Μπάσκετ-Ποδόσφαιρο σημειώσατε 1

Αλλά αυτό που κρατάμε από τη χθεσινοβραδινή (26/5) μπασκετική μάχη του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό είναι η άψογη συμπεριφορά των οπαδών των γηπεδούχων και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν την ήττα, που ενδεχομένως να είναι και καθοριστική για την εξέλιξη των τελικών. Σύμφωνοι, έχουν γίνει αίσχη και σε αγώνες μπάσκετ. Ποιος να ξεχάσει τα όσα έλαβαν χώρα πέρσι στον πέμπτο τελικό στο ΣΕΦ ή τον τύπο που σημάδευε με αεροβόλο μέσα στο ΟΑΚΑ; Πιθανότατα, δε, να ξαναγίνουν ασχήμιες και στο μέλλον. Δεν είναι εύκολο να απομονώσεις άλλωστε τους χουλιγκάνους.

Σε γενικές γραμμές, όμως, το μπάσκετ αποπνέει υγεία. Σίγουρα πολύ περισσότερη από το ποδόσφαιρο, καθώς αν εξαιρέσει κανείς τα ματς ανάμεσα στους δύο «μεγάλους», σε όλα τα υπόλοιπα η ατμόσφαιρα είναι πάντα πολιτισμένη και δεν ανοίγει ρουθούνι. Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία. Οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στους ανθρώπους που υπηρετούν το άθλημα από οποιοδήποτε πόστο. Ολοι τους έχουν ως στόχο να το προστατέψουν και να το αναδείξουν.

Η συμπεριφορά των αδελφών Αγγελόπουλων στα χρόνια που εμπλέκονται με τα διοικητικά του Ολυμπιακού δεν ήταν ποτέ προκλητική. Οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι είχαν πάντα στο μυαλό τους το πώς θα αναπτύξουν και θα εκτοξεύσουν τον Παναθηναϊκό και όχι το πώς θα καταστρέψουν τους υπόλοιπους. Οι πρόεδροι των ομάδων ανέκαθεν απέφευγαν τις εμπρηστικές-προκλητικές ανακοινώσεις. Η συζήτηση γύρω από τη διαιτησία ήταν πάντα περιορισμένη και αναβίωνε μόνο στις μάχες αιωνίων.

Οι αθλητές από την πλευρά τους έχουν ως επί το πλείστον πολύ καλύτερο επίπεδο από τους ποδοσφαιριστές και σίγουρα πολύ καλύτερη συμπεριφορά μέσα στο γήπεδο. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι που υπηρετούν το μπάσκετ, αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους διαφορετικά από τους «ποδοσφαιρικούς». Πολλές φορές υπάρχει κόντρα και διαφωνία ανάμεσα στις δύο κατηγορίες αθλητικών συντακτών, αυτό όμως που εγώ έχω παρατηρήσει είναι ότι οι «μπασκετικοί» σέβονται το αντικείμενό τους περισσότερο από την… άλλη κατηγορία.

Είναι περίεργο, αλλά στην Ελλάδα το πρώτο σε δημοτικότητα άθλημα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση και προκαλεί… αηδία, την ίδια στιγμή που το δεύτερο λειτουργεί φυσιολογικά και μας χαρίζει επιτυχίες. Εξίσου περίεργο – και εκεί θέλω να καταλήξω – είναι το γιατί υπάρχει τόσο μεγάλο χάσμα και κυρίως το γιατί όσοι υπηρετούν το ποδόσφαιρο δεν παίρνουν ως παράδειγμα οργάνωσης και υγείας το μπάσκετ; Γιατί δεν προσπαθούν να ακολουθήσουν τα ίδια χνάρια μήπως και κάποια στιγμή αλλάξει-βελτιωθεί η κατάσταση; Και βέβαια, γιατί οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο δεν έχουν ζωντανή την επιθυμία να το προστατέψουν και να βοηθήσουν στην ανάπτυξή του, πέφτοντας τελικά θύματα της μικροπρεπούς πολιτικής των διαφόρων προέδρων-παραγόντων;