«Οι φιλίες δεν χαλάνε για τις ομάδες»

«Προδότης» ο Μπεργκ». «Ιούδας Ισκαριώτης». «Εσύ δεν είπες κάποτε ότι δεν θα πήγαινες στον Ολυμπιακό ούτε με 15 εκατομμύρια ευρώ»; «Μα καλά, χάθηκαν οι ομάδες και οι χώρες; Πρέπει να γυρίσεις Ελλάδα και να φορέσεις τη φανέλα του εχθρού»; Σε όσους λένε αυτά και άλλα παρόμοια (ή και πολύ χειρότερα) να ευχηθώ χρόνια πολλά και ευτυχισμένο το 1980!

Σε μια εποχή απόλυτου επαγγελματισμού, σε ό,τι έχει να κάνει με τις απαιτήσεις των συλλόγων και του κόσμου από τους παίκτες, μοιάζει ανώφελο, μάταιο και υποκριτικό να περιμένεις από έναν παίκτη να «κλωτσήσει» συμβόλαια, χρήματα και μπόνους, βάζοντας πάνω απ’ όλα τη φανέλα. Και ποια φανέλα ακριβώς εννοούμε; Μήπως ο Μάρκους Μπεργκ από μικρό παιδί ήταν στη «ΘΥΡΑ 13» ή νομίζει κανείς ότι μεγάλωσε με μι αφίσα του Μπατσινίλα πάνω από το κρεβάτι του; Φυσικά και ο Παναθηναϊκός του έδωσε την ευκαιρία να κάνει restart, να ξανανιώσει σημαντικός, να πατήσει γερά στα πόδια του, να φλερτάρει με τα γκολ σαν «Γύπας», να επιστρέψει στην Εθνική του και μαζί της σε μεγάλες διοργανώσεις, όλα τα παραπάνω ισχύουν. Αλλά κι απ’ την πλευρά του ο Μπεργκ δεν έδωσε ό,τι καλύτερο είχε στον Παναθηναϊκό; Δεν τίμησε μέχρι τελευταίου ευρώ το συμβόλαιό του; Δεν χάρισε ένα κύπελλο; Δεν εργάστηκε σκληρά για το καλό της ομάδας;

Ο Μπεργκ υπήρξε ένας άριστος επαγγελματίας αλλά και ένας άνθρωπος που έβαλε το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Γύρω του, έγινε καλύτερος ο Καρέλης και ο Κλωναρίδης, λειτούργησε πάντα ενωτικά, σαν αρχηγός της ομάδας και όχι σαν πριμαντόνα, σεβάστηκε τον σύλλογο που τον σεβάστηκε και αγάπησε τον κόσμο που τον αγκάλιασε. Δεν πούλησε ποτέ «παναθηναϊκοφροσύνη», δεν έκανε δημόσιες σχέσεις με την εξέδρα και δεν χρειάστηκε ποτέ να βάλει δημοσιογράφους να γράφουν «πόσο καλός είναι» και «πόσο παλικάρι είναι ο Σουηδός». Κι όταν κάποια στιγμή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έφυγε, για λόγους που όλοι γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε, πήγε στα Εμιράτα διότι εκεί βρήκε μια τρομερά συμφέρουσα πρόταση.

Αυτή τη στιγμή, όλα δείχνουν ότι είναι πολύ κοντά στο να επιστρέψει, διότι έχει μια πολύ καλή πρόταση από τον Ολυμπιακό, που του δίνει ταυτόχρονα διάφορα σημαντικά πράγματα: διετές ή τριετές συμβόλαιο, ένα καλό στάνταρ ποσό με πολλά μπόνους, τη δυνατότητα να επιστρέψει στην Ελλάδα που αγαπά και ο ίδιος και η σύζυγός του και την ευκαιρία να επιστρέψει σε ένα «κανονικό» πρωτάθλημα, που το ξέρει καλά, που (λογικά) δεν θα τον δυσκολέψει, ώστε να κάνει πρωταθλητισμό και να παίξει στην Ευρώπη. Δεν τα λες και λίγα όλα αυτά για έναν παικτη στα 33 του, που βαδίζει σιγά – σιγά προς τη δύση της καριέρας του και ψάχνει μια τελευταία πρόκληση, μια τελευταία συγκίνηση. Έστω κι αν αυτή είναι με τη φανέλα του «αντίπαλου». Έστω κι αν κάποιοι πρώην φίλοι, τον βρίζουν.

Κάποια στιγμή κι αυτοί που τον βρίζουν ή τον κατηγορούν ή δεν θέλουν να πιστέψουν ότι θα φορέσει τα ερυθρόλευκα, θα καταλάβουν. Και θέλω να πιστεύω, ότι (αν τελικά έρθει στον Ολυμπιακό) την πρώτη φορά που πατήσει στο γήπεδο του Παναθηναϊκού φορώντας τα ερυθρόλευκα, θα εισπράξει το χειροκρότημα που του αξίζει. Το χειροκρότημα που κέρδισε με τη στάση του, την αγωνιστικότητά του, το χαρακτήρα του, το ήθος του και τα γκολ που πέτυχε όσο έπαιξε με τα «πράσινα».  Εγώ τουλάχιστον, αυτό θα κάνω.