δείχνει ξεκούρδιστη, δεν βγάζει ενέργεια, δεν φέρνει κλεψίματα και δεν επιτρέπει στον Παναθηναϊκό να τρέξει όσο θα ήθελε και να βρει εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Το password όμως είναι γνωστό και δεν θα αργήσει η στιγμή που θα ξαναμπεί στην καθημερινότητά μας και στο παιχνίδι της ομάδας και λέγεται «deflections».