Έξι μίλια… μακριά (videos)

Η επιτυχία στη ζωή είναι σταθερά αίτημα του ανθρώπου, σε οποιαδήποτε βαθμίδα της κοινωνίας κι αν στέκεται. Το πρώτο όνειρο που φροντίζουν να ξυπνήσουν μέσα στην ψυχή του παιδιού οι γονείς, είναι το όνειρο της επιτυχίας. Μόνο όταν ένας άνθρωπος πετυχαίνει, δεν φοβάται!

Νιώθει ότι πηγάζει από τα βάθη του σταθερά μία πολύμορφη δύναμη που του παρέχει το δικαίωμα να είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Από μία επιτυχία προερχόταν και η αποστολή της Αλιάνζα Λίμα, μίας από τις πιο σπουδαίες ομάδες του Περού στις 8 Δεκεμβρίου του 1987.

Τα «πόνι»  προέρχονταν από μεγάλη επιτυχία επικρατώντας 1-0 της Ντεπορτίβο Πουκάλπα, για το πρωτάθλημα του Περού με γκολ του Κάρλος Μπουσταμάντε και βρέθηκαν στην κορυφή του πρωταθλήματος. Μετά το παιχνίδι η αποστολή της ομάδας κατέλυσε στο ξενοδοχείο για αποχωρήσει από εκεί στη συνέχεια, με προορισμό τη βάση της.

Ο σύλλογος είχε «κλείσει» πτήση charter για την Λίμα. Το αεροσκάφος Fokker F27-400M Friendship καθοδηγούνταν από τον πιλότο, Εντιλμπέρτο Βιγιάρ. Σε αυτό επέβαιναν 16 ποδοσφαιριστές, πέντε άτομα του προπονητικού επιτελείου, τέσσερις παράγοντες, οκτώ  cheerleaders, τρεις διαιτητές και οκτώ άτομα του πληρώματος.

Με το αεροσκάφος να βρίσκεται πάνω από το αεροδρόμιο της Λίμα, ο πιλότος κατάλαβε ότι οι τροχοί του δεν ήταν σωστά ρυθμισμένοι για την προσγείωση. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να κάνει αρκετούς γύρους, πάνω από το αεροδρόμιο.

Δυστυχώς, ο πιλότος έχασε κάθε σήμα από το κέντρο ελέγχου, με αποτέλεσμα να χαθεί στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το αεροσκάφος προσέκρουσε με αρκετά χαμηλή ταχύτητα στη μέση του Ωκεανού, έξι μίλια μακριά από το αεροδρόμιο.

Με τον πύργο ελέγχου να χάνει το σήμα του αεροπλάνου έστειλε σήμα SOS, αλλά όταν το αεροπλάνο βρέθηκε είχε ήδη συντριβεί. Μοναδικός επιζών από το δυστύχημα ήταν ο πιλότος του αεροσκάφους, Εντιλμπέρτο Βιγιάρ…

Έφυγαν από τη ζωή

Πλήρωμα

Σέζαρ Μοράλες και οι υπόλοιποι τέσσερις

Ποδοσφαιριστές

Κάρλος Μπουσταμάντε
Ζοσέ Κασανόβα
Μίλτον Καβέρο
Άλντο Τσαμοτσούμπι
Λουίς Αντόνιο Εσκομπάρ
Τόμας Φαρφάν
Ζοσέ Γκανόζα
Ινάσιο Γκαρετόν
Γουίλιαμ Λεόν
Χοσέ Μεντόζα
Τζίνο Πένια
Ντάνιελ Ρέγιες
Σέζαρ Σουσόνι
Μπραούλιο Τεγιάντα
Αλφρέντο Τομασίνι
Τζόνι Γουότσον

Τεχνικό επιτελείο

Μάρκος Καλντερόν (προπονητής)
Ρολάντο Νίνιο (φυσιοθεραπευτής)
Αντρές Τσούνγκα (επίσημος ομάδας)
Σαντιάγκο Μιράντα (γενικός αρχηγός)
Ορέστες Σουάρες (ιατρός)

Άλλα άτομα

Τέσσερις άλλοι άνθρωποι της ομάδας
Οκτώ cheerleaders
Τρεις διαιτητές
Δύο άτομα του ναυτικού πληρώματος

Επιζών

Εντιλμπέρτο Βιγιάρ (πιλότος)

Ο απόηχος

Δύο ημέρες μετά το δυστύχημα όλη η χώρα είχε «πέσει» σε βαρύ πένθος. Σε όλα τα Μέσα της χώρας το μόνο που κυριαρχούσε ήταν η συζήτηση για την τραγική κατάληξη της ομάδας με όλους τους ποδοσφαιρόφιλους του Περού  να τιμούν τους αδικοχαμένους ποδοσφαιριστές.

Η ομάδα τονίστηκε πως κατέληξε: «Από τη νίκη στην δόξα» κάτι που αναγράφεται και στο γήπεδο της ομάδας. Ο Μπόμπι Τσάρλτον, ο οποίος είχε περάσει κάτι ανάλογο αρκετά χρόνια πιο πριν είχε δημοσιεύσει ανακοίνωση με τα συλλυπητήριά του, ως ένας από τους ανθρώπους που ξέρουν περισσότερο από τον καθέναν τι πέρασαν οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές εκείνη την ημέρα.

