Αγγίζοντας την τελειότητα
Κάνοντας χθες την πρόβλεψή μου για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, έγραψα ότι πάμε για μια επανάληψη του τελικού της Ρώμης πριν από δύο χρόνια.
Έκανα λάθος! Η Μπαρτσελόνα μπορεί να ήταν και πάλι η νικήτρια, όμως αυτή τη φορά η επικράτησή της ήταν τόσο καθολική που το τελικό 3-1 μοιάζει φτωχό.
Καιρό είχαμε να παρακολουθήσουμε έναν τόσο μονόπλευρο και άνισο τελικό. Το 2004 είχαμε το 3-0 της Πόρτο επί της Μονακό, το 2000 τη νίκη της Ρεάλ κόντρα στη Βαλένθια με το ίδιο σκορ, αλλά τολμώ να πω ότι τέτοια διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των δύο φιναλίστ είχαμε να ζήσουμε από εκείνο το μυθικό 4-0 της Μίλαν επί της Μπαρτσελόνα το 1994 στην Αθήνα. Το γεγονός ότι απόψε η Μπαρτσελόνα έμεινε, η αν προτιμάτε σταμάτησε, στα τρία είναι απλώς μια λεπτομέρεια.
Η ομάδα της Βαρκελώνης μας πρόσφερε μία ακόμη απίθανη ποδοσφαιρική παράσταση κι έναν αξέχαστο τελικό αποδεικνύοντας ότι πράγματι είναι η κορυφαία ομάδα στον κόσμο, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια αλλά γενικότερα στη σύγχρονη ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για την οποία όλοι έλεγαν πως αν υπήρχε μία ομάδα ικανή να σταματήσει την Μπαρτσελόνα ήταν αυτή, άντεξε μόλις δέκα λεπτά. Αυτό ήταν όλο. Από εκεί και πέρα τι να πει κανείς; Στον αποψινό τελικό αποδείχθηκε περίτρανα αυτό που αποτελεί εδώ και καιρό κοινό μυστικό σε ολόκληρο τον κόσμο: αυτή η Μπαρτσελόνα πολύ απλά δεν παίζεται!
Προς τιμήν της η Γιουνάιτεντ δεν βγήκε στον αγωνιστικό χώρο για να παίξει αντιποδόσφαιρο (βλέπε Ρεάλ του Μουρίνιο). Συνέβαλε και αυτή στο να γίνει ένα θεαματικό παιχνίδι, έστω κι αν ήταν από το ρόλο του κομπάρσου. Αυτή η νοοτροπία που έχει περάσει ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στους παίκτες του, να βγαίνει η ομάδα στο γήπεδο και να κάνει το παιχνίδι της ασχέτως αντιπάλου, είναι αυτό που έχει κάνει τη Γιουνάιτεντ τόσο μεγάλη. Της έχει στοιχίσει όμως αρκετά - ειδικά σε ευρωπαϊκούς τίτλους.
Η Μπαρτσελόνα φόρεσε απόψε τα καλά της και το ευτύχημα ήταν ότι η εξέλιξη του ματς ήταν τέτοια που δεν της επέτρεψε να βγάλει το πόδι από το γκάζι, με εξαίρεση το τελευταίο εικοσάλεπτο. Η Γιουνάιτεντ – έστω αυτή η Γιουνάιτεντ των περιορισμένων δυνατοτήτων – απέδειξε ότι είναι πράγματι μία ομάδα που ξέρει να παλεύει και δεν το βάζει. Από το δέκατο λεπτό και μετά βρέθηκε στο έλεος των “μπλαουγκράνα”, που ξεδίπλωσαν σε όλο του το μεγαλείο το ποδόσφαιρο που μόνο αυτοί ξέρουν να παίζουν, κρατήθηκε ζωντανή στο παιχνίδι με το γκολ του Ρούνεϊ, και τελικά γνώρισε μια τιμητική ήττα, με το τελικό 3-1 πάντως να την κολακεύει.
Για την Μπαρτσελόνα τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Τι να προσθέσει κανείς στα όσα έχουν ειπωθεί για μία ομάδα που εδώ και τρία χρόνια δεν έχει αντίπαλο και μαγεύει ολόκληρο τον κόσμο με το θέαμα που παρουσιάζει (αν και απόψε έμαθα από την μετάδοση ότι υπάρχουν πολλοί που εκνευρίζονται και βαριούνται με αυτό το ποδόσφαιρο...); Χωρίς δόση υπερβολής, θεωρώ ότι από την στιγμή που κατάφερε να πιάσει μία τέτοια απόδοση και να παίξει τόσο άνετα και θεαματικά σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, έχει αγγίξει το τέλειο.
