Αυτή η «στάνη», καλύτερο γάλα βγάνει

Έβλεπες τα πρώτα λεπτά του αγώνα με την Εσθονία και σου έφευγε το μάτι: συνδυασμοί, τριγωνάκια, αυτοματισμοί, ευκαιρίες, γκολ. Όχι τσουρουκο-γκολ, όχι από στατική φάση ή γκέλα των αντιπάλων, αλλά παίζοντας μπάλα. Βγάζοντας ποιότητα. Βρίσκονταν με κλειστά μάτια εκείνοι, έκανες το σταυρό σου εσύ, που επιτέλους είδες κάτι τόσο ωραίο από την Εθνική. Και μετά, ήθελες να βγάλεις τα μάτια σου με νυχοκόπτη: παράλληλες πάσες, σέντρες στο πουθενά, ανούσια κατοχή της μπάλας, ακατανόητες αλλαγές. Και να κάνεις το σταυρό σου πάλι, αλλά αυτή τη φορά για να λήξει το ματς 0-1.

«Τι τέλετε κύριε; Δεν κερδίσαμε;» Κερδίσαμε. Αλλά για πόσο ο σκοπός θα αγιάζει τα μέσα; Τα αγιάζει στην καθημερινότητά μας, στη δουλειά μας, στις υποχρεώσεις απέναντι στην εφορία, στους λογαριασμούς, συναναστρεφόμαστε ανθρώπους διότι «πρέπει» κι όχι επειδή γουστάρουμε, χαμογελάμε ενώ θα θέλαμε να μουγκρίζουμε, συμβιβαζόμαστε με ό,τι «μας παίρνει» και όχι με όσα θα θέλαμε να κάνουμε και να πούμε. Να κάνουμε το ίδιο και με κάτι που – υποτίθεται – μας διασκεδάζει, μας χαλαρώνει, μας δίνει χαρά; Με το ποδόσφαιρο; Με τις ομάδες μας; Με την Εθνική μας; Γιατί να το κάνουμε αυτό; Ποια ιερή ή εθνική υποχρέωση το επιβάλλει;

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr