Οι τρεις Ευρωπαίοι

Το ρεπορτάζ λέει πως ο ρήτορας Ισπανός είναι για να φεύγει, ενώ κάποια άλλα μιλάνε για προχωρημένες επαφές με τον Άγγελο Αναστασιάδη. Χωρίς χειροπιαστά γεγονότα είναι νωρίς για κρίσεις, αλλά θα επαναλάβω το ίδιο ερώτημα που είχα θέσει και την εποχή που υπήρχαν φήμες για τον Δώνη και τον Παναθηναϊκό.

Καλό είναι να συζητάμε αν κάνει ο προπονητής για την ομάδα, αλλά μήπως θα πρέπει να σκεφτόμαστε αν κάνει η ομάδα για τον προπονητή; Ο καθένας μπαίνει στη θέση της ομάδας κι έχει την άποψή του για το αν θα έπαιρνε τον Άγγελο, αλλά αν ήταν στη θέση του Άγγελου, θα πήγαινε στην ΑΕΚ; Όλοι σταθμίζουμε τα συν και τα πλην ενός προπονητή, αλλά κανείς δεν μπαίνει στη θέση του εκάστοτε κόους, ώστε να σταθμίσει τα συν και τα πλην του συλλόγου.

Ένα ακόμα δείγμα

Στο κομμάτι του ΠΑΟΚ ευτυχήσαμε να δούμε μια επανάληψη των όσων συζητάμε για την ομάδα του Μπόλονι, από τους αγώνες με την Βαλερέγκα και την Καρπάτι. Η αγωνιστική συμπεριφορά, οι φάσεις των γκολ είναι μια επανάληψη των φάσεων που είδαμε απέναντι στην ΑΕΚ πχ, σαφές δείγμα πως κάποια πράγματα παγιώνονται και το μόνο που αλλάζει είναι οι πρωταγωνιστές.

Η φιλοσοφία ίδια, όπως κι η προσπάθεια να χτιστεί μια ομάδα που θα ανταπεξέρχεται ακόμα και χωρίς τον Γκαρσία, ακόμα και χωρίς τον Κοντρέρας ή όποιον άλλον πρέπει να ξεκουραστεί. Αυτό πέτυχε ο ΠΑΟΚ με την Καρπάτι, αυτό πέτυχε και στο Καζάν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πέρασε δύσκολες στιγμές, ούτε φυσικά πως θα μπορεί πάντα να ανταπεξέρχεται σε σημαντικές απουσίες.

Επιπλέον, η εμφάνιση της Πέμπτης είναι κι ένα ωραίο παράδειγμα του πως μια συνολική λειτουργία κάνει τους παίκτες να φαίνονται καλύτεροι απ’ότι πραγματικά είναι. Δεν γίνεται κανείς να πιστέψει πως ο Έτο κι ο Φωτάκης πχ έγιναν καλύτεροι στα 30 κι ο Λίνο στα 34 του. Όμως, είναι σαφές πως η δουλειά στις προπονήσεις τους έχει σε καλή κατάσταση και πως πάνω απ’όλα τους βοηθάει το γεγονός πως η ομάδα έχει πλάνο κι αυτό εκτελείται. Ξέρουν τι κάνουν και σε ποιον χρόνο, όλα μοιάζουν πιο εύκολα, παρότι η δουλειά που κρύβεται από πίσω είναι μεγάλη.

Το πρώτο βήμα στον δύσκολο δρόμο

Ο Ολυμπιακός έκανε μια εμφάνιση που μέχρι το βράδυ της Τετάρτης υπήρχε μόνο στη φαντασία. Από την ώρα που έγινε η κλήρωση έλεγα στην εκπομπή με τον Τσάρλι πως ανυπομονώ να δω τον Βαλβέρδε να τολμά να εφαρμόσει και στο Champions League το ποδόσφαιρο που προσπαθεί από πέρσι να διδάξει στους παίκτες του. Το πράγμα το χάλασαν η φυγή του Ριέρα και η αναβολή των δύο πρώτων αγώνων στην Ελλάδα, γεγονότα που έκαναν αδύνατο να είναι έτοιμος ο Ολυμπιακός στην πρεμιέρα του.

Όχι ο,τι στο Έμιρεϊτς ήταν έτοιμος. Μην ξεχνάμε πως στον άξονα είχε τον Φέισα με τον Ουρμπάιθ, παίκτες που τώρα μπαίνουν στο σύνολο, τώρα μαθαίνουν τα θέλω του προπονητή και τους συμπαίκτες τους. Όμως, χάρις στο μεγάλο ματς του Ιμπαγάσα, του Φέισα και του Τοροσίδη και στα προσόντα του Μιραλάς, ο Ολυμπιακός ευτύχησε να δει το σχέδιο να πιάνει.

Σίγουρα, βοήθησαν οι απουσίες της Άρσεναλ. Όμως, ο μεγάλος εχθρός σε τέτοιες αναμετρήσεις δεν είναι μόνο η ατομική κλάση των αντιπάλων, αλλά κυρίως ο ρυθμός. Τον κάθε Αρσάβιν μπορείς να τον περιορίσεις αν έχεις στο ρόστερ σου τον Τοροσίδη, αλλά ο ρυθμός δεν αντιμετωπίζεται ατομικά, παρά μόνο με δουλειά μηνών. Το καλό για τους ερυθρόλευκους δεν ήταν πως έλειπαν “οι καλοί”, το καλό ήταν πως η ομάδα που βρήκε απέναντί του ήταν κι αυτή “λίγων μηνών”.

Ο Ολυμπιακός τα κατάφερε χάρις στην πολύμηνη δουλειά, την πίστη του προπονητή του, αλλά και την ικανότητα που έχει να μεταδώσει στους παίκτες του αυτήν την πίστη στον “δύσκολο δρόμο”. Έφυγε μια άδεια χέρια γιατί ο Μαρκάνο ήταν μια ατυχής επιλογή και γιατί η ομάδα δεν είχε ρέντα στις λεπτομέρειες. Για να πάρεις αποτέλεσμα “εκεί”, δεν θα πρέπει να πάει στραβά σχεδόν τίποτα κι ακόμα κι αυτό ενδέχεται να μη φτάσει.