Ο Μπερτομέου επιτίθεται…
Ο Σωτήρης Βετάκης συνομίλησε με τον Τζόρντι Μπερτομέου και γράφει για το κενό εξουσίας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, σε παραλληλισμό με την ελληνική πραγματικότητα. Στην (υπό κατάρρευση) Ελλάδα μάλλον δεν υπάρχει ο πολιτικός που θα δώσει ελπίδα και όραμα στον κόσμο, στο μπάσκετ ο Ισπανός φαίνεται να είναι αυτός που μπορεί να το κάνει...
Τέτοιο φατούρο ύστερα από «κούρεμα» δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά στην ιστορία. Η καρπαζιά για το «με γεια» της νέας μας κόμης θα είναι 10ετίας, όπως αναφέρεται στο μεταφρασμένο κείμενο της συμφωνίας των Βρυξελλών. Θα πέφτει η σφαλιάρα ως το 2020 (και βλέπουμε…).
Όμως το πιο δυσβάσταχτο φορτίο της υπόθεσης δεν είναι αυτό. Δεν είναι το οικονομικό. Τουλάχιστον επί της παρούσης.
Το πιο βαρύ, πιστεύω, είναι το ψυχολογικό. Είναι η ελπίδα που χρειάζεται ο κάθε ένας για να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε κατάσταση και δεν φαίνεται να υπάρχει κάπου στον (έστω μακρινό) ορίζοντα.
Ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Θα σταθώ λοιπόν σε αυτό, αφού δεν γνωρίζω οικονομικά και δεν θέλω να γράψω κάτι σχετικό για να γίνω ένας ακόμη επικίνδυνος ημιμαθής που θα πετάξει μια βλακεία. Ακούγονται και λέγονται τόσα πολλά, που αν τα μισά είναι αβάσιμα, ανυπόστατα ή ψευδή αντιλαμβάνεστε τι εικόνα έχουμε σε σχέση με την πραγματικότητα…
Το μείζον, λοιπόν, είναι η ελπίδα. Το όραμα.
Υπάρχει;
Δεν νομίζω πως θα βρεθεί ένας να μου απαντήσει θετικά.
Διαβλέπει κάποιος ένα άτομο στην πολιτική σκηνή του τόπου που μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες; Να γίνει ο ηγέτης μας; Να πάρει αποφάσεις, με ρίσκο; Αποφάσεις με τσαμπουκά;
Δεν φαίνεται ούτε ένας τέτοιος στον ορίζοντα!
Κι όμως ο άνθρωπος αυτός υπάρχει! Υπάρχει κάπου κρυμμένος μαζί με τις σκέψεις του ή θα προκύψει στο σύντομο μέλλον. Η ανάγκη, οι συνθήκες, η κατάσταση θα τον «δημιουργήσουν». Θα μετρήσει τις δυνάμεις του, θα εκτιμήσει τα δεδομένα και θα βγει μπροστά. Άφθαρτος, αμόλυντος, ενθουσιώδης και αποφασιστικός. Άλλωστε αν είχε βγει στο προσκήνιο, το «σύστημα» θα τον είχε φθείρει, θα τον είχε τροχίσει, θα τον είχε απαξιώσει. Θα είχε «καεί»!
Ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ
Κάπως έτσι φαίνεται πως συμβαίνει και στον χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, για να φθάσουμε και σε αυτό που θέλω να εκφράσω και να μοιραστώ με εσάς. Το μπάσκετ στην Ευρώπη, είναι φανερό πως βρίσκεται σε κρίση. Κρίση διοικητική. Και μετά σε κρίση οικονομική. Είναι ελλειμματικό σε ηγέτες με όραμα, σε παράγοντες που θα φέρουν τομές, θα πάρουν αποφάσεις με ρίσκο, θα δώσουν νέα πνοή και θα ισχυροποιήσουν το «προϊόν».
Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Οι λίγκες, με εξαίρεση την ισπανική, την αναπτυσσόμενη γερμανική και την μικρομεσαία γαλλική, φθίνουν. Ανταγωνισμός σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισραήλ, Ρωσία δεν υφίσταται. Οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις πληθαίνουν και το κοινό δεν συσπειρώνεται γύρω από το μπάσκετ. Αντιθέτως μπερδεύεται. Αδυνατεί να παρακολουθήσει τα γεγονότα και γυρίζει την πλάτη στο άθλημα. Αδριατική, Βαλτική, Βαλκανική είναι λίγκες που εξελίσσονται παράλληλα! Σε αυτό το «ξέφραγο αμπέλι» πήγε να προστεθεί και η Μεσογειακή, ενώ μπορεί κάλλιστα να εμφανιστεί μια μεσοανατολικόσκανιναβική, μια αγγλοσαξονική, μια σκανδινοβικόβαλτική και πάει λέγοντας. Ότι θέλει κάνει ο κάθε ένας…
Από την άλλη η FIBA, είναι σε τέλμα. Δεν μπορεί να προάγει το προϊόν και σε κάποιες περιπτώσεις το χαντακώνει. Θέλετε παράδειγμα; Το Ευρωμπάσκετ, που αποτελεί και πρόκριμα για το προολυμπιακό, τελειώνει στα μέσα Σεπτέμβρη, με αποτέλεσμα η κάθε λίγκα (πχ ο ΕΣΑΚΕ) να μην είναι σε θέση να γνωρίζει πριν από τις 18-20/9, πότε οφείλει να έχει ολοκληρώσει το πρωτάθλημα που διεξάγει. Με την πρόκριση της Ελλάδας στο προολυμπιακό, η Α1 πρέπει να τελειώσει το πρώτο δεκαήμερο του Μαίου. Ένα μήνα νωρίτερα δηλαδή!
Επίσης τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ έγιναν αδίκως και ασκόπως. Με μια απόφαση-κόλαφο η Fiba Europe τα ακύρωσε λίγο μετά την ολοκλήρωση τους, επειδή κάποιος εγκέφαλος της σκέφτηκε ότι θα είναι χρήσιμο να αυξηθούν οι ομάδες της τελικής φάσης!
Όλα αυτά δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι το μπάσκετ ταξιδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Όποιος θέλει φτιάχνει τη δική του λίγκα, όποιος επιθυμεί και όποτε το σκεφτεί αλλάζει τον τρόπο διεξαγωγής μιας διοργάνωσης μέσα σε μια νύχτα. Μαύρο σκοτάδι που μας έφαγε…
ΤΡΟΠΟΣ, ΟΧΙ ΚΟΠΟΣ
Αυτή την αναρχία, το κενό εξουσίας που υπάρχει, φαίνεται πως μπορεί να καλυφθεί από τον Τζόρντι Μπερτομέου και την Ευρωλίγκα. Συχνά έχω εκφράσει τις αντιρρήσεις μου για τις μεθοδεύσεις του Ισπανού, για την αδιαφάνεια στην λειτουργία της λίγκα και για πολλά-πολλά άλλα. Όμως είναι ξεκάθαρο, πως πρόκειται για τον πιο ικανό να παίξει το ρόλο αυτό και ότι η Ευρωλίγκα είναι ο πιο ισχυρός πόλος.
Στο περιθώριο της συνέντευξης Τύπου που παρέθεσε ο Μπερτομέου για την επέκταση της χορηγίας της BWIN για τα επόμενα τρία χρόνια, ο εκτελεστικός διευθυντής της Ευρωλίγκα, είχε μεγάλη συζήτηση με εκπροσώπους των ελληνικών ΜΜΕ. Προς το τέλος, αρνήθηκε το ρόλο του ηγέτη, αλλά φάνηκε ότι εφόσον υποχρεωθεί να τον αναλάβει είναι πρόθυμος να το πράξει.
«Δεν είναι η φιλοδοξία μου αυτή. Δεν είναι σκοπός μου. Δεν το χω καν σκεφτεί» ήταν η πρώτη του αντίδραση όταν η κουβέντα στράφηκε στο βασικό πρόβλημα του μπάσκετ στην Ευρώπη. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να πιστέψω τα λόγια του και εκτιμώ πως έχει αντιληφθεί το «κενό ηγεσίας» στην Ευρώπη, αλλά απλά δεν είναι επιθετικός γιατί δεν έχει ακόμη αποκτήσει την αναγκαία δύναμη ώστε να… ορμήξει! Την κτίζει! Μεθοδικά, σταθερά και έξυπνα δουλεύει για αυτήν. Αναπτύσσεται και… απλώνεται όποτε βρίσκει ευκαιρία, όπου ανακαλύπτει χώρο για να επεκταθεί.
Προ διετίας πρόσθεσε τα προκριματικά, μεγαλώνοντας το καλεντάρι. Του χρόνου θα αυξήσει τις αγωνιστικές, δίχως όμως να αλλοιώσει την (εύθραυστη είναι αλήθεια) ποιότητα της διοργάνωσης με την προσθήκη ομάδων αμφιβόλου δυναμικής. Μεταφέρει τους αγώνες από την Τετάρτη στην Παρασκευή, διατηρώντας ως δεύτερη ημέρα την Πέμπτη. Με αυτή την κίνηση, αποφεύγει την αντιπαράθεση με το πανίσχυρο Champions League και ταυτόχρονα πιέζει τις «ανίσχυρες» λίγκες δημιουργώντας νέο πρόβλημα. Με ευρωπαϊκούς αγώνες την Παρασκευή, η αγωνιστική στα πρωταθλήματα δεν μπορεί να παραμένει το Σαββατοκύριακο, έτσι δεν είναι; Κατ’ επέκταση θα υποχρεωθεί και το Eurocup σε αλλαγή, αλλά και οι αδριατικοβαλτικοβαλκανικές…
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί ο Μπερτομέου και η Ευρωλίγκα αποφάσισαν να μεταφέρουν κατά ένα 24ωρο το αγωνιστικό διήμερο τους. Αν ο Ισπανός δεν αντιλαμβανόταν πως έχει τη δύναμη να το κάνει, αν δεν ήξερε πως οι ομάδες στην ιεράρχηση τους έχουν στην πρώτη θέση την Ευρωλίγκα, μέχρι που σε κάποιες περιπτώσεις αδιαφορούν για το εθνικό πρωτάθλημα τους, δεν θα προχωρούσε σε τέτοια κίνηση…
ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ
Με αποφάσεις σαν αυτή και άλλες παρόμοιες, ο Μπερτομέου θέλει να κάνει πιο ισχυρό το προϊόν και επίσης να πιέσει τις Εθνικές και «διακρατικές» λίγκες. Να αποκτήσει η διοργάνωση (του) και φυσικά ο ίδιος, ηγετικό ρόλο.
Θέλει χρόνο για να το πετύχει, αφού δεν έχει την εξουσία στα χέρια του. Θέλει χρόνο μα δεν θέλει κόπο. Θέλει τρόπο!
Έχω την αίσθηση πως ο Ισπανός τον έχει βρει και στο μέλλον όχι μόνο οι λίγκες αλλά και η Fiba Europe θα υποχρεωθούν να «συμμαχήσουν» μαζί του. Όταν για παράδειγμα γιγαντωθεί το καλεντάρι και οι… διαρροές παικτών από τις Εθνικές ομάδες πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις επειδή οι σταρ θα επιθυμούν να είναι «φρέσκοι» και ανταγωνιστικοί στις υποχρεώσεις των ομάδων τους (που θα τους πληρώνουν), τότε η ευρωπαϊκή ομοσπονδία θα νιώσει την ανάγκη να συζητήσει με τον Μπερτομέου, ώστε να βρεθεί η «χρυσή τομή».
Τότε θα επικυρωθεί και ο ηγετικός ρόλος του Ισπανού, που αυτή την στιγμή δηλώνει πως δεν έχει φιλοδοξία να αποκτήσει Τουλάχιστον δεν φοβάται να τον αναλάβει. «Είναι καλύτερο να λαμβάνεις αποφάσεις με ρίσκο, παρά να μην παίρνεις καμία απόφαση» παραδέχτηκε με χαμόγελο που μετά την κουβέντα έμοιαζε να είναι μεταδοτικό…
