Όπως με Βαλένθια και Ίντερ

Δεν πρέπει να γίνει καμία παρεξήγηση. Η Σάλκε μπορεί να είναι η σταχτοπούτα του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ αλλά σε σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί “μικρή” ομάδα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να πεις κάτι τέτοιο για μία ομάδα που σε κάθε παιχνίδι γεμίζει το γήπεδό της με πάνω από 60.000 φιλάθλους; Ιστορικά είναι ένας από τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους συλλόγους στη Γερμανία όμως παρά την τεράστια υποστήριξη που έχει από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, είναι μια ομάδα που έχει μείνει χωρίς τίτλο εδώ και 53 χρόνια. Στο παλμαρέ της φιγουράρει ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ από το 1997 όμως σε γενικές γραμμές η ευρωπαϊκή της παρουσία δεν είναι αξιοσημείωτη. Στη τελευταία συμμετοχή της στο Τσάμπιονς Λιγκ το 2007 έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, φέτος όμως δείχνει έτοιμη να κάνει την υπέρβαση.

Η πρώτη θέση που κατέκτησε στον όμιλό της, τερματίζοντας μπροστά από τη Λυών, μπορεί να αποτέλεσε έκπληξη αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν κάτι ακατόρθωτο. Ακόμα και η πρόκριση εις βάρος της Βαλένθια στη φάση των “16” με συνολικό σκορ 4-2 ήταν μία έκπληξη μέσα στις δυνατότητές της. Το μεγάλο “μπαμ” ήρθε στα προημιτελικά με την επική πρόκριση επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ίντερ με το εντυπωσιακό 7-3! Αυτή ήταν μία επιτυχία που από μόνη της μπορεί να ψηλώσει μία ομάδα πολλούς πόντους στο ευρωπαϊκό στερέωμα και να την κάνει να πιστέψει πως τα πάντα είναι πιθανά. Ακόμα και με αντίπαλο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη μάχη για ένα εισιτήριο στο μεγάλο τελικό.

Το μεγάλο αβαντάζ της Σάλκε έναντι της Γιουνάιτεντ είναι ότι φτάνει σε αυτόν το διπλό ημιτελικό με τον τίτλο του αουτσάιντερ και χωρίς να έχει τίποτα να χάσει. Ήδη η παρουσία της στους “4” αποτελεί μια υπέρβαση και δεν υπάρχει καμία πίεση για πρόκριση στον τελικό. Αυτό είναι κάτι που βαραίνει αποκλειστικά τους Άγγλους.

Πρέπει να διευκρινιστεί ότι όταν μιλάμε για τη φετινή Σάλκε στο Τσάμπιονς Λιγκ μιλάμε ουσιαστικά για δύο διαφορετικές ομάδες. Η πορεία της στο γερμανικό πρωτάθλημα δεν ήταν ανάλογη της πορείας στην Ευρώπη κι έτσι ο Φέλιξ Μάγκατ αποχώρησε έχοντας οδηγήσει την ομάδα στα προημιτελικά, με τον Ραλφ Ράνγκνικ να πιστώνεται το θρίαμβο επί της Ίντερ. Όπως και να έχει, μιλάμε για μία από τις πιο πετυχημένες ομάδες της φετινής διοργάνωσης και είναι χαρακτηριστικό ότι αν εξαιρέσουμε την ήττα που γνώρισε στην πρώτη αγωνιστική των ομίλων, το ρεκόρ της είναι ισάξιο με αυτό της Μπαρτσελόνα στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ.

Λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι μιλάμε για την ομάδα που έχει στο δυναμικό της τον πιο πετυχημένο παίκτη στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ, το Ραούλ, τότε η φετινή πορεία της Σάλκε δεν θα έπρεπε να αποτελεί τόσο μεγάλη έκπληξη. Ο Ισπανός σταρ έχει αναγεννηθεί στο Γκελσενκίρχεν και όπως πάντα, έχει δηλώσει παρών στα πιο κρίσιμα σημεία συμβάλλοντας τα μέγιστα στην επιτυχία της ομάδας. Δίπλα του έχουν ξεχωρίσει ο τερματοφύλακας Νόιερ και ο εξτρέμ Φαρφάν, ενώ ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον άνθρωπο των ειδικών αποστολών, τον “δικό” μας Κυριάκο Παπαδόπουλο ο οποίος στα 19 του χρόνια έρχεται να αποδείξει – για μία ακόμη φορά – πόσο λάθος βλέπουν το ποδόσφαιρο οι ελληνικές ομάδες.

Κρίνοντας κυρίως από τα δύο παιχνίδια με την Ίντερ, ο Ράνγκνικ έχει διατηρήσει το 4-4-2 αλλά έχει δώσει στην ομάδα μια πιο επιθετική φιλοσοφία. Το μεγάλο ατού της παραμένει πάντως η πολύ καλή ισορροπία μεταξύ των γραμμών της. Στην άμυνα οι παίκτες της ως μονάδες δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο όμως συνολικά έχουν κάνει τη δουλειά τους, με τον εξαιρετικό Νόιερ πίσω τους να έχει κάνει τη διαφορά κάτω από τα δοκάρια. Το κλειδί της επιτυχίας όμως είναι η εξαιρετική φυσική κατάσταση της ομάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι με εξαίρεση το πρώτο παιχνίδι (στο οποίο όμως η Σάλκε έπαιζε με δέκα από το πρώτο ημίχρονο, οπότε δεν αποτελεί κριτήριο), η Σάλκε έχει τρέξει πιο πολύ κι έχει καλύψει περισσότερο έδαφος από τον αντίπαλό της σε όλα τα υπόλοιπα ματς. Με τους παίκτες της να τρέχουν και να παλεύουν ασταμάτητα, ο αντίπαλος κουράζεται και γίνεται επιρρεπής στο λάθος. Από τα πόδια του Χουράδο ή των δύο ακραίων, του Μπαουμγιόχαν και του Φαρφάν θα δημιουργηθούν ευκαιρίες και όταν υπάρχει ένας παίκτης σαν το Ραούλ μπροστά, δεν χρειάζονται και πολλές για να έρθει το γκολ.

Με τα βλέμματα να είναι στραμμένα κυρίως στον ισπανικό εμφύλιο ανάμεσα στη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα και τους περισσότερους να θεωρούν ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει ήδη τσεκαρισμένο το εισιτήριό της για το μεγάλο τελικό, η Σάλκε έρχεται αθόρυβα για να κυνηγήσει μία ακόμη μεγάλη έκπληξη. Έχοντας παίξει πάνω από τις δυνατότητές της σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ, έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει και τώρα.