Μια μεγάλη οικογένεια

Ο Ράφα, όμως, ήταν ένα παγόβουνο. Δεν χαμογελούσε, δεν πανηγύριζε. Ταυτόχρονα, όμως, δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία του, τη συγκέντρωσή του, την προσήλωση στον στόχο. Μπορεί να εκνεύριζε το γεγονός πως δεν χαμογελούσε στα καλά, αλλά αυτή η “αναισθήσια” του ήταν βάλσαμο σε περίοδο κρίσης κι αγωνίας.

Ο Ράφα ήταν ο άνθρωπος που βρήκε κάπου μέσα του τον τρόπο να κοιτάξει στα μάτια τους παίκτες του στο ημίχρονο στην Πόλη, τους παίκτες που έχαναν 3-0.

Ο Ράφα ήταν αυτός που είδε τα πέναλτι του ημιτελικού με την Τσέλσι το 2007 καθισμένος οκλαδόν στο χορτάρι του Άνφιλντ κι όταν ο Ρέινα απέκρουε τις εκτελέσεις, αυτός κοιτούσε ανέκφραστος το ρολόι του. Όταν τον ρώτησαν γιατί έκατσε έτσι, είπε πως απλώς οι θεατές πίσω του δεν έβλεπαν την εστία, οπότε έκατσε για να μην εμποδίζει.

Ο Ράφα είναι αυτός που δεν πήγε στην κηδεία του πατέρα του, γιατί ήταν με την Λίβερπουλ στην Ιαπωνία για το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων…

Ο Ράφα επίσης ήταν αυτός που έκανε το εξής. Στην επόμενη προπόνηση μετά το 2-0 το 2009 με την Τσέλσι του Σκολάρι είχαν κυκλοφορήσει στην ομάδα τα νέα πως η γυναίκα του Τόρες είναι πάλι έγκυος. Κάποια στιγμή ο ισπανός είδε τον προπονητή του να τον πλησιάζει.

“Συγχαρητήρια, Νάντο” του είπε και το πρόσωπο του Τόρες φωτίστηκε και περίμενε τις ευχές. “Στο πρώτο γκολ έκανες αυτό ακριβώς που είχαμε πει όλη την εβδομάδα. Βγήκες πρώτος στο πρώτο δοκάρι, εκεί που σου είχα δείξει πως θα έχουν αδυναμία οι αμυντικοί. Μπράβο σου”, του είπε ο Ράφα κι αποχώρησε χωρίς να πει τίποτε άλλο.

Και τέλος, ο Ράφα είναι αυτός που το καλοκαίρι, ενώ είχε ήδη φύγει από την ομάδα, δώρισε 96.000 λίρες στον σύλλογο των οικογενειών των 96 θυμάτων του Χίλσμπορο, σύλλογο με τον όποιο είχε επαφές από τον πρώτο κιόλας χρόνο στο Λίβερπουλ.

Χθες το απόγευμα κάθισα μπροστά στον υπολογιστή, να δω ζωντανά, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, το μνημόσυνο στο Άνφιλντ. Όπως πάντα προς το τέλος της τελετής, ανεβαίνει στο πόντιουμ η Μάργκαρετ Άσπιναλ, πρόεδρος του συλλόγου των οικογενειών των 96 θυμάτων της τραγωδίας.

Μια γυναίκα που κάθε χρόνο με καθηλώνει και περισσότερο με την δύναμη της ψυχής της, το βλέμμα της, την αξιοπρέπειά της. Στην αρχή ευχαριστεί ονομαστικά πολλούς από τους παρόντες και μετά συνεχίζει την ομιλία της: “Το Χίλσμπορο δεν είναι η μεγαλύτερη τραγωδία της Βρετανίας, όπως λένε κάποιοι. Το Χίλσμπορο είναι η μεγαλύτερη αδικία της Βρετανίας”, λέει κάποια στιγμή και το πλήθος ανατριχιάζει και ξεσπά.

Κάποιον, όμως, έχει ξεχάσει. Κάποιον που η ίδια ξέρει πως βρίσκεται εκεί, αλλά ελάχιστοι το έχουν καταλάβει, αφού κάθεται ανώνυμα ανάμεσα στο πλήθος, όχι στους επισήμους. Τον θυμάται. Και συμβαίνει αυτό:

Ανεκτίμητο. Και δεν έχω να πω κάτι άλλο. Θα αφήσω τα σχόλια σ’εσάς, αφού πρώτα σας δείξω και το φινάλε της τελετής.

Μην βλέπετε μόνο τα συγκινημένα πρόσωπα των κόκκινων. Ψάξτε τους οπαδούς της Έβερτον. Βρείτε τους, με τις μπλε φανέλες και τα μπλε κασκόλ ψηλά, στην κερκίδα των φανατικών του αντιπάλου τους, να τραγουδάνε κι αυτοί.

Γιατί δεν είναι ο ύμνος μιας ομάδας. Δεν μιλάει για ποδόσφαιρο, δεν περιέχει τη λέξη “Λίβερπουλ”. Είναι απλώς ένα τραγούδι που μιλάει για την ελπίδα, ένα χιτάκι που υιοθετήθηκε από τους οπαδούς σ’αυτήν την κερκίδα το 1964. Λες κι η μοίρα ήξερε πως, πολλά χρόνια αργότερα, κάτι τραγικό θα συμβεί.

Λες και κάποιος ήξερε πως αυτά τα λόγια κάποτε δεν θα χρησιμοποιούνται μόνο σε θριάμβους, αλλά για να σηματοδοτούν πως η Λίβερπουλ είναι απλώς μια μεγάλη, ενωμένη οικογένεια. Τέτοια, που όταν γίνεις πραγματικό μέλος της, όπως ο Ράφα, τότε είσαι πάντα μέλος, ακόμα κι όταν βρίσκεσαι εκτός.

Τέτοια οικογένεια, που στην ημέρα της θλίψης της, υποδέχεται με χαρά, ως ισότιμα μέλη της, ακόμα και τους εχθρούς.

ΥΓ. Σ’αυτή τη διεύθυνση θα βρείτε το ίδιο τραγούδι, αλλά με διαφορετικό οπτικό υλικό να το συνοδεύει και καλύτερο ήχο. http://www.liverpoolfc.tv/video/Features/YNWA-at-memoria-18298.php3