Η «δικαίωση» του Τεν Κάτε

Στο πλαίσιο του τρίπτυχου, «tactician, παιδαγωγός, ψυχολόγος», που πρέπει να διαθέτει ένας σωστός προπονητής, ο Ολλανδός προπονητής δεν συγκέντρωνε κατά τη γνώμη των περισσότερων τα δύο τελευταία στοιχεία  (για κάποιους δεν διέθετε καν το πρώτο, αλλά αυτό είναι θέμα μεγάλης συζήτησης που δεν έχει καν νόημα να γίνει πια…), καθώς αφενός ο εκρηκτικός χαρακτήρας του δεν του επέτρεπε να προσεγγίσει τους παίκτες – μεγάλα παιδιά, όπως οι περισσότεροι είναι… - με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε να πάρει απ’ αυτούς το μάξιμουμ, αφετέρου δεν είχε την υπομονή να σκύψει πάνω από το (όποιο) πρόβλημά τους για να τους βοηθήσει να το λύσουν.

Για τον Μαρσέλο Μάτος η «διάγνωση» του Ολλανδού τεχνικού ήταν ξεκάθαρη: «Εχει ψυχολογικά προβλήματα», είπε και δεν ασχολήθηκε ξανά μαζί του, αφού εκτός των άλλων δεν τον πίστευε και αγωνιστικά.

Εχοντας να «διαχειριστεί» έναν παίκτη σαν τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, συναισθηματικά σταθερό και αγωνιστικά επαρκέστατο (κι εδώ υπάρχουν ενστάσεις, αλλά αυτοί που τις έχουν μάλλον έχουν και τις αντίστοιχες εμμονές…) δεν μπορούσε κανείς να τον αδικήσει.

Το πρόβλημα ξεκινούσε όταν έπρεπε να «διαχειριστεί» τον σχεδόν άψογο αμυντικά αλλά εξαιρετικά ελλιπή δημιουργικά Σιμάο, ή τον «σκασμένο» από τα πολλά παιχνίδια (;) Κατσουράνη (για τον οποίο πάντως είχε βρει τη λύση, δίνοντάς του έναν περισσότερο επιθετικό ρόλο).

Τότε πολλοί ήταν αυτοί που θυμόντουσαν τον Μάτος που την… προ-πολυμετοχικότητας εποχή είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις στον Παναθηναϊκό.

Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, την προ-πολυμετοχικότητας εποχή ακόμα και ένας μέτριος παίκτης φάνταζε σούπερ σταρ (και δεν υπονοώ εδώ ότι ο Μάτος ήταν μέτριος, θεωρώ ωστόσο ότι υπήρξε εξ αρχής υπερεκτιμημένος) μπροστά στην ένδεια του «πράσινου» ρόστερ.

Η τελευταία «καταστροφική» χρονιά για το «τριφύλλι» έφερε και πάλι στο προσκήνιο τον Μάτος που έτσι κι αλλιώς παρέμενε παίκτης του Παναθηναϊκού, όμως η συμπεριφορά του Βραζιλιάνου ήρθε να δικαιώσει τον Ολλανδό τεχνικό.

Αν η «ραχοκοκαλιά» μιας ομάδας είναι το κέντρο της, η θέση του κόφτη είναι η πλέον νευραλγική. Και δεν «σηκώνει» παίκτες συναισθηματικά ασταθείς που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα ψυχολογικά τους προβλήματα και κλαψουρίζουν στην πρώτη ευκαιρία.

Ο Μάτος προφανώς δεν πέρασε καλά στον Παναθηναϊκό και δεν ήταν διατεθειμένος να ριψοκινδυνεύσει, έστω, να περάσει τα ίδια. Και από τη στιγμή που ούτε ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τον πείσει ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά απ’ ό,τι τα άφησε φεύγοντας, η πώλησή του ήταν η πλέον ενδεδειγμένη λύση.

Ανεξάρτητα, όμως, από τους λόγους που τον ωθούν να παραμείνει στη Βραζιλία (και αν είναι αυτοί που ακούγονται, είναι απόλυτα σεβαστοί…) είναι σαφές ότι ελάχιστα θα μπορούσε να βοηθήσει τους «πράσινους» από την στιγμή που ήταν χαλασμένος ο… ψυχισμός του. Εστω κι αν τα χρήματα που έλαβε ο σύλλογος με την αποχώρησή του δεν πλησιάζουν ούτε κατά διάνοια αυτά που ξόδεψε για την απόκτησή του (ας φρόντιζε να μην μπλέξει με τον Ζάχαβι…).

Αν μη τι άλλο, δεν θα τιμούσε και τον ίδιο τον Παναθηναϊκό να διατηρεί στις τάξεις του έναν παίκτη που δεν «γουστάρει» να παίζει στην ομάδα. Πολλώ δε μάλλον από την στιγμή που δεν υπήρχε η πολυτέλεια αυτός ο παίκτης να παραμείνει στο «ψυγείο», αλλά αντίθετα ήταν αυτός που προόριζε για βασικό αμυντικό χαφ, ώστε να στηρίξει πάνω του την μεσαία γραμμή.

Το θέμα είναι να είχε επεξεργαστεί ήδη η διοίκηση (όποιος έχει αναλάβει τα συγκεκριμένα καθήκοντα τέλος πάντων) το πιθανότατο ενδεχόμενο (της μη παραμονής του Μάτος) και να έχει έτοιμες λύσεις για τη διάδοχη κατάσταση. Κάτι για το οποίο βέβαια προσωπικά αμφιβάλλω….

ΥΓ. Επειδή πολλά ακούστηκαν, ειπώθηκαν και γράφτηκαν σχετικά με την πώληση του Μάτος και το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός χάνει απ’ αυτήν πολλά χρήματα, εκφράζω την εξής απορία: Όταν ένας παίκτης αξίζει π.χ. 200.000 ευρώ (εννοείται πως δεν αναφέρομαι στον Μάτος) και έχει αγοραστεί, ας πούμε, 2.000.000 ευρώ, ποιο συνιστά τελικά αποτυχημένο deal; Αυτό της πώλησης ή αυτό της αγοράς του;