Η ημέρα που έκανα έξαλλο τον Ζοτς

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, βλοσυρός και αυστηρός καθόταν στο γραφείο του στα άδυτα του ΟΑΚΑ και ετοιμαζόταν να δώσει (άλλη) μια συνέντευξη. Το ανδρικό περιοδικό του «Βήματος της Κυριακής», το ΒΗΜΑΜΕΝ, μου είχε ζητήσει να βρω τον απόλυτο μέντορα στον αθλητικό κόσμο της Ελλάδας. Οσο και να προτιμώ – για λόγους που έχουν να κάνουν με τα παιδικά μου χρόνια ή τραύματα – το ποδόσφαιρο, δεν γινόταν να μην καταλήξω στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Ήταν εύκολο να κλειστεί η συνέντευξη. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού, σε αντίθεση με τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα του μέσου ποδοσφαιράνθρωπου που για να μιλήσει θα πρέπει να πάρει άδεια από την διοίκηση, τον μάνατζερ του και τον δημοσιογράφο/λακέ του, δεν έχει πρόβλημα να συζητάει. Για την ακρίβεια έχει τρέλα με το να κουβεντιάζει. Οι αναλύσεις του για την ζωή, την πολιτική, την λογοτεχνία και το μπάσκετ, όταν βρίσκεται μεταξύ φίλων, (λέγεται πως) είναι απολαυστικές, μια πεμπτουσία ζωής ενός χορτασμένου ανθρώπου. Η τακτική όμως δεν βγαίνει εύκολα από το μυαλό. Είτε είσαι στο γήπεδο, είτε στην προπόνηση, είτε σε μια συνέντευξη με έναν άγνωστο άνθρωπο, ο εγκέφαλος πρέπει να δουλεύει ασταμάτητα. Ο δικός του δούλευε, φαινόταν πίσω από το φαινομενικά cool βλέμμα.

Όλα κυλούσαν προβλεπόμενα, όταν σε μια ερώτηση, καθώς ήθελα να διατυπώσω το πόσο τυχερός μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που δουλεύει σε ένα ιδανικό περιβάλλον - όχι ακριβώς την αναμενόμενη κατάσταση των ελληνικών αθλητικών οργανισμών - ένιωσα το βλέμμα του να σκληραίνει. Δεν έγινε μελιτζανί όπως συμβαίνει συχνά στο γήπεδο, όταν ένας διαιτητής έχει άλλη άποψη από την δική του, αλλά σίγουρα υπήρχε ένα ελαφρύ κοκκίνισμα. Αφορμή, ήταν η λέξη “lucky” που είχε βγει από το στόμα μου. Πριν τελειώσει η φράση είχα δεχθεί επίθεση. «Τυχερός; Τι εννοείς τυχερός; Θεωρείς πως είναι όλα αποτέλεσμα τύχης; Είσαι γελασμένος φίλε μου», ακούστηκε μια οργισμένη φωνή απέναντι από τον τρομοκρατημένο εαυτό μου, που προσπαθούσε – μάταια – να εξηγήσει πως το «τυχερός» δεν το έλεγε με την έννοια που όλοι οι Έλληνες τον αντιμετώπισαν στην αρχή, αλλά διαφορετικά. Λίγα λεπτά και αρκετά μουρμουρητά αργότερα είχε γίνει σαφές το τι εννοούσα. Είχε γίνει επίσης σαφές, πως δεν με συμπάθησε ιδιαίτερα. Ακολούθησαν κάποιες ερωτήσεις, κάποιες απαντήσεις όλο και πιο κοφτές, όλο και πιο ανόρεχτες και η τελεία μπήκε με μια γερή χειραψία.

Η οργή του ήταν δικαιολογημένη, ακόμα και αν ένιωσα τρομοκρατημένος σαν διαιτητής που του έχει κλέψει μια ευρωπαϊκή κούπα. Εκείνο το παρατσούκλι – ρετσινιά, το «Γκαστόνε», δεν αναφέρθηκε, αλλά η λέξη τύχη, αποδείχθηκε σκληρά για την ψυχραιμία μου, πως είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούν να κάνουν τον Ομπράντοβιτς να χάσει το coolness του. Ίσως λιγότερο από ένα αθλητικό ταλέντο που δεν δουλεύει ή κάποιον που προσπαθεί να γλιτώσει γύρους στην προπόνηση, αλλά σίγουρα τον ενοχλεί.

Δικαίως.

Στη Ελλάδα που καταρρέει (και) σαν αθλητικό οικοδόμημα, η απλούστευση των πάντων, η απαξίωση όποιου δεν καταλαβαίνουμε, τα εθνικά κόμπλεξ και η dnaικη ανυπομονησία, τον είχαν ονοματίσει «Γκαστόνε», δηλαδή απλά τυχερό, απλά ανάξιο, απλά μέτριο και ειδικό στο να είναι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Κάποια χρόνια, δεκάδες τίτλοι και χιλιάδες παραστάσεις αθλητικής ευγένειας και μεγαλείου μετά, ελάχιστοι θυμούνται εκείνο το παρατσούκλι. Σίγουρα ο ίδιος και κάποιοι που δεν νοούν να καταλάβουν πως η σωστή δουλειά μπορεί να φέρει σωστά αποτελέσματα. Και για να το πούμε περικετικά, όπως το έγραψε κάποιος στο twitter: «Απορώ γιατί ακόμα δεν έχουμε αναθέσει την διακυβέρνηση της χώρας στον Ομπράντοβιτς». Έλα ντε…