«Overdose».... προπαγάνδα
Δεν γνωρίζω πόσοι και σε τι βαθμό έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος των γεγονότων που βιώνουμε και την τεράστια ευκαιρία που παρουσιάζεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο μπας και ξεβρωμίσει. Να γίνει, επιτέλους, κάτι. Από τη μία πλευρά λέω ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί που ΔΕΝ σκέφτονται με αμιγώς οπαδικά κριτήρια. Που δεν τους ενδιαφέρει εάν είναι ο πρόεδρος της ομάδας τους μπλεγμένος, που δεν τους νοιάζουν οι δικαιολογίες ή οι... απέναντι, ή αν είναι στο «βόθρο» μέσα ποδοσφαιριστές-αθλητές που χειροκρότησαν και αποθέωσαν, ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Και που έχουν ως μοναδικό κριτήριο την ΚΑΘΑΡΣΗ. Και την προσδοκούν με ανυπομονησία.
Δυστυχώς, όμως, υπάρχει και το αιώνιο πρόβλημα αυτής της χώρας. Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ. Υπέρ ποιου; του «χ» σημερινού, χθεσινού, αυριανού, «φραγκάτου»...
Είναι το λιγότερο λυπηρό αυτό που γίνεται από ορισμένους συναδέλφους μου, εφημερίδες, συγκροτήματα και ό,τι άλλο θέλετε. Την έχω σιχαθεί πραγματικά την προπαγάνδα, ίσως επειδή έχω υποστεί επί σειρά ετών «overdose» και δεν αντέχω άλλη! Τα πράγματα είναι απλά και θέλω να πιστεύω ότι είναι η πλειοψηφία αυτή που ενδιαφέρεται για την ηθική τη δική της και όχι την «ηθική» του (κάθε) παράγοντα που εκπροσωπεί την ομάδα του. Διότι οι ομάδες δεν είναι οι παράγοντές τους, αυτοί έρχονται και παρέρχονται, «σημαδεύουν», αφήνουν έργο ή διαλύουν...
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ποιοι θα βγουν στη... σέντρα. Ποσώς. Δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Ετσι το βλέπω τουλάχιστον και έχω ήσυχη τη συνείδησή μου.
Υ.Γ.: Από σχεδιασμό στον Παναθηναϊκό, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, γελάει ο κόσμος! Ελαφρυντικά και δικαιολογίες υπάρχουν πολλά-ες. Αν πορεύεσαι με τις δικαιολογίες, όμως, δεν πας πουθενά. Δεν είμαι της άποψης του να «κράζω»... αέρα πατέρα παρότι στην Ελλάδα... καλύτερος είναι (συνήθως) αυτός που κράζει περισσότερο (χωρίς να προτείνει τι θα έπρεπε να γίνει, μόνο και μόνο για να «κράξει»). Ετσι όπως πάει το πράγμα όμως δεν γίνεται δουλειά. Τελειώνει ο Ιούνιος και δεν έχει ανοίξει μύτη...
