The «Kwstas Mhtroglou» lifestyle
Ο Μήτρογλου ήταν λογικό να προκαλέσει συζητήσεις. Για πάρτη του γράφτηκαν άρθρα, έγιναν αφιερώματα σε πανηγυρισμούς, ενώ ο ίδιος ο παίκτης απολογήθηκε ενώπιον του αθλητικού δικαστή. Αρνήθηκε πως το έκανε επίτηδες και ζήτησε συγνώμη, ενώ προς τιμήν του έχει ήδη δηλώσει πως θα έπρεπε να δεχθεί κόκκινη.
Να τον πιστέψεις πως δεν έγινε επίτηδες είναι λίγο δύσκολο. Ακόμα και να δεχθεί κάποιος πως το σορτσάκι κατέβηκε λόγω του άλματος πάνω απ’την διαφημιστική πινακίδα, είναι δύσκολο να αγνοηθούν άλλες δύο παράμετροι. Πρώτον, ο Μήτρογλου και πριν το γκολ, κατέβαζε συχνά το σορτσάκι του κατά την διάρκεια του αγώνα, ενώ κι ο ίδιος είπε πως «το φοράει πιο χαμηλά».
Δεύτερον, ακόμα και κατά λάθος να κατέβηκε, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως αυτός το αγνόησε, δεν ασχολήθηκε μαζί του, αντίθετα το κατέβασε περισσότερο κι έμεινε έτσι για αρκετή ώρα.
Ο λόγος που ασχολούμαι με το σώβρακό του δεν είναι να αποδείξω πως το έκανε επίτηδες, ούτε φυσικά να τον καυτηριάσω περισσότερο ή να τον αθωώσω. Απλώς, εκτιμώ πως η κουβέντα που έχει το περισσότερο ενδιαφέρον δεν αφορά το πως κρίνουμε αυτό που έκανε ο Μήτρογλου, αλλά το γιατί το έκανε. Και οι απαντήσεις «το έκανε για να προκαλέσει” ή “γιατί δεν έχει μυαλό», είναι επιφανειακές και εύκολες.
Ο Μήτρογλου έχει πάρει αμπάριζα το σημαιάκι του κόρνερ, έχει κατεβάσει το σορτσάκι, έχει βγάλει πιστόλια και κουμπούρια και στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό πήγε μπροστά στους επισήμους και έκανε πως τους γάζωνε με πολυβόλο. Γιατί; Γιατί είναι ένα προκλητικό τσογλάνι; Γιατί δεν έχει μυαλό;
Για μένα η απάντηση βρίσκεται στον διάλογο που έχει πέρσι με τον Κόκκαλη στου Ρέντη. Πριν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού του πει «κομμένα τα πιστόλια», τον είχε ρωτήσει τι είναι αυτό που κάνει με τα χέρια και γιατί το κάνει. Ο Μήτρογλου είχε απαντήσει πως «δεν είναι κάτι σοβαρό, είναι κάτι που κάνω με τους φίλους μου, την παρέα μου». Ο πρόεδρος του το ξέκοψε και μερικές μέρες αργότερα ο Μήτρογλου έτρεξε μπροστά στις σουίτες, τον γάζωσε με πολυβόλο κι ο Κόκκαλης γελούσε και του έκανε κι αυτός πιστόλια με τα χέρια του.
«Κάτι που κάνω με τους φίλους μου, με την παρέα μου”. Αυτό απάντησε ο Μήτρογλου κι αυτό είναι η αλήθεια. Ο μικρός δεν αισθάνεται ότι προκαλεί, ούτε έχει ως στόχο την πρόκληση. Απλώς, συμπεριφέρεται μέσα στο χορτάρι όπως κι έξω απ’αυτό. Κι όσα κάνει μας προκαλούν, πολύ απλά γιατί δεν ζει όπως «εμείς».
Κάνει διαφορετικές παρέες απ’αυτές που κάνει η πλειοψηφία μας. Αρκετές φορές έχει αναφερθεί σε αυτούς σε συνεντεύξεις του, έχει μιλήσει για τους πολύ καλούς φίλους που είχε στην ως μετανάστης στη Γερμανία κι έχει κρατήσει ακόμα επαφή μαζί τους. Δεν πάει στα μπαρ και στα καφέ που πάνε οι ποδοσφαιριστές, δεν φοράει τα ρούχα που φοράνε οι ποδοσφαιριστές. Πάει σε μαγαζιά που εμείς οι mainstream δεν θα πηγαίναμε, ακούει μουσική που δεν θα ακούγαμε και μιλάει σε κοπέλες που οι πιο πολλοί από εμάς θα θεωρούσαν «κάπως». Μιλάει με εκφράσεις που αγνοούμε και με χειρονομίες που δεν μας λένε τίποτα.
Λογικό είναι να έχει ξυρισμένο κεφάλι και τσουλούφια. Λογικό είναι να βγάζει τα φρύδια του, να τα ξυρίζει κάθετα, να πανηγυρίζει πυροβολώντας, ξηλώνοντας σημαιάκια ή χτυπώντας τα τατουάζ. Απολύτως λογικό ήταν και να κατεβάζει το σορτσάκι, αφού είναι πολύ πιθανό να κυκλοφορεί και στον δρόμο με το βρακί έξω, όπως πολλοί που βλέπουμε γύρω μας. Γι’αυτό άλλωστε και δεν τον ενόχλησε, δεν το μάζεψε, αντίθετα κυκλοφορούσε πολύ άνετος.
Το lifestyle αυτό με βρίσκει 100% αντίθετο αισθητικά. Όμως, εννοείται πως του αναγνωρίζω το δικαίωμα της διαφορετικότητας. Ο καθένας μπορεί να τον λέει όπως θέλει, αλλά δεν νομίζω πως είναι ένα προκλητικός μικρός. Δεν βλέπω τέτοια στοιχεία στο πρόσωπό του, στις εκφράσεις του που έχει όταν τα κάνει όλα αυτά, δεν έχει το βλέμμα του Καστίγιο. Βλέπω απλώς κάποιον με διαφορετικό lifestyle απ’το δικό μου.
Και το πρόβλημα δεν είναι εκεί, στο lifestyle του. Το πρόβλημα είναι πως ο Μήτρογλου έχει βαλθεί να κάνει καριέρα παίζοντας μπάλα με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον ζει. Θέλει να αγωνίζεται, αλλά και να φέρεται στο χορτάρι ακριβώς όπως φέρεται κι έξω απ’αυτό. Είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να κάνει έτσι την καριέρα που αναλογεί στο ταλέντο του.
Μόνος τρόπος, να παίζει πάντα εκεί που η ομάδα είναι λίγο πιο «κάτω» απ’αυτόν. Εκεί που τον έχουν ανάγκη. Γιατί αν τον έχουν ανάγκη, τότε θα συγχωρούν τους τρόπους του, για να καρπωθούν το ταλέντο του. Και θα έχουν και τον χρόνο να κάνουν υπομονή, μπας και «lifestyle είναι, θα περάσει».