Μπορεί να μην ακούγεται αληθινό, ωστόσο ποτέ δεν ξεκαθάρισε ο λόγος για τον οποίο συνέβη αυτό το τραγικό συμβάν, καθώς το Λιμενικό του Περού δεν ανακοίνωσε ποτέ τίποτα σχετικά με την καταστροφή αυτή. Τα σώματα των Λουίς Εσκομπάρ, Φρανσίσκο Μπουσταμάντε, Αλφρέντο Τομασίνι, Τζίνο Πένια και Γουίλιαμ Λεόν δεν βρέθηκαν ποτέ.

Υπήρξαν φήμες ότι ο Αλφρέντο Τομασίνι πέρασε τις τελευταίες του στιγμές μαζί με τον πιλότο που ήταν ο μοναδικός επιζών, μέχρι να χάσει την μάχη με τη ζωή. Οι συγγενείς του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή προσπάθησαν να νοικιάσουν αρκετές φορές κάποιο σκάφος για να βρεθούν στο σημείο του θανάτου του αγαπημένου τους προσώπου, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρουν να εξασφαλίσουν την άδεια από το λιμενικό.

Τα «πόνι»

Η συγκεκριμένη ομάδα ήταν από τις καλύτερες στην ιστορία του συλλόγου, όπου συμμετείχε ο νεαρός σταρ, Λουίς Εσκομπάρ, ο οποίος είχε κάνει το ντεμπούτο του στα 14 με την ομάδα της Λίμα και έχασε τη ζωή του στο τραγικό δυστύχημα στα 18. Οι Φρανσίσκο Μπουσταμάντε και Ζοσέ Κασανόβα ήταν 20χρονοι ποδοσφαιριστές που είχαν ήδη παίξει για την εθνική ομάδα της χώρας.

Στο νεαρό της ηλικίας τους βρισκόντουσαν και οι Αλφρέντο Τομασίνι, Ντάνιελ Ρέγιες και Τόμας Φαρφάν. Ο Μάρκος Καλντερόν ήταν ένας από τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία του περουβιανού ποδοσφαίρου. Ο τερματοφύλακας, Χοσέ Γκανόσα βρισκόταν για 14 συναπτά έτη στην ομάδα. Ύστερα από το δυστύχημα η Αλιάνζα δυσκολεύτηκε αρκετά και την αμέσως επόμενη σεζόν υποβιβάστηκε, για να καταφέρει να επιστρέψει στους τίτλους δέκα χρόνια μετά την τραγωδία, σπάζοντας μία «κατάρα» 18 σεζόν που παρέμεινε χωρίς τίτλο.

Οι μαρτυρίες του Βιγιάρ…

Τρεις άνθρωποι κατάφεραν να επιζήσουν από την πτώση με τους δύο, έναν ποδοσφαιριστή και ένα μέλος του πληρώματος να χάνουν τη ζωή τους αμέσως μετά. Ο ποδοσφαιριστής ήταν ο μέσος της ομάδας, Αλφρέντο Τομασίνι. Ο Εντιλμπέρτο Βιγιάρ αποκάλυψε ότι κατάφερε να ξεφύγει από το αεροπλάνο από ένα σπασμένο παράθυρο και όπως κολυμπούσε άκουσε τον Τομασίνι να ζητάει βοήθεια και προσπάθησε να τον σώσει. Στην αναφορά που έδωσε, τόνισε ότι ο Τομασίνι ήταν ειδικός στο κολύμπι, αλλά δεν έδειξε όρεξη να παλέψει για τη ζωή του. Επίσης ποτέ δεν αναφέρθηκε ότι ο ποδοσφαιριστής ήταν τραυματισμένος.

Παρόλα αυτά, στην δεύτερη αναφορά που έδωσε με την βοήθεια του δικηγόρου του, ανέφερε ότι το πόδι του Τομασίνι ήταν πιασμένο. Σε ό,τι αφορά το άτομο του πληρώματος, αμέσως μετά την κρούση έλυσε τη ζώνη του και εξαφανίστηκε χωρίς να τον ξαναδει ο πιλότος.

Αργότερα, ύστερα από έρευνες, αποδείχθηκε ότι ο πιλότος δεν είχε καμία εμπειρία σε βραδινές πτήσεις και πως δεν γνώριζε καλά τις οδηγίες για περίπτωση εκτάκτου ανάγκης. Άλλες φήμες αναφέρουν ότι το αεροσκάφος έπεσε στην θάλασσα, λόγω του ότι ξέμεινε από καύσιμα και δεν μπορούσε να επιστρέψει προς το αεροδρόμιο.

Το τραγικότερο όλων και ειδικά για τις οικογένειες των αδικοχαμένων ανθρώπων είναι ότι ποτέ δεν έμαθαν μέχρι σήμερα τον λόγο που οι δικοί τους άνθρωποι δεν είναι πια μαζί τους και ποιος ευθύνεται για το δυστύχημα…