Ποδόσφαιρο αντί για Oscar

Ξεκίνησα νωρίς κατά τη 1 και είδα όλο το κόκκινο χάλι στο οποίο πέρασε κάθε celebrity, ανθυποcelebrity Β’ και Γ’ διαλογής, θείτσα, μάνα, τριτοξάδερφη, με το ρούχο που φόραγε στο χορό του σχολείου ή ένα καινούργιο με το οποίο πίστεψε ότι θα μπει στη λίστα με τις πιο καλοντυμένες, ενώ κανένας δεν επρόκειτο να ασχοληθεί μαζί της, γιατί πρέπει μάθει η «κουκλίτσα» αυτή πως τέσσερις, πέντε είναι όλες κιόλες οι stars του κόκκινου χαλιού που όλοι ασχολούνται.

Και αφού είδα το συρφετό ολάκερο να ποζάρει με στυλ «είμαι η μετεμψύχωση της Marilyn, αλλά έχω κυτταρίτιδα από άποψη» ξεκίνησε και η τελετή των Oscars. Οι φετινοί οικοδεσπότες, ο γόης James Franco και η γλυκιά Anna Hathway ήταν πιο βαρετοί και από τις ιστορίες της γιαγιάς μου για τα πρώτα επεισόδια της σαπουνόπερας «Tόλμη και γοητεία» που, ναι, ζούσε για να δει και πλέον νοσταλγεί. Άνευροι διάλογοι, χαζά αστεία και εμφανής αμηχανία σε όλη τη βραδιά. Ούτε τα κλασικά τρικ, χορός και τραγούδι, δεν τους βγήκαν σε καλό και αφού τα έκαναν μέτρια, απλά συνέχισαν να είναι ανιαροί. Τα φαβορί κέρδισαν, όλοι πέρασαν υπέροχα και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Και ρωτάω εγώ τώρα. Είναι βραβεία αυτά; Χωρίς ένα μεθυσμένο ηθοποιό να παραλαμβάνει το αγαλματίδιο του; Χωρίς μια σπόντα πάνω από τη σκηνή; Χωρίς μια ίντριγκα και μία έκπληξη για το αποτέλεσμα της βραδιάς; Όχι, βέβαια. Γιατί, κάθε φορά που παρακολουθώ μια τόσο κλισεδιάρικη τελετή, αυτά τα απρόοπτα είναι η δύναμη για να μείνω ξύπνιος, όσο χασμουρητό και αν ρίξω ως μία ανθρώπινη εκδοχή της διασταύρωσης μοσχαριού και λέοντα.

Και τώρα πως θα κοιτάξω εγώ τους φίλους μου που με κράζουν και προσπαθούν χρόνια να με πείσουν πως ένας αγώνας είναι πιο διασκεδαστικός από κάθε τελετή απονομής βραβείων. Γιατί, στα κυριακάτικα ματς, λένε πως σίγουρα θα υπάρχει μια ανατροπή και θα χάσει κάποιος ένα «σιγουράκι» στο στοίχημα, ενώ κάποιος άλλος άσχετος, αλλά τυχερός θα νιώσει το φιλί της θεάς τύχης. Στους κυριακάτικους αγώνες, κάποιο από τα σενάρια «διαιτητής βρίζεται με παίκτη», «παίκτης έρχεται στα χέρια με παίκτη», «φίλαθλος λιντσάρει παίκτη», «προπονητής τσακώνεται με παίκτη», είναι σχεδόν σίγουρα πως θα γίνει πραγματικότητα και ο αγώνας θα αποκτήσει άλλο νόημα, όπως οι «φιλικές» κουβέντες στις παρέες μετά από αυτό. Και αν και είμαστε εναντίον κάθε μορφής βίας, ένα μικρό καβγαδάκι είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρον από τις ατέρμονες αβρότητες του τύπου «είστε όλοι τόσο ταλαντούχοί», «αφιερώνω το Oscar στους ανταγωνιστές μου» ή «ευχαριστώ το Θεό και την οικογένεια μου». Τα έχουμε ακούσει όλα σε κάθε εκδοχή και παραλλαγή που υπάρχει και πλέον είναι πιο βαρετά και από την οχτάωρη αναμονή στον Ο.Α.Ε.Ε για τη θεώρηση βιβλιαρίου.

Προς υπεράσπιση του lifestyle, έχω να πω πως οι Χρυσές Σφαίρες με παρουσιαστή τον Ricky Gervais είχαν όλα αυτά που περιμένουμε από έναν παρουσιαστή, δηλαδή σπόντες για τις καταχρήσεις των ηθοποιών, για τις κλίκες του Hollywood και την επίπλαστη τελειότητα της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αλλά οι παραγωγοί των Χρυσών Σφαιρών αντί να τον συγχαρούν, έσπευσαν να το απομακρύνουν από τις μελλοντικές διοργανώσεις των Χρυσών Σφαιρών.

Για αυτό λοιπόν στα επόμενα βραβεία θυμίστε μου να βάλω σε ένα επανάληψη έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που θα άξιζε να δω, για να μη βαρεθώ από μία ανιαρή τελετή βραβείων. Και να σας πω και κάτι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι. Ούτε ποδόσφαιρο θα δω. Θα πέσω απλά να κοιμηθώ και να μην προδώσω και τις αντι-ποδοσφαιρικές αρχές μου. Πάντως για τα χτεσινά Oscars, έχω να πω στο αποτέλεσμα του φαντασιωσικού αγώνα «Κυριακάτικο ματς - Oscars», παρακαλώ να σημειώσετε 1. Χωρίς δεύτερη σκέψη.