Ισπανική δυναστεία

Η εθνική Ελπίδων της Ισπανίας είναι χτισμένη κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της εθνικής των Ανδρών. Ακολουθεί την ίδια αγωνιστική φιλοσοφία παίζοντας ένα επιθετικό στυλ ποδοσφαίρου που έχει ως βάση την κατοχή της μπάλας και στηρίζεται στο συγχρονισμό και στην αρμονία των κινήσεων όλης της ομάδας. Οι Ισπανοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, γιατί όλα δείχνουν ότι εκτός από το παρών, ποδοσφαιρικά τούς ανήκει και το μέλλον!

Ο θρίαμβος της νέας γενιάς των «φούριας ρόχας» στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα φαίνεται να εξασφαλίζει τη συνέχεια της κυριαρχίας του ισπανικού ποδοσφαίρου και στη νέα δεκαετία. Η «χρυσή» εποχή των Ισπανών συνεχίζεται. Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν πολλές «μικρές» εθνικές ομάδες έχουν αποτύχει να ανταποκριθούν στις προσδοκίες και να συνεχίσουν στο δρόμο των επιτυχιών και σε επίπεδο Ανδρών, όμως αυτή η εθνική Ισπανίας φαίνεται να έχει κάτι διαφορετικό.

Πέρα από το αναμφισβήτητο ταλέντο της, παίζει με έναν αέρα ανωτερότητας, με μία ωριμότητα και μια σιγουριά, που δίνει την αίσθηση ότι πράγματι αποτελεί τη συνέχεια της πανίσχυρης Ισπανίας που έχει κυριαρχήσει στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε ρίχνοντας κανείς μια προσεκτική ματιά στην αποστολή που πήρε μαζί του ο Λουίς Μίγια στα γήπεδα της Δανίας, θα δει ότι δεν ήταν μια ομάδα ταλαντούχων παικτών με μέλλον, αλλά μια ομάδα με έτοιμους και καθιερωμένους ποδοσφαιριστές που απλώς ήταν ακόμα αρκετά νεαροί για να εκπροσωπήσουν την Ισπανία σε αυτό το επίπεδο.

Δύο από αυτούς, ο Χάβι Μαρτίνεθ και ο Χουάν Μανουέλ Μάτα, μόλις δώδεκα μήνες νωρίτερα πανηγύρισαν την κατάκτηση του Μουντιάλ στη Νότια Αφρική. Ο Νταβίδ Ντε Χέα είναι ο επόμενος νούμερο 1 της Μάντεστερ Γιουνάιτεντ, ο Τιάγκο Αλκάνταρα αναμένεται να ξεκουράζει φέτος τον Τσάβι στην Μπαρτσελόνα και ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, Αντριάν, θεωρείται ήδη από τον περασμένο Γενάρη παίκτης της Ατλέτικο Μαδρίτης. Εν ολίγοις, είναι μια ομάδα αποτελούμενη όχι από εξελίξιμους ποδοσφαιριστές αλλά από αστέρια που αισθάνονται έτοιμα και περιμένουν την ευκαιρία τους για να καθιερωθούν και στην εθνική Ανδρών.

Στις παραδοσιακές δυνάμεις τους παγκοσμίου ποδοσφαίρου παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μια σταθερή προώθηση αστέρων από τους Under 21 στη «μεγάλη» εθνική. Το 2009 τον ευρωπαϊκό τίτλο κατέκτησε η Γερμανία έχοντας στη σύνθεσή της παίκτες όπως ο Νόιερ, ο Οζίλ, ο Κεντίρα και ο Τζερόμ Μπόατενγκ. Ένα χρόνο αργότερα, αποτελούσαν τη βάση για την εκπληκτική πορεία της Γερμανίας στο Μουντιάλ. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2006 και του 2007, Ολλανδία, με παίκτες όπως ο Χούντελαρ, ο Μπάμπελ και ο Εμάνουελσον, αλλά και παλαιότερα με την Ιταλία που το 2004 κατέκτησε τον ευρωπαϊκό τίτλο στις Ελπίδες με τους Ντε Ρόσι, Τζακάρντο, Μπαρζάλι και Τζιλαρντίνο. Δύο χρόνια αργότερα, οι ίδιοι παίκτες οδηγούσαν την Ιταλία στην κατάκτηση του Μουντιάλ στα γήπεδα της Γερμανίας.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πως με βάση αυτή την παράδοση, που θέλει πετυχημένες εθνικές σε επίπεδο Ελπίδων να τροφοδοτούν την πρώτη ομάδα με αστέρια ικανά να φτάσουν μέχρι την κορυφή, τί σημαίνει για την Ισπανία αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και μέχρι που μπορεί να φτάσει μία χώρα που ήδη είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχοντας κάνει το «νταμπλ» με το Euro 2008 και το Μουντιάλ 2010;